Αν με ρωτουσατε πριν από το χθεσινό παιχνίδι για την έκβαση του χθεσινού αγώνα η απάντηση μου θα ήταν απλή 2-0 και παρά την ισοφάριση συνεχίζω να δίνω ελάχιστες ελπίδες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Τραγικοί σε όλα τα επίπεδα χθες απέναντι σε έναν Ολυμπιακό χωρίς Σπανούλη, Λοτζέσκι και Χάκετ καταφέραμε να ανάψουμε λαμπάδα στη μεγαλόχαρη για να φύγουμε νικητές.

Συγνώμη, αλλά αν θες πραγματικά να κατακτήσεις ένα πρωτάθλημα απέναντι σε έναν Ολυμπιακό με απουσίες και κούραση στην πλάτη λόγω της συμμετοχής του στο F4, δεν νοείται να τον αφήνεις να φύγει από το ΟΑΚΑ σκεπτόμενος ότι και με μισή ομάδα σε έχει.

Στα αγωνιστικά τώρα, το πρώτο ημίχρονο ξεκίνησε με διαφορετικά σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι τρικ και τακτικές και απο τις δυο ομάδες.

Ο Πασκουάλ ξεκίνησε το παιχνίδι με πίεστική άμυνα στα 4/4 του γηπέδου προσπαθώντας να αιφνιαδιάσει τον Ολυμπιακό,τακτική η οποία απέδωσε μέχρι το 13-9 ώπου χτυπήσαμε κυριως στο Transition (κλείσαμε το ημιχρονο με 10-0 πόντους στο transition). Από εκείνο το σημείο και μετά είναι χαρακτηριστική η στόχευση στο παιχνίδι με πλάτη του Μπουρούση που προσπαθεί να φθείρει και να κουράσει τον Μιλουτινοφ γεγονός που καθιστά την επιθετική λειτουργία της ομάδας μονότονη και ταυτόχρονα προβλεψιμή.

Στην αντίπερα όχθη ελλειψει Σπανουλη και με την απουσία άλλου παίκτη ικανού να απείλησει ύστερα από pick n roll καταστάσεις, η έμπνευση του Σφαιρόπουλου να μετατοπίσει το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Ποστ με δημιουργό τον Πρίντεζη και σε συνδυασμό με την κάκκιστη άμυντική μας συμπεριφορά στο low post (post παιχνίδι Παπανικολάου απέναντι σε Καλάθη – Rivers) κατάφεραν κρατήσουν τον Ολυμπιακό κοντά στο σκόρ με τη λήξη του ημιχρόνου χτυπώντας κυρίως μέσα από το ζωγραφιστό.

Στο τρίτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός μπαίνει πιο δυνατά και εκμεταλλευομενος την “έμπνευση” του Pascual να αναθέσει το προσωπικό μαρκάρισμα του Green στο Feldeine. Είναι πραγματικά απορίας άξια, η επιμονή του Feldeine να παίζει μονίμως under ένα παίκτη ο οποίος όταν βρεί ρυθμό και χώρους μπορεί να σου κάνει τη ζημια. Απο την άλλη, ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να ταίζει συνεχώς τον Μπουρούση ο οποίος αφενός φθείρει τον Μιλουτίνοφ, αφετέρου δίνει λύσεις στο επιθετικό κομμάτι είτε από το post είτε ανοίγοντας χώρους στον James. Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός παραμένει στο παιχνίδι κυρίως από τα τραγικά μας box out και την έλλειψη συγκέντρωσης στο αμυντικό rebound.

Στο τέταρτο δεκάλεπτο, οι ομάδες συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο και το παιχνίδι αλλάζει με την είσοδο του Παππά ο οποίος αναλαμβάνει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να προσθέτει το απρόβλεπτο στοιχείο στην επίθεση που έλλειπε μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Πριντεζης έμεινε από ενέργεια και η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Το πολυπόθητο 1-1 ήρθε με τον γαύρο να διεκδικεί μέχρι και το τέλος την ανατροπή.

Κακά τα ψέματα, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ο γαύρος είναι σαφώς πιο παιγμένη ομάδα με μεγαλύτερες παραστάσεις και πλάνο σε αντίθεση με εμας που ακόμα παραμένουμε ασύνδετοι και με κακή χημεία σε βασικά κομμάτια του παιχνιδιού.

Εν κατακλείδι, παραμένω απαισιόδοξος για την σειρα… Μπορείς να κερδίσεις 1-2 αγώνες με άναρχο και προβλέψιμο μπάσκετ αλλά την κούπα όχι.

Υ.Γ 1: Τα σχόλια δικά σας… http://olaprasina1908.gr/%ce%b5%ce%be%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%82/%ce%94%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf-1-1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%9f%ce%91%ce%9a%ce%91/

Υ.Γ 2: Η πιπίλα της διαιτησίας δεν σταματά ποτέ… “Θα νικήσουμε και τους διαιτητές” τάδε έφη ο Σφαίροπουλος. Κατάφορη η αδικία!

Υ.Γ 3: Μπορεί κατά καιρούς να τους έχω χώσει πολλά, αλλά χθες Μπουρούσης και Παππάς ήταν αυτοί που κράτησαν την ομάδα στο παιχνίδι.