– Ο εικονιζόμενος -πρώην πλέον- εκφωνητής του ΟΑΚΑ. Δεν μάθαμε ποτέ το όνομά του, αλλά αποτέλεσε μυθική μορφή. Πάντοτε μαυροντυμένος, ξεσήκωνε το πλήθος με ατάκες όπως: “oύτε μισό καλάθι” , “…αν το βάλει όμως”, “όπου ακούει πάει ο Mr. Green..”, “φίλαθλοι…” κλπ μα κυρίως με αυτό το μακρόσυρτο “Σισκααααουσκας” το οποίο μας λείπει όσο τίποτα… Το καλοκαίρι του 2007 έκανε την τελευταία -όπως αποδείχτηκε- εμφάνισή του στο γήπεδο στο Τουρνουά “Ακρόπολις”, όπου μας εξέπληξε όλους αφού εμφανίστηκε ντυμένος στα άσπρα! Η τότε παρουσία του στη θέση του εκφωνητή δυσαρέστησε πολλούς μη Παναθηναϊκούς που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ.. Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο.. Οι συγκρίσεις με τον αντικαταστάτη του (ο οποίος μονίμως μπερδεύει τα ονόματα των διαγωνιζομένων στο ημίχρονο) είναι αναπόφευκτες..
– Ο Φίλιππος Συρίγος. Ο άνθρωπος που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια μας. Κατά καιρούς έχει γίνει στόχος πολλών, για τον απλούστατο λόγο ότι λέει αλήθειες και κάνει αληθινό ρεπορτάζ (χωρίς να περιορίζεται μόνο στο μπάσκετ..) Ιδανικός στο να ψάχνει τις κάθε είδους συμβάσεις (π.χ. σύμβαση Δήμου Αθηναίων και Ευρωλίγκας) βρίσκοντας “μαύρες τρύπες”. Τα άρθρα του αιχμηρά και “δίχως μαλλιά στη γλώσσα”, οι μεταδόσεις του σημείο αναφοράς. Οι εμφανίσεις του κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στη Nova είναι απλά must..
– Ο Γιώργος Συρίγος. Μακράν ο πιο σοβαρός της νέας γενιάς.. Αν συνεχίσει έτσι, δεν αποκλείεται να ξεπεράσει ακόμα και τον πατέρα του, τον οποίο διορθώνει μονίμως στα πάνελ..
– Ο Δημήτρης Καρύδας. Ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε με την αξιολόγηση των στατιστικών κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Η συνύπαρξή του με τον Φίλιππα Συρίγο στις μεταδόσεις/εκπομπές της Nova θυμίζουν κάτι από Statler και Waldorf.. Συν τοις άλλοις είναι(?) και “περιορισμένης ευθύνης και αμφίβολης εγκυρότητας”..
-O Νίκος Μπουρλάκης. Μια εικοσαετία “πράσινος” ρεπόρτερ.. Αμέτρητα άρθρα, ρεπορτάζ και πίνακες.. Το μόνο πράγμα που θέλουμε να ξεχάσουμε είναι το (ultra rare στο ebay) “Glory Days: Τα χρυσά χρόνια 1992-2007”..
– Ο Γιώργος Κογκαλίδης. Ατελείωτος.. Θα μπορούσε κάλλιστα να αρθρογραφεί στο blog μας, αλλά τον κέρδισε το Basketblog. Γνωρίζει, κριτικάρει και αποκαλύπτει πρώτος κυριολεκτικά τα πάντα (από θέματα ευρυζωνικότητας μέχρι παραγωγές ερωτικού περιεχομένου), είτε επώνυμα, είτε με ψευδώνυμα προερχόμενα κυρίως από το τέως Ανατολικό μπλοκ.. Δεν συμφωνούμε πάντα με τις απόψεις του, αλλά μας αρέσει ο τρόπος σκέψης του. Συν τοις άλλοις, χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού είναι πάντα διαθέσιμος για επικοινωνία με τους αναγνώστες του.
– Ο Γιώργος Κούβαρης. Επιμελείται την εκπληκτική ρετρό στήλη «Χρόνια και Ζαμάνια».. Συνεντεύξεις και φωτογραφίες οι οποίες είναι πραγματικοί μπασκετικοί θησαυροί..
– Ο Κώστας Μπατής. Ποτέ δεν καταλάβαμε αν αυτά που έλεγε στις μεταδόσεις του στον ΣΚΑΪ και αυτά που έγραφε στην “Πράσινη” τα εννοούσε ή απλά ήθελε να εκνευρίσει τους Ολυμπιακούς, κάνωντας την πλάκα του.. Έχει μεγαλουργήσει και στα early 90’s (ουρλιάζοντας στα κάρφωματα του Λέβινγκστον) μόνος του και μαζί με την Γκρέτα Λυμπεροπούλου..
– Η Βίκυ Μιχέλη. Πρωτοπόρος στο ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου (και όχι μόνο..), έχει γράψει ιστορία στα 90’s στο κλειστό της Γλυφάδας (και όχι μόνο..)
– H Τζούλια Κοφίτσα. Αποτελεί τη φυσική διάδοχο της Βίκυς Μιχέλη.. Μπορεί ακόμα να μην έχει μάθει τι εστί pick’n’roll, αλλά φυσικά τη συγχωρούμε..
– Ο Κώστας Πολίτης και τα σχόλια που έκανε στις μεταδόσεις της ΕΡΤ… Ματσισκάουσκας, Ντόπερμαν και υπεραθλητής Μπατίστ.. Απολαυστικός..
– Ο Πάρις Καλημερίδης. Πολλά καντάρια μπάσκετ.. Δεν μασάει τα λόγια του και δεν διστάζει συχνά να συγκρουστεί με το “κατεστημένο” της Αθήνας και όχι μόνο..
– Ο Γιώργος Λημνιάτης. Ότι σοβαρότερο πέρασε από την ΕΡΤ και τη θέση του σχολιαστή.. και φυσικά επειδή ακριβώς ήταν σοβαρός, δεν μακροημέρευσε..
– O Τόλης Κοτζιάς. Παρουσιάζει μακράν την πιο cult μπασκετική εκπομπή (“Jump Shoot”) με απίθανα ρετρό βιντεάκια..
– Ο Έντι Βιδάλ. Ο άνθρωπος που έχει σύμβαση αορίστου χρόνου με κληρώσεις της Ευρωλίγκας και final four..
– Ο Μιχάλης Κακιούζης. Η είσοδος του αρχηγού της Εθνικής Ομάδας σε αυτή την κατηγορία έχει να κάνει όχι με κάποιο ανάποδο λέι-απ (η σπεσιαλιτέ του), αλλά με την ιδιότητά του ως συγγραφέα. Το “Όνειρα & Αλήθειες” διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα του δώσουν επάξια μια θέση στο ράφι δίπλα στο βιβλίο του Ραμπότα: προσωπικά βιώματα, ιστορίες «μέσα από τα αποδυτήρια» και επιπλέον το πλεονέκτημα ότι τα γεγονότα που περιγράφει είναι φρέσκα.. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αρκετά αντίστοιχα βιβλία δίνει από μόνο του αρκετούς πόντους και υπερκαλύπτει τις όποιες ατέλειες..
– O Κώστας Βαϊμάκης και ο Γιάννης Τσαούσης. Αχτύπητο δίδυμο, οργιάζουν καθημερινά στο “Fight Club”. Απίστευτες ατάκες, γέλιο μέχρι δακρύων, ενώ όλα τα λεφτά είναι τα μηνύματα των ακροατών το τελευταίο μισάωρο.. Μέχρι και σελίδα στο ίντερνετ έχει δημιουργηθεί για την πάρτη τους από πιστούς οπαδούς τους, ενώ από το forum της εν λόγω εκπομπής υπάρχει και σχετικό αρχείο.. Έτσι.. Μάλιστα…
– Ο Τάσος Δελημπαλταδάκης. Κυκλοφορούν πάμπολλες ιστορίες που αφορούν συμφωνίες του, οι οποίες συχνά αγγίζουν τα όρια του μύθου..
– Last but not least ο Στέφανος Χίος. Τιμής ένεκεν. Όχι τόσο για το Μακελειό, τον Δαραβίγκα και τον Χάντζο, όσο για το ότι κάποτε παρουσίαζε αθλητικά πεντάλεπτα στον Πρωϊνό Καφέ..