Το Ευρωμπάσκετ τελείωσε, η Ρωσία στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης (με το καλάθι του Χόλντεν 2″ πριν το τέλος) 
για πρώτη φορά μετά το 1985 και οι Ισπανοί συνέχισαν το σερί των χαμένων τελικών (6 χαμένοι τελικοί σε Ευρωμπασκετ και ένας χαμένος σε Ολυμπιακούς Αγώνες..) Ο μοναδικός τελικός που έχουν κερδίσει οι Ίβηρες ήταν αυτός κόντρα στην Εθνική μας Ομάδα, πέρισυ στο Μουνομπάσκετ.. Οι Ισπανοί πλήρωσαν την υπεροψία τους και ο Κιριλένκο αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης.. Η Εθνική μας Ομάδα ηττήθηκε από τους Λιθουανούς στον μικρό τελικό με 69-78 και συνέχισε το δικό της σερί των χαμένων μικρών τελικών (έξι τον αριθμό). Πλεον καλούμαστε να διεκδικήσουμε την προκρισή μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 μέσω Προολυμπιακού Τουρνουά (εκτός αν καθαρίσει ο “σωλήνας”). Σε ότι αφορά την εικόνα που εμφάνισε η Εθνική μας στο Ευρωμπάσκετ, σε γενικές γραμμές έχουμε να σημειώσουμε τα παρακάτω: α) δεν παίξαμε καθόλου καλό μπάσκετ με εξαίρεση τον ημιτελικό με την Ισπανία και β) οι ομάδες που τερμάτισαν πάνω από εμάς εμφάνισαν σαφώς καλύτερη εικόνα στη διάρκεια του τουρνουά από την Εθνική μας. Αναλυτικότερα:
Παπαλουκάς: Κατώτερος τον περιστάσεων (ειδικά στον ημιτελικό), δεν ενέπνεε σιγουριά στους συμπαίκτες του, οι οποίοι (δικαιολογημένα μέχρι ένα βαθμό) περίμεναν πολλά απο αυτόν.
Μπουρούσης: Η αδυναμία του στην άμυνα είναι εμφανέστατη, όπως επίσης και οι κινήσεις του κοντά στο καλάθι. Μα είναι δυνατόν παίκτης 2,15 να χαραμίζεται βαρώντας (ως επί το πλείστον άστοχα) τρίποντα; Ήταν φανερό ότι ο Γιαννάκης δεν τον υπολόγιζε σαν επιθετικό όπλο.
Ζήσης: Κάκιστος στην αρχή, βελτιώθηκε αισθητά στα νοκ-αουτ, δείχνοντας χαρακτήρα και βάζοντας κρίσιμα καλάθια.
Σπανούλης: Πολύ ασταθής και με αρκετές αψυχολόγητες κινήσεις (τάσεις ηρωϊσμού). Φωτεινή εξαίρεση ο ημιτελικός, όπου εμφανίστηκε ώριμος, διαβάζοντας τς αδυναμίες της αντίπαλης άμυνας, θυμίζοντας τον προ-ΝΒΑ Σπανούλη. Έχει αρχίσει να χάνει και τις βολές.. Πρέπει να ξεμπλοκάρει το μυαλό του, γιατί δείχνει πολυ μπερδεμένος..
Βασιλόπουλος: Άξιζε σαφώς καλύτερης αντιμετώπισης από τον Γιαννάκη. Ως συνήθως εμφανίστηκε ενθουσιώδης (αν και πολλές φορές αυτό γυρνάει μπούμερανγκ, λόγω της επιπολαιότητας που τον διακρίνει), με αρκετή ενέργεια στην άμυνα. Το μέλλον πάντως του ανήκει.
Πελεκάνος: Εμφανίστηκε ψαρωμένος.
Χατζηβρέττας: Παρωχημένος (παρότι είναι μόλις 30 ετών), έχει διάθεση στη άμυνα, στην επίθεση όμως έχει αρχίσει να χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του (ευστοχεί όλο και λιγότερο). Η πρόσφατη ανακοίνωσή του ότι αποχωρεί από την Εθνική δείχνει -αν μη τι άλλο- αυτογνωσία.
Ντικούδης: Θετικότατος. Ως συνήθως πάλεψε, κέρδισε και έχασε μάχες στα χαρακώματα, βοήθησε αρκετά και στο σκοράρισμα (ιδιαίτερα με τη Σερβία). Επιβεβαίωσε ότι είναι παίκτης ρυθμού.
Τσαρτσαρής: Από τους πιο σταθερούς, καλή άμυνα και αρκετές λύσεις στην επίθεση. Αψυχολόγητη η κίνησή του (έπεσε στην παγίδα των Ισπανών) στον ημιτελικό, διότι ως τότε ήταν ίσως ο κορυφαίος της ομάδας μας.
Διαμαντίδης: Ακρογωνιαίος λίθος στη άμυνα, όποτε αποφάσισε να πάρει πρωτοβουλίες στην επίθεση τα κατάφερε εξίσου. Από τους πιο ψύχραιμους όταν τα παιχνίδια δεν πηγαίνουν καλά. Το πρόβλημα είναι ότι το μπάσιμο “γύρω-γυρω όλοι” έχει γίνει προβλέψιμο και ότι όταν συναντάει σοβαρό ψηλό απεναντί του (βλ. Γκασόλ), δεν εμπιστεύεται τα drives του (γιατί έχει τον φόβο της τάπας) και αναλώνεται σε σουτάκια (συνηθως άστοχα) από μέση απόσταση.
Παπαδόπουλος: Τελείως εκτός κλίματος (εξαίρεση το ματς με την Κροατία). Η εμμονή του Γιαννάκη (ενώ φαινόταν ότι δεν μπορεί το παλικάρι) εξέθεσε και τους δύο.
Κακιούζης. Περίπτωση Χατζηβρέττα. Αργός, με εξίσου αβέβαιο σουτ, ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και γι’αυτόν..
Ο Γιαννάκης επέμεινε στα ίδια και στα ίδια συστήματα. Έχουμε επαναλάβει ότι οι παίκτες μας έχουν ταλέντο και αδικούνται με αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού (απόδειξη ο ημιτελικός με την Ισπανία). Σίγουρα οι απουσίες δυσκόλεψαν το έργο του, αλλά καλό είναι να υπάρχουν εναλλακτικά πλάνα.
Μια γενική παρατήρηση που αφορά τους περισσότερους παίκτες. Το γεγονός ότι πιθανόν να το κάνουν οι άλλες ομάδες δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε και εμείς. Αναφέρομαι στην μόνιμη ενασχόληση τους με τους διαιτητές (ασχέτως με το αν έχουν δίκιο ή όχι). Ο Παπαλουκάς συζητάει την κάθε φάση με διαιτητές και αντιπάλους (μα ποιός είσαι, ο Βαρούχας;), ο Διαμαντίδης μουρμουράει και γκρινιάζει συνέχεια (αν έρθει και ο Γιασικεβίτσιους στον Παναθηναϊκό τη βάψαμε στο συγκεκριμένο θέμα), ενώ και οι Μπουρούσης, Ντικούδης αποτελούν συνεχής πηγή διαμαρτυρίας. Με αυτόν τον τρόπο αδικούν τους εαυτούς τους.
Υ.Γ. 1 Στην καλύτερη πεντάδα ψηφίστηκαν οι: Καλντερόν, Σισκάουσκας, Κιριλένκο, Νοβίτσκι, Γκασόλ. ΟΚ, παικταράς ο Γερμανός, έχει μπλέξει με ψιλοάχρηστους, αλλά στο συγκεκριμένο τουρνουά δεν ήταν σε τόσο καλή κατάσταση ώστε να μπει στην καλύτερη πεντάδα.
Y.Γ. 2 Μια πρωτότυπη εξήγηση για την απώλεια του μεταλλίου έδωσε ο Φίλιππος Συρίγος στο σημερινό του άρθρο..