Αποτελεί ίσως μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις στην καριέρα ενός αθλητή, ο οποίος: 1ον) δεν έχει χρόνο συμμετοχής στην ομάδα που αγωνίζεται και 2ον) αμοίβεται ικανοποιητικά. Τι πράττει ο εκάστοτε αθλητής σε αυτή την περίπτωση; Συνεχίζει να μένει μεταξύ πάγκου και εξέδρας ή μετακινείται σε άλλη ομάδα χαμηλότερης (συνήθως) δυναμικότητας, όπου (λογικά) θα αμείβεται λιγότερο, αλλά θα έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής; Σίγουρα η απάντηση εξαρτάται από τις φιλοδοξίες, την διάθεση και την ηλικία του κάθε αθλητή. Είναι γεγονός πως στην εποχή μας η καριέρα των περισσότερων αθλητών έχει διάρκεια 10-15 χρόνια. Η χρονική αυτή διάρκεια μπορεί να μειωθεί λίγο ή πολύ λόγω τραυματισμών (π.χ. περίπτωση Κάτας), οπότε είναι απόλυτα κατανοητό ότι το οικονομικό κομμάτι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, αφού ο κάθενας θέλει να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον..
Υπάρχουν για παράδειγμα οι περιπτώσεις των Ξανθόπουλου και Σάκοτα. 23 χρονών ο πρώτος, 21 ετών ο δεύτερος, όμως η αγωνιστική τους συμμετοχή ήταν ελάχιστη. Στην ηλικία που βρίσκονται και οι δύο, θα έπρεπε να έχουν αρκετή αγωνιστική εμπειρία και να μην λογίζονται ακόμα ως ταλέντα.. Διότι ταλέντο είσαι στα 16-17 (π.χ. Ρίκι Ρούμπιο) και όχι στα 20+.. Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι βρισκόμενοι σε μία ομάδα υψηλού επιπέδου όπως ο Παναθηναϊκός, βελτιώνουν τις αδυναμίες τους μόνο και μόνο μέσα από τις καθημερινές προπονήσεις με τους συμπαίκτες τους.. Κατά την προσωπική μου άποψη το καλύτερο “ψήσιμο” είναι η αγωνιστική δράση και το σχετικό άρθρο του Νίκου Μπουρλάκη με βρίσκει σύμφωνο.. Σε ότι αφορά τον Σάκοτα δεν βλέπω κάποια ουσιαστική βελτίωση τα τελευταία χρόνια (αρχίζει σιγά σιγά να χάνει και το καλό σουτ που τον χαρακτήριζε..)
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού υπάρχει η περίπτωση Σπανούλη. Ο ίδιος ο παίκτης δηλώνει συνεχώς ότι θέλει να αγωνίζεται και δεν μπορεί στην πιο παραγωγική ίσως περίοδο της καριέρας του να ρισκάρει έναν δέυτερο χρόνο “γυαλίζοντας” τον πάγκο.. Η άλλη άποψη λέει πως δεν μπορείς να πετάς τόσο ευκολα την ευκαιρία να αγωνιστείς στο NBA (αφού τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα) πόσο μάλλον να διεκδικήσεις τον τίτλο του Πρωταθλητή.. Στην περίπτωση αυτή παίζει ρόλο και η εκτίμηση που έχει κάποιος για το συγκεκριμένο πρωτάθλημα.. Στο θέμα Σπανούλη θα επανέλθουμε μελλοντικά..
Μια επιπλέον όψη του διλήμματος είναι και η περίπτωση του Δημήτρη Παπανικολάου. Στα 30 του και ουσιαστικά μετά από τέσσερα χρόνια απραξίας (χωρίς να ευθύνεται 100% αυτός..), μπορούσε να συνεχίσει να συλλέγει τίτλους και να αμοίβεται αδρά, αλλά προτίμησε να πάει κάπου όπου θα έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής..
Υ.Γ. Όσο για τα ταλέντα, μήπως ο Κώστας Κουφός έπρεπε να αγωνιστεί κατευθείαν στην Εθνική Ανδρών; Μια χαρά το έθεσε το θέμα ο Παπαδογιάννης σε παλαιότερο άρθρο του..
αυτά βρέθηκαν κάποιοι νοματαίοι να πάνε στο “Ελ. Βενιζέλος”, για να τον υποδεχτούν.. Ο ίδιος δήλωνε τότε: “Ήρθα σε μία λίγκα που ξέρω ότι είναι ανταγωνιστική και σε μία μεγάλη ομάδα έτοιμος να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να πάρουμε τη Ευρωλίγκα-που είναι ο μεγάλος μου στόχος- αλλά και τους άλλους τίτλους. Περίμενα πως και πώς να έλθω στην ομάδα στην οποία μπορώ να προσφέρω στο σκοράρισμα, στην άμυνα αλλά και όπου με χρειαστεί ο προπονητής μου. Είμαι απόλυτα έτοιμος…”. Τελικά και την Ευρωλίγκα κατέκτησε, αλλά και τους άλλους τίτλους (έστω και αν από τις αρχές Μαρτίου είχε δικαίωμα συμμετοχής μόνο στην Ευρωλίγκα). Πρόσφερε όμως ελάχιστα, αφού σκόραρε μόνο σε κάποια εύκολα παιχνίδια, ενώ για άμυνα ούτε λόγος.. Μάλλον είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι πρόκεται για έναν τύπο που πυροβολεί πιο γρήγορα και από τη σκιά του.. Ο Τόνι όντως εκτελούσε γρήγορα, μόνο που σπανίως ευστοχούσε.. Δεν ξέρω αν κάποτε ήταν καλός παίκτης, αλλά φέτος είδαμε έναν τύπο χωρίς εκρηκτικότητα, με εντελώς αναξιόπιστο σουτ και με εμφανέστατο πρόβλημα στις αλλαγές στην άμυνα (π.χ. ο εντός έδρας αγώνας με την Παρτιζάν). Εξάλλου, όσοι πήγαιναν συχνά στο ΟΑΚΑ θα παρατήρησαν ότι “ο αθλητής του ΝΒΑ” δεν έκανε ποτέ σοβαρό ζέσταμα (όταν οι άλλοι έκαναν διατάσεις, αυτός κορόϊδευε όπως κάνουν τα παιδάκια την ώρα της Γυμναστικής στο σχολείο), με αποτέλεσμα να παθαίνει συχνά θλάσεις (π.χ. εντός έδρας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στα μέσα Φλεβάρη). Ειδικότερα από ένα σημείο και μετά η συμπεριφορά του είχε γίνει προκλητικά αδιάφορη (π.χ. εκτός έδρας παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα για το top 16). Ο τύπος μάλλον νόμιζε ότι έρχεται στη μπασκετική Μαυριτανία και ότι θα είναι ο υπερπαίκτης. Όταν διαπίστωσε ότι ήρθε σε μία ομάδα με συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία (pick’n’roll στην επίθεση, βοήθειες στην άμυνα κλπ.) και ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί γιατί έχει να παίξει σύνθετη άμυνα από την εποχή του 
