Γενικός κανόνας; Αν κάποιος θελήσει να βγάλει συμπεράσματα για τη “στόφα” μιας ομάδας, κατά πόσο δηλαδή πρόκειται για πραγματικά μεγάλη ομάδα, δεν υπάρχει πιο κατάλληλη περίοδος για να το κάνει παρά μετά από μια μεγάλη επιτυχία.
Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι η στόφα της ομάδας φαίνεται στις μεγάλες αποτυχίες. Αυτό όμως είναι μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη και ο λόγος είναι απλός: Στην αποτυχία η ενστικτώδης αντιδραση είναι μάζεμα και προσοχή σε λόγια και πράξεις, με αποτέλεσμα οι “ενδείξεις” να βγαίνουν με το σταγονόμετρο και συνήθως να μην είναι καν ενδεικτικές της πραγματικής κατάστασης. Αντίθετα στην επιτυχία όλοι είναι λαλίστατοι, οι αποφάσεις παίρνονται εκ του ασφαλούς χωρίς πολύ σκέψη και όλα καπελώνονται από το κλίμα ευφορίας.

Γι’αυτό παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό με ιδιαίτερη προσοχή τις εξελίξεις στον μπασκετικό Παναθηναϊκό την μετά του Triple Crown περίοδο. Δυστυχώς το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι η ομάδα ΔΕΝ έχει αυτό το κάτι που χρειάζεται για να θεωρηθεί “μεγάλη” ομάδα. Η γενική αυτή εικόνα μου έχει δημιουργηθεί από δεκάδες μεμονωμένα γεγονότα, ορισμένα πολύ σημαντικά και ενδεικτικά ακόμα και μόνα τους και άλλα πολλά μικρότερα που από μόνα τους δεν δημιουργούν εντύπωση αλλά συμπληρώνουν το παζλ. Παρακάτω θα αναφέρω τα πλέον σημαντικά γεγονότα από αυτά που διαμόρφωσαν την κρίση μου:

Η φυγή του Σισκάουσκας
Αυτόν τον παίχτη ο οποίος ήταν μετά το πρώτο τρίτο της χρονιάς σε μόνιμη βάση ο πιο σταθερός σε απόδοση παίχτης της ομάδας ήρθε και τον πήρε με χαρακτηριστική ευκολία ο μεγάλος ανταγωνιστής. Την ιστορία την ξέρουμε όλοι δεν χρειάζεται να την επαναλάβω… Αυτό όμως που χρίζει ανάλυσης είναι η αντίδραση του Παναθηναϊκού. Αρχικά διάψευση υπό μορφή δήθεν άγνοιας, στη συνέχεια σιωπή και μετά κατευθυνόμενα δημοσιεύματα στις έγκυρες “Πράσινες” εφημερίδες (δεν είναι τυχαίο το κεφαλαίο γράμμα) της λογικής “εντάξει, καλός ήταν αλλά υπάρχουν και καλύτεροι”.  Ε, λοιπόν όχι κύριοι ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ 3! Λυπάμαι, χάσατε!

Η αντικατάσταση του Σισκάουσκας
Ξαφνικά λοιπόν στον Παναθηναϊκό μπήκε το project “αντικατάσταση Σισκάουσκας”. Το αποτέλεσμα; Περπέρογλου και Ουίνστον… Και οι δύο μαζί αν μπορούσαν να παίξουν στο παρκέ και να έπαιζε ο Παναθηναϊκός με 6 παίχτες πάλι έναν Σισκάουσκας δεν κάνουν. Όχι γιατί δεν είναι καλοί παίχτες αλλά γιατί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΞΕΙ ΣΕ ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ! Όταν η μπάλα θα καίει με 1.30 πριν το τέλος του τελικού και ο Διαμαντίδης θα είναι εξαφανισμένος, ο Μπατίστ κουρασμένος, ο Μπετσίροβιτς χεσμένος, ο Χατζηβρέτας…, καλά, άστον αυτόν, τότε την μπάλα ποιός θα την πάρει; Ο Ουίνστον; Καήκαμε… Έτσι αντί να δυναμώσει ο Παναθηναϊκός στη θέση 3 αποδυναμώθηκε και μάλιστα αισθητά με αντικατάσταση Σισκάουσκας και Παπ με Ουίνστον και Περπέρογλου… Βήματα προς τα πίσω… Αλήθεια κε Ομπράντοβιτς και κύριε Ιτούδη θέλετε να μας πείτε ότι τα καλύτερα τριάρια στην Ευρώπη τα είχε ο Πανιώνιος πέρσι;

Το “σίριαλ” Παπανικολάου
Ο Μητσάρας (ο πραγματικός Μητσάρας όχι ο άλλος ο γιαλαντζί) ήταν τύπος και υπογραμμός. Ίσως ο πιο αξιοπρεπής παίχτης που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Άκουγε τη μάνα του και τον πατέρα του κάθε Σάββατο από τον κόσμο κι όμως δεν παραπονέθηκε ούτε μια φορά. Δεχόταν τον πόλεμο νεύρων από τον Ομπράντοβιτς με τα συνεχόμενα “εκτός αποστολής” κι όμως συνέχιζε στις προπονήσεις να δίνει το 100%. Ο άκομψος τρόπος με τον οποίο έμαθε ότι αποτελεί παρελθόν είναι ένα ακόμα δείγμα του πόσο πολύ έχει ψηλώσει η μύτη ορισμένων μέσα στην ομάδα. Περισσότερα για το θέμα εδώ..

Οι αντιδράσεις μετά το Final Four και τα Play Off
Αυτό που ήταν πραγματικά απίστευτο την περίοδο μετά το Final Four και μέχρι το τέλος των play off στο πρωτάθλημα ήταν ο αριθμός των συνεντεύξεων των παιχτών του Παναθηναϊκού. Πραγματικά δεν πρέπει να υπήρχε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο που να μην είχε φιλοξενήσει τουλάχιστον 2-3 συνεντεύξεις. Η δημοσιότητα μετά από μια μεγάλη επιτυχία είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Μια μεγάλη ομάδα όμως ξέρει πως να διαχειριστεί τους προβολείς. Το να αμολάς όλους τους παίχτες να μιλήσουν από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία μέχρι το Ράδιο Μαγούλα ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ. Πρόκειται για την επιτομή της ηλιθιότητας. Το μόνο που καταφέρνεις είναι αφενός να ξεφτίσει η ίδια σου η επιτυχία από την υπερέκθεση και αφετέρου να χαθεί κάθε ίχνος μέτρου. Ο Παναθηναϊκος μέσα από τις -τουλάχιστον υπεροπτικές- δηλώσεις των παιχτών και του προπονητικού τιμ του κατάφερε να προκαλέσει εφησυχασμό στον εαυτό του και να πεισμώσει μια διαλυμένη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Το αποτέλεσμα ήταν να πάει η ψυχή μας στην κούλουρη μέχρι να σηκώσουμε την κούπα. Δυστυχώς όμως μέσα στην ομάδα δεν φαίνεται ούτε και τότε ούτε και σήμερα να έχουν συνειδητοποιήσει πόσο κοντά φτάσαν στο απόλυτο φιάσκο (ένα κερδισμένο επιθετικό ριμπαουντ και ένα φάουλ που δεν σφυρίχτηκε θα ήταν αρκετό).

Η αποπομπή Παπαδόπουλου
Δεν χρειάζεται να τα ξαναγράφουμε…
To μυστήριο της αποπομπής του Δημήτρη Παπαδόπουλου

Η αδυναμία προσέγγισης ισχυρών ονομάτων
Για την αντικατάσταση του Σισκάουσκας και του Παπανικολάου με την “εύκολη λύση” των Ουίνστον και Περπέρογλου τα είπαμε νωρίτερα. Την αδυναμία προσέγγισης ισχυρών ονομάτων από την Ευρωπαϊκή αγορά όμως δεν την έχει σχολιάσει κανένα έγκυρο πράσινο μέσο. Ακόμα και για τον πλέον προφανή στόχο που είναι ο Βούισιτς ο οποίος το γνωρίζουμε όλοι ότι θα δέσει σαν τη σαντιγί στην τούρτα με την ομάδα, η ομάδα δείχνει ανίκανη να τον προσεγγίσει. Ακόμα και όταν ο κακόμοιρος ο Κροάτης έβγαινε κάθε τρεις και λίγο και έκανε δηλώσεις για το πόσο μεγάλη ομάδα είνια ο Παναθηναϊκός και τι τιμή θα ήταν να φορέσει τη φανέλλα του και τι εξαιρετικοί που είανι οι Γιαννακόπουλοι, ακόμα και τότε ο Παναθηναϊκός έδειχνε ανήμπορος να χτυπήσει την πόρτα της διαλυμένης Μακάμπι. Μετά βαρέθηκε και ο Βούισιτς το βούλωσε και πήγε διακοπές…

Κεφάλαιο Τάκης Μπαλτάκος
Όλα τα παραπάνω αναφέρονται στο διάστημα μετά το Final Four μέχρι και σήμερα. Ο προσεκτικός παρατηρητής όμως θα είχε νιώσει τους κλυδωνισμούς πολύ νωρίτερα…
Ήταν τέλη του Μαρτίου όταν ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα και ένας ακρογωνιαίος λίθος για το οικοδόμημα του Παναθηναϊκού, ο Τάκης Μπαλτάκος υπέβαλλε την παραίτηση του. Οι λόγοι είναι λίγο πολύ γνωστοί, κάτι η διαφορά φιλοσοφίας με τον Mr Green  (βλ. Δημήτρης Γιαννακόπουλος) κάτι ένα θέμα με αφαίρεση αρμοδιοτήτων από την γυναίκα του στο τμήμα Μάρκετινγκ του συλλόγου, το γυαλί ράγισε και έσπασε. Η αντίδραση του Παναθηναϊκού ήταν (ως συνήθως) να θάψει το θέμα με τις αντικειμενικές πράσινες φυλλάδες να του αφιερώνουν μονόστηλα και να το αναφέρουν απλά σαν μια ακόμα καθημερινή είδηση και το περίφημο τμήμα μάρκετινγκ της ΚΑΕ μέσω του εκπροσώπου του κου Κοταρίδη να βγάλει μια υπερφίαλη ανακοίνωση:
“Μου προξένησε μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι κάποιοι προσπάθησαν να συνδέσουν την παραίτηση του κ.Μπαλτάκου με το τμήμα μάρκετινγκ της ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι πως το τμήμα μάρκετινγκ της ΚΑΕ Παναθηναϊκός έχει δεχτεί τα συγχαρητήρια της FIBA και του ΝΒΑ για την άριστη δουλειά που κάνει, ενώ η ευχαρίστηση των φιλάθλων μας φαίνεται από τα εκατοντάδες mail που λαμβάνουμε καθημερινά, αλλά και από την αύξηση της προσέλευσης του κόσμου στο γήπεδο κατά 400% στους μέχρι τώρα αγώνες μας.
Όσο για την σύζυγο του εν λόγω κυρίου μπορώ να σας πω, επίσης με βεβαιότητα, ότι τον τελευταίο χρόνο, όπου ηγούμαι του τμήματος μάρκετινγκ του Παναθηναϊκού ουδέποτε είχα την οποιαδήποτε συνεργασία, αφού από όσο γνωρίζω δεν εργαζόταν ούτε εργάζεται στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Και επειδή αντιλαμβάνομαι μια τεχνητή ένταση γύρω από το τμήμα μάρκετινγκ, η απάντηση σε όλους είναι η νέα μας επιτυχία, η παρουσία του Παναθηναϊκού στο ΝΒΑ, καθώς και η υποψηφιότητά μας για την ομάδα με το καλύτερο τμήμα μάρκετινγκ στην Ευρώπη από την Euroleague”.
Ξαφνικά λοιπόν ο Τάκης Μπαλτάκος έγινε “ο εν λόγω κύριος” και η απάντηση στο ότι ένα στέλεχος με πολυετή παρουσία στην ΚΑΕ μπορεί να έχει πρόβλημα με τον τρόπο λειτουργίας του τμήματος Μάρκετινγκ ήταν κάτι ασυναρτησίες περί ΝΒΑ και Euroleague και αύξηση 400% στους αγώνες, λες και ο κόσμος έρχεται στο γήπεδο για να δει το Ζέπελιν και τον Mr Green. Έλλειψη σοβαρότητας ή ηλιθιότητα;

Πιθανότατα και τα δύο αν κρίνουμε από την μοναδική για τα ιστορικά δεδομένα κίνηση γελοιοποίησης των αντιπάλων του Παναθηναϊκού μέσα από το περίφημο σκετς με τον Mr Green καθισμένο στον θρόνο να περνάν και να προσκυνάν χανούμισες και οδηγοί ράλλυ.
Όλα πήγαιναν καλά, ο Παναθηναϊκός νικούσε και το θέμα είχε ξεχαστεί μέχρι που ήρθε η ώρα να λυθεί το συμβόλαιο του Τόνι Ντελκ.. Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει τις διαπραγματεύσεις αλλά ο Τόνι αποδυκνείει ότι εκτός από μπάσκετ ξέρει και από νομικά και τα πράγματα σκουραίνουν. Όταν επέρχεται η συμφωνία ανακαλύπτουν ότι για να μην τους πάρει και τα σώβρακα ο Ντέλκ, τα απαραίτητα υπομνήματα μπορεί να τα συντάξει μόνο ένας…. Έτσι τον φωνάζουν, γίνεται η δουλειά και μέσα στην χαρά του ο δικηγόρος του Παναθηναϊκού κος Δημητρακόπουλος βγαίνει και προεξοφλεί την επιστροφή του Τάκη Μπαλτάκου τον Σεπτέμβρη τρώγοντας άμεση διάψευση από τον ίδιο (“αν δεν αλλάξουν ορισμένα πράγματα εγώ δεν γυρνάω”).

Πώς λοιπόν μια ομάδα που επιδεικνύει αυτή την αλαζονική, υπεροπτική και σε κάποιες περιπτώσεις ξιπασμένη συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά μεγάλη ομάδα; Η απάντηση είναι “δε μπορεί”! Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός φαίνεται να μην έχει μάθει από τα χαστούκια του παρελθόντος και να παίρνει λανθασμένη ρότα. Η φετινή χρονιά πιθανότατα θα μας χαρίσει άλλο ένα νταμπλ και μια εύκολη πρόκριση στα προημιτελικά της Euroleague απ’οπου οι πιθανότητες να περάσουμε ή να αποκλειστούμε είναι 50-50 αλλά επί της ουσίας θα αποτελέσει ένα σκαλοπάτι προς τα κάτω… Ελπίζω κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν στην ομάδα ότι η διαχείρηση της επιτυχίας είναι εξίσου σημαντική με την ίδια την επιτυχία…