..για τον τίτλο μετά την νίκη του Παναθηναϊκού στον 3ο τελικό με 78-67.. Μπορεί να μην ήμασταν το “πεινασμένο θηρίο” που θα θέλαμε, όμως ειδικά στο 2ο ημίχρονο είδαμε πράγματα τα οποία δεν υπήρχαν προχθές στο Φάληρο.. Τι εννοούμε; Κατ’αρχάς, άμυνα που απομόνωσε στην επανάληψη τους Γκριρ και Μπλάκνεϊ (οι οποίοι ήταν η κύρια απειλή μας στο 1ο ημίχρονο). Εν συνεχεία, επιτέλους inside game (στο 1ο ημίχρονο) από τον Τομάσεβιτς, ο οποίος αποτέλεσε και την πιο ευχάριστη αγωνιστική έκπληξη.. Και, εν τέλει, παιχνίδι στο ανοικτό γήπεδο (απόρροια της επιθετικής άμυνας) το οποίο κατέληγε σε καλάθια (όχι σαν το ματς της Τρίτης όπου “κουτουλάγαμε” στις όποιες απόπειρες αιφνιδιασμού). Η αντίδραση στη ζώνη στο 4ου δεκάλεπτο πάλι μας προβλημάτισε (καθώς επικράτησε εκ νέου η στατικότητα), όπως και η ταχύτητα με την οποία χάσαμε την διαφορά στο τέλος του 1ου ημιχρόνου. Πλην του Τομάσεβιτς και του συνήθη ύποπτου Διαμαντίδη, θετικότατοι ήταν απόψε οι Ουίνστον, Περπέρογλου (παρ’ότι ψιλοξεχάστηκε στον πάγκο) και ο Τσαρτσαρής του επανάληψης. Μέτριος για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ο Μπατίστ, ενώ σε κακή βραδιά βρέθηκε ο Γιασικεβίτσιους..  Επίσης, ο Σπανούλης επιβάλλεται να παίρνει περισσότερες ανάσες.. Κατά τ’άλλα, το ματς είχε μεγάλη ένταση μεταξύ των παικτών (βλ. ντισκαλιφιέ Γουντς-Τομάσεβιτς κλπ.), ενώ επιτέλους βρέθηκε ένας Έλληνας διαιτητής με @ρχίδι@ για να ρίξει τεχνική ποινή στον Γιαννάκη. Σε σχετική συζήτηση με τον scire λίγο πριν την έναρξη των τελικών είχε πέσει και το όνομα του Βορεάδη στο τραπέζι, όμως γρήγορα είπαμε μ’ένα στόμα και οι δύο: “Μόνο ο Πιτσίλκας έχει το ειδικό βάρος να το κάνει..”

P.S. Αντιγράφουμε από το σημερινό άρθρο του Φίλιππα Συρίγου στη SportDay: “Κατ’ αρχάς, οι διαιτητές (και μιλάμε για το πρώτο ματς, στο οποίο ξεπέρασε σε σόου ακόμα και τον Ιωαννίδη) δεν του έδωσαν κανένα δικαίωμα. Το αντίθετο μάλιστα. Κατόπιν, τα ίδια και χειρότερα είχε κάνει και στα ματς με το… Μαρουσάκι, στα οποία όλα ήταν υπέρ του 70%-30% και επιπλέον δεν τον έβριζε κανένας. Και τέλος, ναι πράγματι, οι Γιαννακόπουλοι εξαρχής δεν τον είδαν με καλό μάτι ως προπονητή του Ολυμπιακού και τον περιποιήθηκαν με τον δικό τους τρόπο στον αγώνα του ΟΑΚΑ. Ομως εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ούτε ο Παύλος ούτε ο Θανάσης το έπαιξαν ποτέ τους «σημαιοφόροι», «ιερές αγελάδες» ή «φουστανελάδες» του ελληνικού μπάσκετ. Μια ζωή για την ομάδα τους αγωνίζονται          –άλλοτε με καλό και άλλοτε με υπερβολικό τρόπο–, γι’αυτό και δεν μπορεί να έχει κανείς μεγαλύτερες απαιτήσεις”. Φίλιππα, ν’αγιάσει το στόμα σου..