Και εγένετο Xavier Pascual Vives. Οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές και είχαμε άμεση πρόσληψη του καλύτερου ίσως διαθέσιμου προπονητή στην αγορά μετά την απόλυση Πεδουλάκη. Πάμε να δούμε συνοπτικά κάποια στοιχεία:
-Ο Xavier Pascual Vives είναι γέννημα θρέμμα της Καταλανικής γης, από το L’Hospitalet de Llobregat. Μιλάμε για 30 λεπτά με το μετρό από την πλατεία Plaça Reial. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε μπασκετικά στην Μπαρτσελόνα και τις ομάδες της γύρω περιοχής μέχρι που ανέλαβε βοηθός του Dusko Ivanovic το 2005. Όταν ο τελευταίος απολύθηκε στη μέση της χρονιάς 2007-2008, ο Πασκουάλ ανέλαβε πρώτος προπονητής.
-Το τελευταίο είναι σημαντικό για να δούμε λίγο τη φιλοσοφία του. Δεν του αρέσει να δέχεται πολλούς πόντους στην άμυνα, στην επίθεση θέλει να βλέπει συνεργασίες μεταξύ των παικτών και κίνηση από αυτούς ενώ δουλεύει ΠΟΛΥ στις προπονήσεις. ‘Εχοντας ως βάση την ομάδα του Ιβάνοβιτς, ο Πασκουάλ παρουσίασε μια ομάδα που τα χρόνια της ακμής του Ναβάρρο (2009-2011) έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη.
-Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτήριζε την Μπαρτσελόνα είναι η σταθερότητα μέσα στη χρονιά. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον ήθελα το καλοκαίρι (δείτε τα κείμενα στο φόρουμ) στον ΠΑΟ. Σε μια Ευρωλίγκα που πλέον είναι ένα δεύτερο πρωτάθλημα, αυτό μπορεί να είναι καθοριστικό για να κερδίσεις το πλεονέκτημα έδρας.
– Οι επικριτές του στέκονται σε δύο σημεία: Το πρώτο είναι πως ήταν πολλά χρόνια σε απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον και για αυτό είχε μεγάλο ποσοστό νικών και σταθερότητα. Δλδ ήταν απότοκο όχι της προπονητικής ικανότητας του Πασκουάλ αλλά της σταθερότητας του οργανισμού της Μπαρτσελόνα. Το δεύτερο είναι πως παρότι είχε λεφτά, οι ομάδες του τα τελευταία έτη εμφανίζονταν συχνά “πνευματικά αδύναμες” όταν η μπάλα έκαιγε και δεν πηγαίνανε all the way.
-Θα ειμαι ειλικρινής για τα παραπάνω: Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να μηδενίζουμε όσους δεν είναι κολλητοί των δημοσιογράφων. Λες και οι υπόλοιπες ομάδες που ξοδεύουν πολλά κατάφεραν να κερδίζουν το τρόπαιο κάθε χρόνο. ‘Οσο για τη σταθερότητα, την κέρδισε με το σπαθί του.
-Οι κυριότερες μου φοβίες είναι οι εξής: Καταρχάς ο Πασκουάλ δεν πιστεύει τόσο στην αθλητικότητα (εξού και το όνομα του ΜΚΦ που ακούστηκε) και το up tempo basket. Παραδοσιακά είχε ψηλούς με σουτάκι από μακρινή και μέση απόσταση (Λορμπεκ, Ναχμπαρ, Ντοελμαν) παρότι δεν ήταν όλοι αθλητικοί με αποτέλεσμα να υποφέρει στην άμυνα στο pick and roll. ‘Εχει χάσει σημαντικά παιχνίδια έτσι (επί παραδείγματι, τη σειρά πλέι οφφ 2014-2015). Στην ίδια λογική, πέρσυ αποκλείστηκε από τη Λοκομοτίβ Κούμπαν Κράσνογιαρ γιατί επέμενε συντηρητικά σε άμυνες ζώνης αφού δεν είχε τα εργαλεία για να παίξει man to man άμυνες (με δική του ευθύνη). Στον ΠΑΟ βρίσκει ένα πολύ καλό ρόστερ με κύριο χαρακτηριστικό το 3&D και κατάλληλο για ένα πιο up tempo παιχνίδι. Πρέπει να προσαρμοστεί και ο ίδιος σε αυτό που βρίσκει, τουλάχιστον για φέτος αλλιώς θα έχουμε δράματα. Εξού και η προτίμηση μου στον Πίνι Γκέρσον τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εν συνεχεία, ο Πασκουάλ προτιμά να μείνει πιστός στις ιδέες του παρά να κερδίσει (σαν τον Ιβάνοβιτς). Δεν είναι άκαμπτος αλλά δεν θα καταφύγει ποτέ σε ανταρτοπόλεμο για να κερδίσει έναν αγώνα. Στην Ελλάδα όμως, αγαπάμε περισσότερο το να κερδίζουμε από το μπάσκετ (τάδε έφη Αλεξάντρ Γκομέλσκι). Ο Πασκουάλ πρέπει να προσαρμοστεί σε άλλη κουλτούρα και δεν το έχει ξανακάνει ποτέ στη ζωή του.
-Ας παραμείνουμε αισιόδοξοι, ας δώσουμε στον Πασκουάλ ΧΡΟΝΟ και ας περιμένουμε να δούμε. Ο άνθρωπος ξέρει να δουλεύει, έχει ενδιαφέρουσες ιδέες, ίσως προκύψει και κάτι πολύ καλό. Ίσως προκύψει κάτι καλύτερο από την τελευταία εποχή που οι Καταλανοί ήταν στα μέρη μας (βλέπε Καταλανική εταιρία εξού και ο τίτλος).