Σε τρικυμία βρίσκεται η Εθνική ομάδα στη Σλοβενία και πλέον παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο καλείται να κάνει, νωρίτερα του αναμενομένου, την υπέρβαση.. Όχι φυσικά για το … «σίγουρο» μετάλλιο, αλλά για την είσοδο στην οκτάδα! Οι διεθνείς πιθανώς δεν γνώριζαν ότι χρονολογικά η οκτάδα προηγείται των μεταλλίων και θέλησαν να παραβλέψουν μερικά βήματα, με αποτέλεσμα να σκοντάψουν. Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιες είναι οι αιτίες που μπορεί να οδηγήσουν την ομάδα σε δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία;

Οι λόγοι φυσικά, άσχετα αν κάποιοι εσχάτως έχουν στοχοποιήσει τον προπονητή, έχοντας βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο, είναι, πέρα από αγωνιστικοί, και εξωαγωνιστικοί. Πριν καν ξεκινήσει η προετοιμασία της Εθνικής, άπαντες στο χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας για όλα όσα έπονται.. Δεν παρέλειπαν να μας ενημερώνουν για το εξαιρετικό κλίμα στην προετοιμασία, την ποιότητα των λύσεων στα guard ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη ποσότητας, τη φοβερή κατάσταση που βρίσκονται οι διεθνείς  και πολλά άλλα.. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να κρύψουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και να περιμένουμε την απονομή. Ουδείς έκανε λόγο για τα (δίκαια)  μπινελίκια του Βουγιούκα ή τον ξενερωμένο Φώτση (κάνω λάθος;), ενώ λίγοι ήταν εκείνοι που μίλησαν για την κούραση των Ζήση/Σπανούλη/Σλούκα που θα μεγαλώνει όσο το τουρνουά φτάνει προς το τέλος. Το πανηγυράκι των media καλά κρατούσε μέχρι πριν 48 ώρες.. Σήμερα ξεκίνησε ο πόλεμος και βγαίνουν τα όπλα που κρύβονταν στις βαλίτσες..

Παρόλ’ αυτά, μπάσκετ δεν παίζουν οι δημοσιογράφοι. Ένα από τα πλεονεκτήματα της σημερινής εθνικής ομάδας ήταν η πείρα. Θα περίμενε κανείς πως παίκτες όπως οι Ζήσης, Σπανούλης, Φώτσης, που έχουν τις εμπειρίες να προλάβουν τα χειρότερα, θα έβγαιναν μπροστά.. Αντ’ αυτού, η εικόνα της εθνικής αγωνιστικά δείχνει μη αναστρέψιμη. Χθες με τη Φινλανδία όλοι έδειχναν ανήμποροι να αλλάξουν την εις βάρους τους κατάσταση. Από τον Σπανούλη μέχρι τον Καββαδά. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα των παικτών, ειδικότερα τις παλιοσειρές, διέκρινες ένα βλέμμα ότι το περίμεναν.. Έβγαινε μία ένοχη σιωπή, μία παραδοχή της ήττας, όχι τόσο από τη Φινλανδία, αλλά συνολικά στη χημεία αυτής της ομάδας.

Παίκτες, διοίκηση – δημοσιογράφοι (πάνε μαζί), μένει ο προπονητής. Ο Ιταλός έχει κάνει πολλά λάθη.. Λάθη που αφορούν το κοουτσάρισμα στα παιχνίδια με Ιταλία και Φινλανδία, καθώς και λάθη σχετικά με τον καταρτισμό της δωδεκάδας. Κακή αντιμετώπιση του pnr της Φινλανδίας αλλά και εμμονή σε συγκεκριμένους μη αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης, λανθασμένη διαχείριση του ρόστερ (χθες ξέχασε Παπανικολάου/Πρίντεζη/Φώτση), έλλειψη ενός δεύτερου πλάνου που θα διαφοροποιήσει τα δεδομένα. Το παιχνίδι μας είναι τόσο flat, που αν βρεις τρόπους να το ματσάρεις, δεν έχουμε τρόπο να απαντήσουμε. Επίσης, το πρόβλημα στα γκαρντ είναι τεράστιο, αφού στην ουσία η ομάδα, πέραν του Σλούκα, δεν έχει δεύτερο καθαρό playmaker. Τον παίκτη δηλαδή, που θα σκέφτεται πρώτα τη δημιουργία και μετά την εκτέλεση, που θα κάνει όλη τη «βρωμοδουλειά» για να γίνει ευκολότερη η ζωή του Σπανούλη. Το να κυνηγάει ο Σπανούλης τον Κόπονεν είναι μπασκετικό ανέκδοτο..

Σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως, ο προπονητής είναι το εύκολο θύμα. Πάντα θα φταίει κάποιος Ζούρος, Τρινκιέρι ή Καζλάουσκας; Μήπως το πρόβλημα βρίσκεται αλλού (ομοσπονδία/αποδυτήρια/παίκτες) και όχι στους προπονητές; Δεν είμαστε αρμόδιοι να απαντήσουμε και σίγουρα η ευθύνη επιμερίζεται σε πολλούς. Είναι πρόδηλο ωστόσο, ότι η εθνική καλείται στα τρία επόμενα παιχνίδια να δώσει ηχηρές απαντήσεις.. Αν δεν τα καταφέρει, θα μιλάμε για μία δεύτερη συνεχόμενη τεράστια αποτυχία. Αυτομάτως, θα έχει έρθει και η ώρα για ριζικές αλλαγές..