Έχω την εντύπωση πως ακόμα και ο πιο αισιόδοξος φίλος της ομάδας δεν θα μπορούσε να φανταστεί πριν από ενάμιση μήνα πως αφενός μεν, η ομάδα θα εξασφάλιζε το πλεονέκτημα έδρας στο δρόμο για το Top-8 και αφετέρου δε, θα έστελνε μήνυμα στον υποψήφιο αντίπαλο, πως για να πας Final Four θα πρέπει να περάσεις από την κόλαση του ΟΑΚΑ.
Η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ ενός εκ των δυο ισχυρών φαβορί της διοργάνωσης, φυσικά και αποτελεί τεράστιο εχέγγυο για το μέλλον, ωστόσο προσωπικά θεωρώ πως πέραν της τεράστιας σημασίας της χθεσινής νίκης και της κατ’ επέκταση ενδεχόμενης εξασφάλισης του πλεονεκτήματος της έδρας, o κόσμος ήταν το σημαντικότερο κέρδος.Το ΟΑΚΑ χθες θύμισε άλλες εποχές… Αλήθεια ποιος πίστευε ότι μετά από μια στείρα πενταετία θα ξαναζούσαμε ατμόσφαιρα όμοια με εκείνη της σειράς με την Μπαρτσελόνα; Ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος μπορεί πλέον να δει πως το τρένο με τον Πασκουάλ στην θέση του μηχανοδηγού αρχίζει, ίσως και γρηγορότερα απ’ ότι περίμενε ο καθένας, να μπαίνει σιγά στις ράγες του.
Στα αγωνιστικά τώρα, για ένα ακόμα παιχνίδι αποδείχθηκε περίτρανα πως η άμυνα βρίσκεται σε εξαιρετικά στάνταρ και σε αυτό έχει συμβάλει σημαντικά η επιστροφή του Gist αλλά και η ενεργοποίηση του Nichols. Είναι πρόδηλο το γεγονός ότι ο Gist δεν έχει φτάσει στο 100% μετά τον τραυματισμό του, όμως η παρουσία του και μόνο, ειδικά σε σχήματα με τον Nichols και τον Singleton προσθέτει ξανά το agressiveness που έλειπε εδω και τόσους μήνες στην άμυνα. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, το πόσο aggressive έγινε ο Παναθηναϊκός στο physical game, ειδικότερα στα τελευταία λεπτά της κανονικής περιόδου και στο έξτρα πεντάλεπτο της παράτασης.
Ο Καλάθης για μια ακόμα φορά απέδειξε πως στην άμυνα είναι εξαιρετικός αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως στο κομμάτι της άμυνας στα τελευταία λεπτά είναι ο Top.
Είναι υποδειγματικός ο τρόπος που πιέζει τόσο τον De colo στα τελευταία δευτερόλεπτα όσο και τον Teodosic, αν παρατηρήσει κάποιος την προσήλωση και το agressiveness του, καταλαβαίνει κανείς πως θα πρέπει να αισθάνθηκαν οι προαναφερθέντες όταν είχαν τον Νικ μπροστά τους.
Μεγάλο credit στον Πασκουάλ για τον Παππά…. Είχαμε ξαναπεί πως αν ο Πασκουάλ δεν μπορεί να κάνει τον Παππά να παίξει μπάσκετ τότε δεν μπορεί κανείς. Και χαίρομαι πραγματικά όταν ένας παίκτης όπως ο συγκεκριμένος βγαίνει στον πάγκο χωρίς ανάσες από το κυνηγητό στην άμυνα. Πλεόν μοιάζει ότι και ο ίδιος έχει ασπαστεί το ρόλο που του έχει αναθέσει ο Xavi και φαίνεται να το γουστάρει.
Παρότι δεν ήταν ποτέ η αδυναμία μου, ο Μπουρούσης (ιδιαίτερα καλός στην άμυνα) για ένα ακόμα παιχνίδι με αποκορύφωμα το χθεσινό, τρώει απίστευτο ξύλο στο post και αναρωτιέμαι ποια είναι τα κριτήρια των διαιτητών για τον καταλογισμό ή μη ενός φαούλ στο post.
Στο επιθετικό κομμάτι δε, θέλω να δω που είναι όλοι εκείνοι οι “αναλυτές” και γνώστες του αθλήματος που έλεγαν ότι η ομάδα είναι καταδικασμένη να ζήσει και να πεθάνει με το τρίποντο; Ο Ιτούδης έκανε χθες εξαιρετική δουλειά στο να κόψει το τρίποντο του Παναθηναϊκού, ωστόσο η ομάδα για πρώτη φορά φάνηκε να είναι έτοιμη και “δουλεμένη” στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.
Η χθεσινή νίκη αποτελεί δικαίωση περισσότερο γι αυτούς που επέμεναν και συνεχίζουν να επιμένουν πως η υπομονή είναι η μεγαλύτερη αρετή. Ο Παναθηναϊκός κύριοι είναι στο πλέον στο σωστό δρόμο και όποιος λοιπόν θέλει να δοκιμάσει ας κοπιάσει… Και το κακό για κάποιους είναι ότι η αύρα του ΟΑΚΑ και η αύρα του μπασκετικού επανέρχονται. Δεν θα αργήσει η στιγμή που τα πόδια των αντιπάλων θα λυγίζουν από τα αποδυτήρια.
Υ.Γ: Μπορεί ο Singleton να κάνει απίστευτη χρονιά αλλά ο Rivers τείνει να γίνει η μεγάλη μπασκετική μου καψούρα…
Υ.Γ 2: Τείνω να πιστεύω ότι εκεί στον Πειραιά δεν πρέπει να αισθάνονται και πολύ άνετα…
Υ.Γ 3: Θέλω να δω τι ομορφιές θα έχουμε από πλευράς αποτελεσμάτων την τελευταία αγωνιστική.