Το είδαμε και αυτό! Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο «κατάφερε» να χάσει δικό του παιχνίδι, το οποίο ήλεγχε για 35-36 λεπτά, αλλά μάλιστα έχασε και τη διαφορά του πρώτου αγώνα! Τέλος οι ματιές προς τα πάνω, τέταρτη θέση και …Μπαρτσελόνα!
Σενάρια.. Τα πράγματα πλέον είναι απλά. Απομένουν τέσσερις αγωνιστικές και η ομάδα του Πεδουλάκη χρειάζεται τουλάχιστον τις ίδιες νίκες με τους Ισπανούς για να περάσει στην επόμενη φάση. Τα τρία από τα τέσσερα παιχνίδια είναι ίδια και για τους δυο (ΤΣΣΚΑ εντός, Ρεάλ εκτός, Άλμπα εντός) και η μόνη διαφορά είναι πως οι Ισπανοί θα ταξιδέψουν στην Πόλη, ενώ εμείς στη Γερμανία. Δύσκολα, λοιπόν, να χάσουμε την πρόκριση, αδικήσαμε όμως τους εαυτούς μας με ήττες στις λεπτομέρειες που δεν επιτρέπουν μία καλύτερη διασταύρωση στην επόμενη φάση.
Στα του αγώνα.. Ξεκινήσαμε δυνατά στην άμυνα αλλά στην επίθεση το παιχνίδι μας ήταν μονόπλευρο. Τρίποντο, τρίποντο, τρίποντο.. Όσο το ποσοστό ήταν πάνω από 50% «ελέγχαμε» το παιχνίδι. Η πίεση όμως των Ισπανών από τα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου και μετά, είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος του αγώνα οι Ούκιτς-Διαμαντίδης να σκάσουν. Μοιραία δεν υπήρχε καλή κυκλοφορία, τα σουτ σταμάτησαν να μπαίνουν, εναλλακτικό πλάνο δεν υπήρξε και ο Williams με τα τρελά σουτ καθόρισε το αποτέλεσμα. Πριν από το παιχνίδι τα προβλήματα ήταν αρκετά και οι πιθανότητες για νίκη μοιρασμένες. Ουσιαστικά πήγαμε στην Ισπανία με μόλις δύο guard, αφού οι Ξανθόπουλος και Μπανκς ήταν εκτός προπονήσεων, ενώ κατά τη διάρκεια του αγώνα χτύπησε και ο Διαμαντίδης. Ο τρόπος όμως που εξελίχθηκε ο αγώνας πρέπει να προβληματίσει το τεχνικό επιτελείο. Ο Πεδουλάκης πρέπει να βρει απαντήσεις α) στο τι πρέπει να γίνει όταν δεν μπαίνουν τα σουτ και β) πως θα βρει επιπλέον λύσεις όταν οι Διαμαντίδης-Ούκιτς έχουν στερέψει από ιδέες και ..ανάσες.
Λύση Σοφοκλή! Ο Σόφο, με τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του, είναι παίκτης που κάνει τη διαφορά. Είναι αμαρτία σε ένα παιχνίδι που επιδιώκεις τις λίγες κατοχές, που για ένα πεντάλεπτο δεν βρίσκεις εύκολους πόντους, να τον έχεις καθηλωμένο στον πάγκο και να παλεύεις να πεθάνεις με τον Λάσμε.. Ο προπονητής οφείλει να βρει αυξημένο ρόλο στον Σοφοκλή. Είναι θεμιτό να επιδιώκει να τελειώσει τον αγώνα με τον Λάσμε σκεπτόμενος τις αμυντικές αδυναμίες του Σοφοκλή, αλλά είναι και δογματική η σκέψη να πεθαίνει με την άμυνα. Μιας και ανέφερα τον Λάσμε, είναι αναντίρρητα η πιο πετυχημένη μεταγραφή το καλοκαίρι. Πρέπει όμως και αυτός να τιθασεύσει τον εγωισμό του, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που υπερβάλλει στην άμυνα. Χθες, έχασε αρκετά αμυντικά ριμπάουντ από τον Ζόριτς (δίχως να κάνει box out), ενώ επιδιώκει μανιωδώς το κόψιμο, κίνηση που του γυρνά πολλές φορές μπούμερανκ.
Ειδικές καταστάσεις-λεπτομέρειες.. Φεύγοντας από το ΟΑΚΑ την προηγούμενη εβδομάδα, είχα την απορία γιατί επιδιώξαμε να πάρουμε τη διαφορά με τρία τρίποντα, ενώ κάλλιστα μπορούσαμε να πάμε σε κάποιο δίποντο. Την ίδια απορία έχω και για χθες.. Η Μάλαγα ήταν φορτωμένη με φάουλ, είχαμε μία γεμάτη επίθεση, ποιος ο λόγος να βγει ελεύθερο τρίποντο; Στο σημείο που έχει φτάσει η σεζόν οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.. Μία καλή επιλογή στο τέλος, ή ενδεχομένως αλλαγές του Σόφο -αλά χάντμπολ- μπορούν να αλλάξουν τη ροή του αγώνα και να κρίνουν ένα αποτέλεσμα..
υ.γ: Αν λάβουμε υπόψιν πώς χτίστηκε η ομάδα το καλοκαίρι και ποιους είχαμε να κοντράρουμε στον όμιλο, η πρόκριση στους "8" της Ευρωλίγκας είναι επιτυχία. Πλέον, παίκτες και προπονητής, έχουν ένα μήνα μπροστά τους να διεκδικήσουν το 15-20% που τους αναλογεί. Ας παλέψουν και ό,τι βγει!