Με την φυγή Σπανούλη το καλοκαίρι ήταν κοινός τόπος ότι ο Παναθηναϊκός θα πορευτεί τη νέα χρονιά με δύο αρχές.
Α) Θα ζήσει και θα πεθάνει από την άμυνα, και
Β) Η μπαγκέτα στον Διαμαντίδη στην επίθεση.
Κοινώς long live Διαμαντίδης!
Μέχρι στιγμής στην Ευρώπη όλα έχουν πάει καλά (παρά τα σκαμπανεβάσματα), ο Παναθηναϊκός είναι ήδη στο Final Four έχοντας αποκλείσει το μεγάλο φαβορί και βλέποντας με ιδιαίτερη ικανοποίηση των «αιώνιο» (μόνο κατ’ ευφημισμό) να μένει εκτός.
Και βεβαίως η λειτουργία της ομάδας όλους τους προηγούμενους μήνες ήταν σύμφωνη με τις προβλέψεις. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί έκπληξη η επιλογή του Διαμαντίδη και φέτος (για 6η φορά σε 7 χρόνια) για τον τίτλο του καλύτερου αμυντικού της Ευρώπης. Ο Διαμαντίδης τη φετινή σαιζόν δεν είχε τα καλύτερα στατιστικά από τους υπόλοιπους. Δεν ήταν πρώτος στα κλεψίματα ούτε καν πρώτος στα ριμπάουντ από τους γκαρντ όπως άλλες χρονιές. Όμως για το βραβείο ψηφίζουν οι προπονητές των ομάδων άρα άνθρωποι που μπορούν να δουν περισσότερα πράγματα από αυτά που λένε τα στατιστικά και έτσι αναγνωρίστηκε ο κομβικής σημασίας ρόλος του στην συνολική αμυντική εικόνα του Παναθηναϊκού. Έχω την αίσθηση ότι η πλάστιγγα έγειρε οριστικά υπέρ του Διαμαντίδη μετά τα ματς με την Μπαρτσελόνα. Και επειδή ειδικά σε εκείνα τα παιχνίδια έκανε και θαύματα στην επίθεση δεν θα ήταν απίθανο να δούμε στην Βαρκελώνη να παίρνει και τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης. Και αν όλα πάνε καλά και στο Final Four ο Δημητράκης (που λέει ο Φίλιππας) κερδίζοντας και τον τίτλο του MVP του Final Four θα πάει για ένα ιδιότυπο triple-crown προσωπικών διακρίσεων που όχι μόνο δεν θα έχει επαναληφθεί στο παρελθόν αλλά πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί και στο μέλλον.