Μετά από καθυστέρηση…εβδομάδων,

πάμε να δούμε έναν απολαυστικό, συγκλονιστικό, μοναδικό και απίθανο μήνα για τον Παναθηναικό. Στις 24/5, ο Παναθηναικός προκρίνεται στα ημιτελικά, κόντρα σε αρκετά προγνωστικά, σαρώνοντας την Φενέρ. Το Σάββατο 25/5, ο Παναθηναικός κερδίζει το Κύπελλο Ποδοσφαίρου απέναντι στον ‘Αρη. Και επειδή έχουμε και μια κάποια ηλικία, σας διαβεβαιώ πως το πανηγύρισα έξαλλα διότι ακόμα θυμάμαι την καζούρα για τους χαμένους τελικούς του 1998 απέναντι στον Πανιώνιο και το 2007 στην Λάρισα. Την Κυριακή 26/5, ο Παναθηναικός κερδίζει το 7ο Ευρωπαικό εμφατικά, περνώντας πάνω από την προηγούμενη πρωταθλήτρια την Ρεάλ. Το συγκεκριμένο ΣΚ ήταν το καλύτερο δεκαετιών για τον Παναθηναικό, αφού ούτε το 2007, σε χρόνια ρώμης, δεν είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε Ευρωπαικό και Κύπελλο το ίδιο ΣΚ (ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που θυμάται τι χαμό προκάλεσε το Σάββατο ο Ντικούδης επειδή πανηγύρισε το Κύπελλο της Λάρισας ως Λαρισαίος απέναντι στην ΠΑΕ; ).

Το δε Ευρωπαικό το θεωρώ εφάμιλλο της Bologna @ 2002, διότι ο Αταμάν πήρε μια ομάδα με 2 παίκτες από το καλοκαίρι (Gregonis, Καλαιτζάκης) που ήταν στην τελευταία θέση και το πήγε all the way, παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ (κυρίως άμυνα). Και ισως ηταν και καρμικο τόσο για τον ΠΑΡΗ (ΠΑΡΗ ΖΕΙΣ, ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ) όσο και για το γεγονός πως στο f4 εκδικήθηκες τις ομάδες που σε πλήγωσαν την τελευταία φορά που είχες ομαδάρα (2017,2018) αλλά είχες και τον Ζόρντι απέναντι.
Προσωπικά τα σημεία που θα κρατήσω από το top8 έως τον τελικό που δείχνει πως η ομάδα “σκληραίνει” και αποκτά χαρακτήρα πρωταθλητή είναι:

1.ο τσαμπουκάς του Καντετονκούμπο στο 2ο αγώνα top8 (σε φάση “εδώ ειναι playoff, δεν υπάρχουν αγάπες και αγκαλίτσες”),

2.το τρίποντο του Παπαπέτρου στον 4ο αγώνα top8 (“αίμα και άμμος, δεν φεύγει κανείς αλώβητος”),

3. το τρίποντο του Χουάντσο στον 5ο αγώνα από τα 8 μέτρα (“βλέπω πως έχω χρόνο αλλά δεν με νοιάζει, έχω επιθετικό πνεύμα, σας μετράω και το βάζω”).

4. Το buzzer beater του Καλαιτζάκη με την Φενέρ στον ημιτελικό (“θα μας φοβάστε όλους, υπάρχει άγνοια κινδύνου από όλους μας”)

5. Το τρίποντο του Σλούκα από τα 8 μέτρα στον τελικό απέναντι στον Καμπάτσο στο 71-76 (“δεν έχετε ελπίδες”, ο Καμπάτσο με τον Γιουλ να μην το πιστεύουν)

Προφανώς υπάρχουν και άλλα (πχ το τρίποντο του Ναν με το καλημέρα στον ημιτελικό, η απάντηση του Γκραντ στο καπάκι στο πρώτο σουτ/ τρίποντο της Ρεάλ από τον Ενταγιέ στον τελικό, το τρίποντο του Μητογλου στο 65-76 με τον Καμπάτσο να βαράει τις πινακίδες). Θα αναφερθώ σε αυτά μετά για συγκεκριμένους λόγους.

Kαπάκι, ο ΠΑΟ ξεγυμνώνει ένα γαυροσύστημα ΕΟΚ που φιλοδοξούσε να στήσει Παράγκα τύπου Κόκκαλη, με ένα εμφατικό 2-3, που έχει να γίνει από το 2002 και την ομαδάρα της ΑΕΚ του Σάκοτα με Μπουρούση, Ντικούδη, Χόλντεν, Ζήση, Χατζή, Χατζηβρέττα και Κακιούζη κοκ.

Εχουν γραφτεί τόνοι για την ποιότητα της ομάδας, τον χαρακτήρα, την απάντηση επί προσωπικού του Σλούκα κοκ. Θα εστιάσω σε τρία σημεία:

Α. Αντιπαραβολή Αταμάν Μπαρτζώκα.
Ο Αταμάν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι ο πιο επιδραστικός προπονητής της δεκαετίας για την Ευρωλίγκα. Από το 2019 έχει πάει σε 4 τελικούς σε 5 f4 (το 2020 έπεσε πανδημία) και έχει πάρει 3 τίτλους. Μια από τις μεγαλύτερες αρετές του είναι πως έχει πλήρη συναίσθηση πως it’s a player’s game. Αυτοί χάνουν, αυτοί κερδίζουν. Τους βγάζει στην σέντρα όταν παίζουν χάλια αλλά δεν παίρνει ποτέ τα εύσημα όταν παίζουν καλά. Είναι αδέκαστος αλλά δίκαιος. Στο μυαλό του, ο Σλούκας,ο Μίσιτς, ο Χουάντσο, ο Σινγκλτον κοκ κερδίζουν ή χάνουν. Ο Αταμάν είναι επικουρικός και δεν θα κάτσει να τους γλυτώσει ή να τους πάρει τα επινίκια. Και δεν κάθεται να έχει ιδεοληψίες. Του λεει ο Βιλντόζα στον τελικό “βάλε με στον Καμπάτσο, τον γνωρίζω”) και τον πετάει μέσα. Αν τα σκατώσει, θα το πει δημόσια. Αλλά παραμένει ο Βιλντόζα και ο καθε παικτης υπεύθυνος για τον εαυτό του και όχι ο Αταμαν. Αυτοι κερδιζουν, αυτοι χανουν. Ο Μπαρτζώκας αδυνατεί να συλλάβει το παραπάνω διότι είναι ΚΚΕ Εσωτερικού (το τονίζω: όχι Εξωτερικού). Στο μυαλό του, αυτός, ο διανοούμενος πανέξυπνος τύπος, φτιάχνει μια τέλεια μηχανή και οι υπόλοιποι είναι όλοι ίσοι ως μέρη της μηχανής (αυτός βγάζει την ουρά του απέξω, εξού και το Εσωτερικού αντί Εξωτερικού). Η ζωή όμως συνεχίζει να διαψεύδει αυτές τις ιδέες και για αυτό χάνει κάθε φορά από παίκτες και με μπαζερ μπίτερ. Διότι μπορεί αυτή η στατιστική ιδεατή μηχανή να κερδίζει εύκολα ομάδες όπως η ΒΙλερμπάν ή η φετινή Βαρκελώνη αλλά απέναντι σε ομαδάρες και παικταράδες, θα δείχνει ασέβεια απέναντι στην ανθρώπινη ψυχή και θα χάνει. Είναι οι μεγάλες στιγμές που περιγράψαμε πάνω των παικτών που δίνουν τους τίτλους και όχι μόνο οι ιδέες (που θα σε πάνε μέχρις ένα σημείο). Ο Μπαρτζώκας είναι καταδικασμένος μέχρι στιγμής να χάνει μέχρι να αλλάξει ιδέες και μυαλό και να αποδεχθεί πως οι άνθρωποι των υπερβάσεων στα πεδία παράγουν την ιστορία και όχι οι διανοούμενοι στα γραφεία.

Β. Το blog το ανέλαβα μια πολύ σκοτεινή στιγμή για τον Παναθηναικό. Το 2015. Στο Μπάσκετ παραπάιαμε, η χώρα ήταν όπως ήταν, ο ερασιτέχνης έκανε εράνους για να πληρώσει ιστορικές ομάδες (βόλλευ γυναικών και ανδρών), η ΠΑΕ είχε …Καμπαλιάσει και είχαμε τον Στραπατσόνι. Ο Gay-ros εμφανιζόταν απόλυτος κυρίαρχος. Η λογική τότε ήταν πως το οπαδικό blog του doubleteam έπρεπε να αποτελεί ασφαλή χώρο για τους Παναθηναικούς να εκφράζουν άγχη και αγωνίες, προβληματισμούς και στεναχώριες, δίχως να εκτίθενται στους αλλόθρησκους. 9 έτη μετά, νομίζω έχει πάει ο σύλλογος αρκετά μέτρα περαιτέρω. Εγώ προσωπικά νιώθω πως εκπληρώσαμε το σκοπό μας.

Γ. Η ΚΑΕ συνεχίζει να παράγει. Μυθοπλασίες, ιστορίες, κοκ. Αυτός είναι και ο λόγος της καθολικής της αποδοχής. Σε μια χώρα που έχει εθιστεί στο να καταναλώνει και να ευνοεί και άλλους να καταναλώνουν (ήλιο, προιόντα, υπηρεσίες, ιδέες απέξω, τα πεπραγμένα των προγόνων της, τα έτοιμα, τα λεφτά των άλλων), η ΚΑΕ παράγει υπεραξία, παίρνοντα υλικά και φτιάχνοντας με αυτά κάτι άλλο, Αρνητικές ή θετικές ιστορίες, μύθους, παραμύθια, έπη, ηρωικές στιγμές κοκ. Για όλους. Τον ιδιοκτήτη (βρίσω ΑΠΥΘΜΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ το γεγονός πως ο DPG όταν αγκαλιάσαμε το 7ο δεν πανηγύρισε εν εξάλλω αλλά ΕΚΛΑΙΓΕ), τον προπονητή, τους παίκτες καθέναν χωριστά, τους οπαδούς κοκ. Το αποτέλεσμα, ως είθισται στην παραγωγική διαδικασία, είναι πως το όλον αποτελεί κάτι πολύ πολύ πολύ ευρύτερο από το μέρος. Αποτελεί οδηγό (διαχρονικά) για τα υπόλοιπα μέρη πλέον. Κυρίως την ΠΑΕ.

ΥΓ1. Η ομάδα πρέπει να προστατευθεί. Ο Λιόλιος απέτυχε φέτος γιατί τα σκατώσανε στον Πειραία με τόσες μεταγγραφές και δίχως ξεκάθαρο τρόπο περιφερειακής άμυνας αλλά δεν θα καταφέρουμε κάθε έτος να υπερβαίνουμε τους κομάντο του Λιόλιου. Πρέπει να προστατευθεί το μπάσκετ από τα “καλά παιδιά Αγγελόπουλους” και το gayro-σύστημα που το μόνο που τους νοιάζει είναι ο τίτλος με κάθε τρόπο. Δεν γίνεται να απαιτούμε υπερβάσεις από τους παίκτες κάθε έτος. O DPG μεσοπρόθεσμα θα βρει τον τρόπο (ίσως όχι άμεσα).

ΥΓ2. Στην ΠΑΕ δεν τα βλέπω καθολου καλά. Ο Αλονσο δεν έχει ξανα-αναλαβει ομαδα πρωταθλητισμου με επιτυχια (Σε Ουρουγουάη, ΗΠΑ και Ισπανία τα σκάτωσε με Πενιαρολ, Ιντερ και Σεβιλλη) ενω παιζει εντελως αλλο στιλ απο τον Γιοβανοβιτς και το ροστερ δεν του ταιριαζει. Συγκρισεις με Αλμευδα ειναι αστοιχειωτες διοτι ο Αλμευδα εκατσε με πολυ καλυτερα αποτελεσματα στο Αργεντινικο πρωταθλημασε Ριβερ και Μπανφιλντ. Ο δε κλεφτοκοτας Λουτσεσκου ειχε και αυτος παρει 2 κυπελλα Ρουμανιας. Κριμα, διοτι η ομαδα του Ιβαν ηταν καλη βαση και εφερε 2 τιτλους σε 3 ετη και διεκδικηση πρωταθληματων στα 2/3. Ισως παλι αυτος ειναι και ο στοχος, να μη συνηθισει η ομαδα στην επιτυχια…

ΥΓ3. Ομαδα που κερδιζει, επιβαλλεται να αλλαξει. Θες νεο αιμα διοτι οι παικτες ειναι ξεζουμισμενοι ενω παραλληλα, αν ειμαστε οπως πρεπει να ειμαστε στο τοπ8, το πρωτο μισο της χρονιας θα σερνομαστε. Ο Αταμαν πρεπει (και πιστευω θα το κανει) να αλλαξει την ομαδα για του χρονου.