Τις τελευταίες μέρες γράφτηκαν πολλά από πολλούς για το Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, με βάση την απόφαση του Παναθηναικού και του παίκτη να χωρίσουν τους δρόμους (και όχι τόσο φιλικά). Αρκετοί κατηγόρησαν την ομάδα πως έκαψε έναν εξαιρετικά ταλαντούχο παίκτη, άλλοι κατηγόρησαν τον παίκτη πως ποτέ δεν έπαιξε με βάση τις δυνατότητες του. Το κείμενο αυτό θα εισάγει μια αιρετική άποψη αλλά γνωστή στους αναγνώστες του doubleteam εδώ και 2-3 έτη, αφού η θέση των συντελεστών είναι σχεδόν ομόφωνη σε αυτό το ζήτημα: Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ποτέ δεν ήταν το τεράστιο ταλέντο όπως παρουσιάστηκε από τους ‘Ελληνες δημοσιογράφους (αλλά αντίθετα ήταν ένας μέτριος προς το καλό παίκτης) και αυτά που βλέπουμε ήταν όλα αναμενόμενα γιατί π ο ΒΧ15 εκφράζει (σχεδόν) όλες τις παθογένειες της ελληνικής μπασκετικής σχολής που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε-την απουσία του επιθετικού ενστίνκτου του δολοφόνου στο ένας εναντίον ενός, του υπερβολικού αλτρουισμού που είναι εις βάρος της ομάδας, της απουσίας της ολοκληρωτικής θέλησης για μπάσκετ, της υποτίμησης των αθλητικών προσόντων και της εξαίρετης φυσικής κατάστασης και φυσικά της αδυναμίας κατανόησης της εξωγηπεδικής ζωής και το πως κρατά πίσω έναν αθλητή.
- Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος χαρακτήριστηκε ως το μεγαλύτερο ταλέντο στις νεαρές ηλικίες λόγω των εξαίρετων γνώσεων του στα βασικά του αθλήματος, στην ικανότητα να λειτουργήσει ως point forward στις μικρές ηλικίες στήνοντας plays. Διόλου παράλογο για μια σχολή που έβγαλε τον Παπαλουκά και το Διαμαντίδη. Παράλληλα όμως, διόλου παράλογο για μια σχολή/χώρα που δεν εννοεί να καταλάβει πως το μπάσκετ είναι το άθλημα στο οποίο κερδίζει αυτός που θα βάλει την μπάλα στο καλάθι τις περισσότερες φορές. Διαχρονικά, αυτό ήταν ένα θέμα με τους ‘Ελληνες δημοσιογράφους και τους αντιπάλους της εθνικής: Παίζαμε με τη Σερβία των Τζόρτζεβιτς, Ντίβατς, Ντανίλοβιτς, Σάβιτς κοκ. χάναμε και έφταιγε η διαιτησία και όχι το γεγονός πως μετά το Γκάλη κανείς άλλος ‘Ελληνας παίκτης δεν ήταν το ίδιο ταλαντούχος στο σκοράρισμα. ‘Οταν δε παίζαμε με τους ακόμη πιο ταλαντούχους επιθετικά (και πιο ντελικάτους) Λιθουανούς των Σαμπόνις, Μαρτσουλιόνις και Κροάτες των Κόμαζετς, Κούκοτς, Ράτζα κοκ, συνήθως η ήττα ήταν ακόμα πιο τραντακτή. Στις μετέπειτα καλές στιγμές μας, η Ισπανία των εξαίρετων επιθετικά παικτών όπως Καλντερόν, Ναβάρρο, Γκαρμπαχόσα και αδερφών Γκασόλ, μας πελάτιαζε αβέρτα. Το ίδιο και η Αργεντινή των δολοφόνων Πριχιόνι, Σκόλα, Ντελφίνο. Γιατί; Διότι πολύ απλά το μπάσκετ απαιτεί και επιθετικό ένστινκτο σε αυτό το επίπεδο, πρέπει οι παίκτες σου όταν η μπάλα καίει, να μπορούν να παίξουν ένας εναντίον ενός και να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του αντιπάλου να αμυνθεί. Μπορεί ο ΒΧ15 να κάνει αυτό το πράγμα; ‘Οχι, δεν μπορεί και πιθανότατα δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει να το κάνει. Τότε, γιατί ακριβώς τον αντιμετωπίζουμε ως έναν απίστευτα ταλαντούχο παίκτη όταν το μπάσκετ έχει ανεβάσει ρυθμούς και η επιθετική συγκομιδή έχει γίνει πιο σημαντική; Επειδή η ελληνική μπασκετική σκηνή αρνείται να δεχθεί τη σημασία του επιθετικού ταλέντου και προτιμά να βαυκαλίζεται με ιστορίες για τις πάσες… που κάνουν δύο ανθρώπους ευτυχισμένους. Έτσι, όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα, το γύρω γύρω όλοι συνεχίζεται από παίκτες “καλά παιδιά” που παίζουν για τον συμπαίκτη και το να μπαίνει η μπάλα στο καλάθι, είναι προαιρετικό. ‘Οπως και η νίκη…
- Το μπάσκετ του 2018 δεν είναι το ίδιο με το μπάσκετ του 2005 & του 2008. Οι ταχύτητες έχουν ανέβει, τα αθλητικά προσόντα έχουν γίνει πιο σημαντικά, οι ομάδες σκοράρουν σημαντικά περισσότερο. Το 2008 οι δύο πρώτες ομάδες στο σκοράρισμα στην Ευρωλίγκα σκοράρανε 16.55 και 16.45 πόντους ανά 40 λεπτά (Μακάμπι, Βασκονία). Το 2017 οι δύο πρώτες ομάδες στην ίδια κατηγορία σκοράρανε 17.06 και 17.38 πόντους (ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ) και το 2018 17.68 και 17.11 ποντους (οι ιδιες ομαδες). Μιλάμε χοντρικά για μια αύξηση της τάξης του 10%. Οι λόγοι πολλοί (γραμμή τριπόντου στο 6.75, 14 δευτερόλεπτα επαναφορά για 2η ευκαιρία, κοκ.) και δεν είναι του παρόντους. Η ουσία είναι πως το σύγχρονο μπάσκετ έχει γίνει πιο επιθετικό και πως απαιτεί από τους παίκτες να μπορούν να παίζουν σε υψηλότερες ταχύτητες και σε μεγαλύτερη ένταση, σκοράροντας περισσότερο. Πώς ακριβώς αυτό κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τα πλεονεκτήματα του παίκτη ΒΧ15; Απάντηση: Δεν κινείται αλλά συνεχίζουμε να κλείνουμε τα μάτια και να λέμε πως ο ΒΧ15 έχει τεράστιες προοπτικές.
- O BX15 δεν είχε ΠΟΤΕ το μυαλό στο κεφάλι του. Παρά τις διάφορες παπάτζες των δημοσιογράφων (ειδικά όταν έγινε ο αδερφός του αρχισυντάκτη του savvidis dna προπονητής των μικρών εθνικών), ο ΒΧ15 έδειξε πως ποτέ δεν πατούσε ΓΕΡΑ στη γη. Θυμάμαι σε live chat που είχε διοργανώσει το savvidis dna μεταξύ κόσμου και ΒΧ15 το 2017, να του γράφει ένας σε σχόλια “να φτιάξεις επιτέλους τα πόδια σου, μια ζωή είσαι αργός” και αυτός να απαντά “να πας σε οφθαλμίατρο”… Νομίζω στο ίδιο chat (μπορεί και να ήταν σε άλλο, δεν έχει σημασία πότε και που το είπε αλλά τι είπε) το ρωτήσανε αν θέλει να παίζει στο 3 ή στο 4 και απάντησε “στο 3 γιατί στο 3 μπορεί να στήνω pick n roll ενώ στο 4 θα πρέπει να μαρκάρει και το 5”. Εδώ πλέον συνειδητοποιούμε πως ο παίκτης δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμία επαφή με το περιβάλλον. Απολύτως (όπως ακριβώς το έλεγε ο ne Turkoglou-Βενιζέλος στην περίφημη συνέντευξη στον κωλόγαυρο Χατζηνικολάου)! Σε ποιο σύμπαν, σε ποια αστρική διάσταση θα στήνει ο ΒΧ15 πικ εντ ρολλ στο επαγγελματικό, ευρωπαικό μπάσκετ; Υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει πως ο Χάντερ, ο Ράντολφ ή ο Σινγκλτον είναι πιο αργοί από αυτόν και θα εκμεταλλευθεί την ταχύτητα του απέναντι στο βαρύτερο (λολ) 5ρι; Ο 35ρης Λασμε ειναι πιο γρηγορος απο αυτον και θα στηνει πικ εντ ρολλ ο ΒΧ15; Παράλληλα, ο λόγος της απροθυμίας του να παίζει στο 4 (θα πρέπει να μαρκάρω τα 5ρια) δείχνει το πόσο soft ειναι, σωματικά και πνευματικά. Παρότι είναι ΑΡΓΟΣ για να παίζει στο 3, συνεχίζει να κλείνει τα μάτια και να μένει πισω επειδή δε θέλει να συγκρουστεί με σκληρότερους παίκτες στην άμυνα. Αντίθετα, προτιμά να συγκρούεται με την πραγματικότητα.
- Ο ΒΧ15 ποτέ δεν δίψαγε για μπάσκετ. Και όταν λέμε δίψαγε, εννούμε να ζει και να αναπνέει για αυτό και να τον νοιάζει μόνο το πως θα γίνει καλύτερος παίκτης. Δείτε λίγο τον Καλάθη στην ηλικία του, το Σλούκα, τους υπόλοιπους παίκτες τέτοιας ποιότητας: Ζούσαν και πεθαίνανε στο γήπεδο. Ο Τσαρτσαρής είχε δηλώσει πως σε τέτοια ηλικία σούταρε 1000 τρίποντα τη μέρα, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Και όταν λέμε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει πως κάνει παρόμοιο πράγμα ο ΒΧ15; Υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει πως ο ΒΧ15 είναι έτοιμος να θυσιάσει παρέες, γκόμενα, ζωή και να πεθάνει στο παρκέ, πηγαίνοντας 2 ώρες νωρίτερα στις προπονήσεις και φεύγοντας μια ώρα μετά; Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε πως κατέστρεψε ο Παναθηναικός τον παίκτη επειδή του έδωσε συμβόλαιο 350 000 και άρα του αφαίρεσε την επιθυμία να βελτιωθεί. Μισό λεπτό ρε παιδιά γιατί εδώ θα τρελαθούμε: Εγώ στα 21 μου, ανέπνεα και ζούσα για αυτό που σπούδαζα. Το ίδιο και αρκετοί κολλητοί μου για αυτό και περάσαμε από τα καλύτερα ΑΕΙ ανά την υφήλιο. Θυσιάζαμε clubbing, βόλτες, εξόδους κοκ για να διαβάσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Και όλα αυτά δίχως το τεράστιο καρότο των 350 000 ευρώ το έτος και των προοπτικών που ανοίγονται μπροστά σου. Ο ΒΧ15 τα έχει όλα, είχε προπονητές στο top5 του κτισίματος Ευρωπαίων παίκτών (πχ Ιβάνοβιτς, Πασκουάλ κοκ) και αντίθετα, κάθε έτος εμφανιζόταν και χειρότερος σωματικά. Αρκεί να αντιπαραβάλλουμε το σώμα του Λευτέρη Μποχωρίδη, του Μιχάλη Λούντζη και του Κωνσταντίνου Μήτογλου με τον παρόμοιας ηλικίας Βασίλη Χαραλαμπόπουλο για να καταλάβουμε πως ο ΒΧ15 ούτε περνά τις ίδιες ώρες στο γυμναστήριο ούτε προσέχει τόσο πολύ το σώμα του. Τι σημαίνει αυτό; Πως πολύ απλά ο ΒΧ15 δεν ζει και πεθαίνει για το μπάσκετ, κάτι που είναι υπεραρκετό να δείξει πόσο χαμηλά είναι τα πνευματικά όρια του παίκτη και κατ’επέκταση το ταβάνι του.
- Ως τελευταίο στοχείο, θέλω να θέσω μια υπόθεση εργασίας για το γιατί έδειχνε τέτοιος παικταράς στις οργανώσεις της FIBA: H FIBA διαλέγει κάθε παίκτη που δύναται να συμμετάσχει σε ένα tournament ως εξής:
“To establish the date of birth corresponding to the age limit for an age group, the following
procedure is used: the age limit given in the definition must be subtracted from the year
in which a competition takes place with the understanding that this year begins on 1st
January. As an example, the age limit for U-19 in a competition in 2013 shall be: 2013-19
= 1994. Any player born on 1st January 1994 or after this date will be entitled to participate
in a competition for U-19 in 2013.”Ο σύνδεσμος για το βιβλίο κανονισμών (ο υπολογισμός ηλικίας αναλύεται στην σελίδα 16 του PDF, κάτω από τον υπότιτλο “Establishing Age Limit”): http://www.fiba.basketball/downloads/training/agents/Eligibility%20of%20Players%20&%20Intl%20Transfers%20&%20Registration.pdf(kudos @ Hoopfiction.Gr για τη βοήθεια στην εύρεση του κανονισμού)
Τι βλέπουμε; Βλέπουμε εδώ πως ο μεγαλύτερος ηλικιακά παίκτης έχει γεννηθεί την 1 Γεννάρη και ο μικρότερος την 31 Δεκεμβρίου σε ένα έτος. Ο ΒΧ15 είναι γεννημένος στις 6/1/1997. Δλδ υπήρχαν χρονιές όπου παίρναγε 2 ολόκληρα έτη τους συμπαίκτες και αντιπάλους του ενώ ποτέ δεν απείχε παραπάνω από ένα ημερολογιακό έτος από τον μεγαλύτερο σε ηλικία παίκτη. Σε αυτές τις ηλικίες όμως, τέτοιες σωματικές διαφορές μπορούν να κάνουν τη διαφορά, πχ o Gladwell στο βιβλίο του Outliers αναλύει πως η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών του Καναδικού χόκευ που γίνεται draft, ανήκει στο 1ο τέταρτο του έτους επειδή πολύ απλά είναι ένα έτος μεγαλύτεροι. Δλδ ουσιαστικά, αυτό που επισημαίνω είναι πως ο ΒΧ15 κυριαρχούσε στις διοργανώσεις της FIBA επειδή ήταν απλά από τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Φυσικά το θέμα έχει και συνέχεια: ‘Οταν τελειώσει το draft, το ποσοστό από τους παίκτες που γίνονται επαγγελματίες στο NHL αλλάζει αφού ένας πολύ μικρός αριθμός από το 1ο τέταρτο του έτους επιβιώνουν όταν τα σωματικά τους πλεονεκτήματα εξαφανσιστούν (εφόσον παίζουν με ενήλικες). ‘Οσοι θέλουν να το ψάξουν πιο πολύ, θα βρούν περισσότερες πληροφορίες εδώ . Γενικά, το φαινόμενο των cut-off dates είναι σημαντικό και σε άλλους τομείς, πχ στην Αγγλία που οι μεγαλύτεροι σε ένα σχολικό έτος γεννηθήκανε Σεπτέμβρη, έχουν και τις καλύτερες επιδόσεις ενώ στην Ιαπωνία που έχει cut-off dates παρόμοιες με τη χώρα των Ελ, οι καλύτερες σχολικές επιδόσεις εμφανίζονται από τα παιδιά της ‘Ανοιξης.
Άρα το ερώτημα που θέτουμε είναι: ‘Οσοι έβλεπαν τα εκπληκτικά νούμερα του ΒΧ15 στις διοργανώσεις της FIBA, πέσανε άραγε θύμα των κανονισμών της FIBA και των απότοκων τους;
Eν κατακλείδι, η υπόθεση ΒΧ15 θα συνεχίζει να μας απασχολεί. Κάνω μια πρόβλεψη, πως ο παίκτης μελλοντικά θα κλείσει στο gayρο (εφόσον η ΚΑΕ κάκιστα αποφάσισε να μη βάλει όρο που να καθιστά δύσκολη την μετακίνηση του παίκτη), γεγονός που θα φέρει και πάλι τον ΒΧ15 στο επίκεντρο. Ωστόσο, με βάση τα παραπάνω, εμείς στο doubleteam αμφιβάλλουμε πως ο συχνότερος λόγος για τον οποίων ο ΒΧ15 θα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων θα είναι λόγω των εντυπωσιακών μπασκετικών του εμφανίσεων…
