Χάσαμε ένα ματς που κέρδισε ο λιγότερο κακός. Πρέπει να ήταν από τα πιο βαρετά ντέρμπι που έχω δει ποτέ αφού λίγο η σιγουριά του -2, λίγο τα πιασμένα πόδια, λίγο ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει για να μην εξαφανιστεί εντελώς το ενδιαφέρον από την 1η αγωνιστική, τελικά αυτό που είδαμε δεν ήταν μπάσκετ αλλά δύο ομάδες χωρίς ενέργεια και χωρίς νεύρο που προσπαθούσαν με κάθε ορθόδοξο και ανορθόδοξο τρόπο να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι.
Ο Παναθηναϊκός είναι σαφές ότι ψάχνεται ακόμα στην επίθεση. Όμως αυτό είναι φυσιολογικό για την εποχή. Το παρήγορο (που με κάνει να πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο παρά την ήττα) είναι ότι στην άμυνα δείχνουμε ικανοποιητική (για την εποχή) εικόνα και ειδικά οι Φώτσης και Παππάς. Κατα τ’άλλα ο Διαμαντίδης αυτή τη στιγμή δείχνει πιο αργός κι από το ριπλέι ενώ ο Μπατίστ όταν τελειώνει το ποστάρισμα ξεμένει από ανάσες. Για τον πρώτο είμαι σίγουρος ότι θα ανέβει. Για τον δεύτερο κρατάω επιφυλάξεις και μένω να ελπίζω.
Από τους υπόλοιπους δεν υπάρχει κάποιος που να ξεχώρισε είτε θετικά είτε αρνητικά. Γενικά όλοι κινήθηκαν στην μετριότητα. Θετικό ότι ο Ούκιτς έπαιξε, μακάρι να έχει γλυτώσει τα χειρότερα. Ακόμα θετικότερο ότι ο Παππάς δείχνει να έχει ενεργό ρόλο στην ομάδα. Δεν το κρύβω ότι πιστεύω πολύ σε αυτόν. Είναι τσαμπουκάς, δεν μασάει ούτε από την φανέλα ούτε από τα “ονόματα” των συμπαιχτών του και κυρίως βλέπω να έχει την διάθεση να βελτιώσει τις αδυναμίες του. Φαντάζομαι αυτό βλέπει και ο Πεδουλάκης και του δίνει αρκετό χρόνο συμμετοχής και αρκετές προσπάθειες.
Πάντως και για τον Παναθηναϊκό όπως και για τον Ολυμπιακό δεν ήταν αυτό το παιχνίδι ικανό να βγάλει συμπεράσματα. Τώρα που ξεκινάει η Ευρωλίγκα θα αρχίσουμε να βλέπουμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Και ο πήχης φέτος είανι ψηλά και για τους δύο αιώνιους…