Αρχές 4ου δεκαλέπτου σκέφτομαι το κείμενο που θα γράψω. Για τον Fredette που δείχνει να διαψεύδει τις Κασσάνδρες (μεταξύ αυτών και εμένα), τον RG που πήγε τον αγώνα εκεί που ήθελε, την ομάδα που πήρε μια εκτός έδρας νίκη με εύκολο αντίπαλο μεν, εκτός έδρα δε.

Τελικά το κείμενο πήγε στράφι. Ο ΠΑΟ ήπιε θάλασσα στο 4ο δεκάλεπτο, έφαγε ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΑΡΑ ΕΝΑΝ (29) πόντους σε ένα δεκάλεπτο και εξανέμισε προβάδισμα ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ΠΟΝΤΩΝ.

‘Οταν μια ομάδα πίνει θάλασσα και δη στο 4ο δεκάλεπτο, δε φταίνε οι παίκτες. Οι παίκτες μπορεί να φταίνε αν μια ομάδα έχει κενά διαστήματα (επειδή χάσανε τη συγκέντρωσή τους), φταίνει επειδή δεν έχουν δυνάμεις. Φταίει ο επικεφαλής του πάγκου που φροντίζει να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις. ‘Οταν η ομάδα ουσιαστικά σβήνει για ένα δεκάλεπτο, περνάς άλλον pg, αλλάζεις ρυθμό, αλλάζεις 5δα. Παίρνεις time out και τους λες να ρίξουν “ξύλο” αν χρειαστεί για να ανακόψουν τον αντίπαλο, βρυχάσαι για το γεγονός πως δεν παίρνεις deflections, τους αφήνεις να κάνουν lay up και σουτ ανενόχλητοι. Τους λες να βγάλουν ενέργεια και μπερδεύεις την τράπουλα απεγνωσμένα, για να ανακόψεις την ροή του αγώνα πριν σε καταπιεί το κύμα που έχει καβαλήσει ο αντίπαλος. Δεν προσπαθείς με το ζόρι να κρατήσεις χαμηλό σχήμα και set παιχνίδι σε έναν αγώνα που ξεφεύγει αργά και σταθερά από τα χέρια σου.

Γιατί αυτό συνέβη χθες, ο αγώνας μας γλύστρισε όπως γλυστρά κάποιος που κρατιέται από τα δάκτυλα του για να μην πέσει σε γκρεμό. Και αντί να προσπαθήσει να ανεβάσει το κέντρο βάρους του και να σκαρφαλώσει, απλά κρατιόταν από τα δάκτυλα ελπίζοντας να μην πέσει. Τελικά έπεσε γιατί δε δοκίμασε νέα πράγματα.

Η δε τελευταία επίθεση είναι η επιβεβαίωση της μονομέρειας: Αντί να περάσει ο Rice που έχει κάθετο παιχνίδι και καλές βολές, μαζί με τους Fredette–Thomas ώστε να έχουμε 3 επιλογές και να σπάσουμε την πίεση του αντιπάλου, προσπαθήσαμε να πάρουμε τον αγώνα με ένα lay up του Καλάθη λες και ο άλλος είναι μαλάκας να αφήσει τη ρακέτα αφύλαχτη στην τελευταία επίθεση. Και αντί το screen να γίνει από κανάν παίκτη τύπου Παπαγιάννη (λόγω ύψους, μπας και πάρει κανα rebound) ή καναν Johnson (έμπειρος, ξέρει να κάνει screen), φροντίσαμε το screen να γίνει από τον…Thomas. Γιατί ως γνωστόν ο Thomas είναι βαρύ 4ρι που ξέρει να κάνει screen και μετά του την πέφτουμε κιόλας, επειδή έκανε λάθος.

Θα μπορούσα επίσης να αναφερθώ στον μετριότατο Johnson, τον κακό Παπαπέτρου (αν έχει ψυχολογικά επειδή ήρθε ο Johnson, το παιδί δεν κάνει για μεγάλη ομάδα), τον Bentil που ήταν ανύπαρκτος, το κενό στο 5, την ΠΑΝΤΕΛΗ απουσία περιφερειακής άμυνας, τα ΠΟΛΛΑ ΛΑΘΗ, το ποσοστό ΕΣΚΑΝΑ στις βολές που ορθά έγραψε ο Cmar13 στα σχόλια, τα προβληματικά box out στα rebounds. ‘Ολα όσα είδαμε δλδ και στον αγώνα με τον gayρο της Σερβίας. Δεν το κάνω γιατί χθες θα μπορούσες αφενός να πάρεις τον αγώνα και δίχως σε καλή βραδιά τα FW και χωρίς 5ρι και χωρίς περιφερειακή άμυνα. ‘Ομως έχασες έναν αγώνα από μια ομάδα ΛΕΙΨΗ και έχασες ευκαιρία να αποκτήσεις πλεονέκτημα.

Και έχασες γιατί ο προπονητής σου είναι ένας σκηνοθέτης που αυτή τη φορά έχει αναλάβει μια ταινία δράσης , σε έναν κόντρα ρόλο που όποτε χρειάζεται να επιταχύνει την πλοκή και να φανεί macho, αυτός γυρνά τον πρωταγωνιστή με σκαμένο βλέμμα στην κάμερα και δίνει εντολή να αρχίσουν οι μονόλογοι για τη ζωή. Αντί στο 4ο δεκάλεπτο να πάρει time out, να πετάξει τον Καλάθη στον πάγκο για το σύνολο του δεκαλέπτου, να περάσει τον Rice στο 1 και τον Παπαγιάννη στο 5 με εντολή τρέχουμε και πέρνουμε σκορ, άφησε μέσα το χαμηλό σχήμα με τον Johnson @ 5 και τον Τόμας @ 4 (το ίδιο σχήμα με το οποίο ο Αστέρας έκανε πάρτυ στον 1ο αγώνα).  Διότι στο μυαλό του σκηνοθέτη η προσεκτική καθοδήγηση των συναισθημάτων του θεατή και ο έλεγχος της πλοκής είναι πιο σημαντικά από το άμεσο και απότομο ξέσπασμα που θα οδηγήσουν σε λύση του δράγματος. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Δεν έχει σημασία τι έχει γίνει σε όλη την προηγούμενη ταινία, η ουσία των ταινιών δράσης είναι η τελευταία σκηνή όπου η λύση έρχεται με καταιγιστική ένταση, σαν ένα ρόλερ κόστερ συναισθημάτων και πράξεων. Αν δεν πας ακολουθήσεις το ρυθμό, όσο και να έχεις κυνηγήσει με ένταση την πλοκή, δεν έχουμε να κάνουμε με ταινία δράσης αλλά με ένα υβρίδιο, αμφίβολης επιτυχίας. Εκεί λοιπόν ο σκηνοθέτης πρέπει να ακολουθήσει το σενάριο και όχι να πάει σε αυτό που ξέρει, αυτό που εμπιστεύεται.

Εν κατακλείδι, ο χθεσινός αγώνας συνεχίζει να γενά αμφιβολίες για το αν ο RG μπορεί να καθοδηγήσει αυτή την ομάδα με αυτούς τους παίκτες σε αυτή την Ευρωλίγκα. ‘Οχι επειδή χάσαμε αλλά για το ΠΩΣ χάσαμε.

‘Ιδωμεν.

ΥΓ.Διαβάζω τους ΑΡΔ που ρίχνουν το ανάθεμα για την ήττα στα ποσοστά και στην τελευταία επίθεση του Καλάθη και γελάω. ‘Οπως γέλαγα και με τον περσινό εντός αγώνα με τη Ζαλγκίρις-μπορεί και στους 2 αγώνες να βγάλαμε ένα άθλιο play για τελική επίθεση (υπ΄ευθύνη του coach) αλλά ο αγώνας δε χάθηκε εκεί. Χάθηκε σε ΟΛΑ όσα προηγήθηκαν. Αλλά τότε θα πρέπει να θέσουμε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, έτσι;