Προπονητής Εθνικής ή Εθνικός προπονητής;

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες για το ποιος θα είναι τελικά ο «εκλεκτός» της Ομοσπονδίας για τον …ορφανό μέχρι σήμερα πάγκο της Εθνικής. Καθώς ο Βασιλακόπουλος έχει δεσμευτεί μέχρι τέλος του χρόνου να έχει ανακοινώσει το όνομα. Από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites έχουν περάσει αρκετά ονόματα. Κάποια από αυτά έκαναν μεγαλύτερο γκελ, κάποια μικρότερο, κάποια θεωρήθηκαν απλά καλές περιπτώσεις, κάποια άλλα θεωρήθηκαν ιδανικές. Όλα όμως είχαν ένα κοινό: Ήταν όλοι ξένοι! (με εξαίρεση τον …μόνιμο υποψήφιο Παναγιώτη Γιαννάκη).

Βεβαίως είναι πολύ της …μόδας να κάθονται στον πάγκο εθνικών ομάδων αλλοδαποί προπονητές, όμως είναι τελικά αυτό κάτι λογικό και σωστό; Ή μήπως είναι απλά μια τάση (σημεία των καιρών) που συμβαδίζει χέρι-χέρι με την άλλη καινοτομία των «νατουραλιζέ αμερικανών» που γεμίζουν πλέον τα παρκέ σε κάθε ευρωμπάσκετ;

Και τελικά τι πρέπει να γίνει στην Εθνική;

Για να απαντηθεί το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε μια άλλη ερώτηση: Τι είναι οι Εθνικές Ομάδες; Ή καλύτερα τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι; Γιατί υπάρχουν; Και τελικά ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους;

Τις προηγούμενες δεκαετίες οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ήταν σαφείς και δεν χωρούσαν καμία αμφιβολία. Οι Εθνικές Ομάδες ήταν ο «καθρέφτης» του μπασκετικού επιπέδου, του ταλέντου και της μπασκετικής φιλοσοφίας κάθε χώρας. Κάθε Εθνική Ομάδα είχε τα χαρακτηριστικά που αντιπροσώπευαν το μπάσκετ που έπαιζαν στην χώρα. Οι Ισπανοί έπαιζαν γρήγορα, οι Γάλλοι ήταν αθλητικοί, οι Γιουκοσλάβοι κωλοχεράδες, οι Ιταλοί ελαφρώς ξυλοκόποι αλλά αποτελεσματικοί, οι Έλληνες είχαν τον Γκάλη κοκ. Με τα χρόνια και καθώς λόγω Μποσμάν οι σύλλογοι έχασαν την «εθνική» τους ταυτότητα γεμίζοντας αλλοδαπούς παίχτες και -κυρίως-προπονητές, ο «εθνικός» χαρακτήρας στον τρόπο παιχνιδιού έπαψε να υφίσταται. Οι ομάδες δεν ήταν «Ισπανικές», «Ελληνικές», «Ιταλικές», αλλά χαρακτηρίζοντας από τον τρόπο παιχνιδιού που επέβαλε ο εκάστοτε προπονητής. Άλλαζε ο προπονητής; Άλλαζε και ο τρόπος παιχνιδιού… Και φυσικά όταν η καρδιά του συστήματος (που είναι οι σύλλογοι) απορυθμιστεί τότε διαλύεται όλο το σύστημα.

Έτσι και οι Εθνικές Ομάδες να ακολουθήσουν αυτή την διαδρομή με αποτέλεσμα να μην αποτελούν πια καθρέφτη του μπάσκετ της χώρας (απλά γιατί δεν υπάρχει «μπάσκετ της χώρας»), αλλά έχουν μετεξελιχθεί σε άλλη μια οπαδικής λογικής ομάδα με λίγη χρυσόσκονη («εθνικής περηφάνιας») που σε τελική ανάλυση ΑΠΛΑ θέλουμε να την βλέπουμε να κερδίζει. Εξού και οι νατουραλιζέ, εξού και οι (δήθεν «καλύτεροι») ξένοι προπονητές.

Αυτό είναι το γενικό τοπίο. Αλλά που ακριβώς βρίσκεται η Ελλάδα από αυτή την άποψη; Εδώ είναι το ωραίο της υπόθεσης. Η Ελλάδα αποτελεί μια από τις λίγες πλέον χώρες που έχει «εθνική ταυτότητα» στο μπάσκετ. Έχει αρχίσει πλέον να αναγνωρίζεται και η «Ελληνική» σχολή. Το μπάσκετ των αυτοματισμών, των συστημάτων, του «η ομάδα πάνω από τους παίχτες». Το «σκεπτόμενο» μπάσκετ που λέει και ο Πεδουλάκης! 🙂 Και ήδη εμφανίζονται στο ευρωπαϊκό προσκήνιο και οι πρώτοι ξένοι προπονητές που ευαγγελίζονται την «Ελληνική σχολή» (πχ Τρινκέρι). Δεν είναι τυχαίο που μπροστά στην προοπτική να προπονήσει την Εθνική Ομάδα ο συμπαθής Ιταλός κατουρήθηκε από την χαρά του.

Όμως όσο κι αν τον συμπαθούμε τον Τρινκέρι δυστυχώς θα είμαστε κάθετοι. Η Ελληνική Εθνική Ομάδα ΟΦΕΙΛΕΙ να αποτελεί τον καθρέφτη του ελληνικού μπάσκετ και του Ελληνικού μπασκετικού ταλέντου. Και όπως ακριβώς η Ομοσπονδία δεν μπήκε ποτέ στην λογική των νατουραλιζέ (οι αμερικανοθρεμένοι δεν λογίζονται νατουραλιζέ αν και υπάρχει αρκετή τροφή για συζήτηση εδώ) έτσι θα πρέπει να βγει από την λογική των ξένων προπονητών. Το Ελληνικό μπάσκετ χτίζει την δική του εικόνα και την δική του ταυτότητα και οι Έλληνες προπονητές αναγνωρίζονται από όλη την Ευρώπη σαν ιδιαίτερης αξίας και φιλοσοφίας. Πώς είναι δυνατόν ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας να ΜΗΝ είναι Έλληνας; Στο δικό μας το μυαλό δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση. Η Ελληνική Εθνική Ομάδα πρέπει να συμβολίζει το Ελληνικό μπάσκετ. Τον Ελληνικό τρόπο παιχνιδιού. Από την στιγμή που είμαστε στην ευχάριστη θέση να ΕΧΟΥΜΕ Ελληνικό τρόπο παιχνιδιού (σε πείσμα των καιρών) θα πρέπει αυτόν τον τρόπο να τον υπηρετούμε σε κάθε περίπτωση και με κάθε τρόπο. Πόσο μάλλον από την κορυφή της πυραμίδας. Η Εθνική Ομάδα, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Εθνική ομάδα με αυτόν τον τρόπο θα αποτελεί πυξίδα για κάθε νεαρό παίχτη, για κάθε νέο Έλληνα προπονητή για κάθε Έλληνα φίλαθλο. Διαφορετικά ας φέρουμε και 1-2 Σερβάκια να μπουμπουνάνε και κανά τρίποντο γιατί αν περιμένουμε από τον Βασιλειάδη μόνο σωθήκαμε…