Η πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι σήμερα προσφέρει ένα όχι και τόσο ευχάριστο σκοτσέζικο ντους στους οπαδούς του. Τα συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της ομάδας και των παιχτών σε ατομικό επίπεδο, η αβεβαιότητα ως προς το «σχέδιο δράσης» και η εναλλαγή από σημαντικές νίκες σε ηχηρές ήττες και τούμπαλιν έχουν κάνει τους -κακά τα ψέματα- καλομαθημένους οπαδούς της ομάδας να ψάχνονται. Λαμβάνοντας υπόψη και την παραφιλολογία σχετικά με τους παίχτες που «δεν κάνουν και πρέπει να φύγουν» (εκτός του Άρμστρονγκ έχουν γραφτεί και οι Κίτσεν, Ούκιτς και Πάνκο) αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, που μέχρι πρότινως είχαν την πεποίθηση πως ότι και να γίνει είναι καλώς καμωμένο, βρίσκονται αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες καταστάσεις. Βάζοντας στην εξίσωση και την δυσπιστία από μια όλο και συρρικνούμενη (αλλά ακόμα υπαρκτή) ομάδα οπαδών απέναντι στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο είναι εύκολο να δικαιολογηθεί κάθε έκφραση δυσαρέσκειας ή ακόμα και αποδοκιμασίας που προέρχεται από οπαδικά χείλη.
Όμως αν από τους οπαδούς αυτό είναι κάτι που το περιμένει κανείς αυτό που προκαλεί μεγάλη έκπληξη είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά το δημοσιογραφικό συνάφι. Παρακολουθώντας τι γράφεται αυτούς τους μήνες δίνεται η εντύπωση ότι αυτή η αγωνιστική (αλλά και εξωαγωνιστική) αλλαγή στα δρώμενα του Παναθηναϊκού έχει αλλάξει άρδην την εικόνα και φυσικά έχει αφήσει στην άκρη όλους τους κανόνες δεοντολογίας. Για κάποιους οι μάσκες πέφτουν, κάποιοι ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι υπάρχει και μπάσκετ ενώ κάποιοι άλλοι απλά …εξαφανίζονται. Και εξηγώ:
Πρώτα απ’όλα υπάρχουν αυτοί οι οποίοι ενώ τα προηγούμενα χρόνια τηρούσαν μπασκετική σιγή, τώρα μπαίνουν ιδιαίτερα μαχητικά στα μπασκετικά δρώμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το περίφημο gazzetta το οποίο έχει βγάλει σε κοινή θέα τα μαχαίρια εναντίον της ομάδας με αφορμή την κόντρα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Δημοσιεύματα όπως το περίφημο (και δηκτικότατο!) «Φταίει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος» (http://www.gazzetta.gr/a1-andron/article/342836-ftaiei-o-dimitris-giannakopoylos) με αφορμή ένα αμφιβόλου (στην καλύτερη) εγκυρότητας δημοψήφισμα καθώς και τα αιχμηρά (πολλές φορές απολαυστικά ομολογώ!) slo-gun δείχνουν με εμφατικό τρόπο την …κατεύθυνση.
Άλλο παράδειγμα site που ξαφνικά θυμήθηκε το μπάσκετ αποτελεί το …ανανεωμένο sportdog το οποίο εκτός από την ανανέωση στην εικόνα του φαίνεται ότι ανανέωσε τ&µn; ενδιαφέρον του και για το άθλημα της καλαθόσφαιρας. Και την καινούργια του ενασχόληση αποφάσισε να την τιτιβίζει με το «Sdog Pick n' Scroll» ένα εξυπνακίστικο twitter account δήθεν ρεπορταζιακό-παρασκηνιακό. Παρακολουθώντας το αναρωτιέμαι πόσα ακόμα γλοιώδη τιτιβίσματα όπως το παρακάτω θα δούμε στο μέλλον: «Όχι επειδή έκανε ματσάρα στο Ντέζιο, αλλά για πολλούς άλλους λόγους ο Μπράμος ειναι η καλύτερη μεταγραφή του ΠΑΟ. Απλά με τα 7/9τρ μπορεί εκείνος που έκανε την επιλογή να περηφανεύεται ακόμη περισσότερο. Έκανε τις καλύτερες μεταγραφές». Προφανώς ο συντάκτης πίστευε ότι με ένα σμπάρο θα χτυπήσει δυο τρυγόνια αλλά το αποτέλεσμα ήταν απλά να γεμίσει το πάτωμα σάλια. Έλεος!
Μια άλλη νέα κατηγορία που δημιουργήθηκε είναι οι …εξαφανισμένοι. Αυτοί δηλαδή που σχεδόν όλα τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν πριμαντόνες στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού και ξαφνικά σίγησαν εν μια νυκτί. Το τρανότερο παράδειγμα εδώ αποτελεί ο Σωτήρης Βετάκης. Ο άλλοτε ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού (και επί πενταετία αρθρογράφος της Πράσινης..) τους τελευταίους μήνες μοιάζει να βρίσκεται εντελώς εκτός ρεπορτάζ. Μέχρι και το άλλοτε μπασκετικά λαλίστατο τουίτερ του αναλώνεται πλέον σε κινηματογραφικά, πολιτικά, ποδοσφαιρικά(!) κλπ θέματα και σε ανούσιο επιφανειακό σχολιασμό της μπασκετικής επικαιρότητας (συνήθως αρκετά αφότου γίνουν τα συμβάντα). Ενίοτε πετάει και κανέναν γρίφο όπως το περίφημο τουίτ της 14ης Νοεμβρίου: «Τον πρόλαβε στη στροφή…» στο οποίο προφανώς αναφερόταν στην απόλυση του προπονητή του Παναθηναϊκού στο λαοφιλές. Η απορία βέβαια παραμένει ΠΟΙΟΝ πρόλαβε στην στροφή (ποιος θα ήταν δηλαδή ο επόμενος που θα έχανε την θέση του;). Και αναρωτιέμαι αν είναι μόνο δική μου αίσθηση ότι στο τουιτ σκιαγραφείται και μια ικανοποίηση για την (προσδοκώμενη) εξέλιξη… Μάλλον τα συμβάντα δεν τον δικαίωσαν αν κρίνω από το γεγονός ότι δεν ξανασχολήθηκε με τον Παναθηναϊκό έκτοτε… Περασμένα μεγαλεία… Όσο για την προσδοκώμενη εξέλιξη κάτι μου λέει ότι το παρακάτω «κάρφωμα» από το basketblog έχει κάτι να κάνει επί του θέματος: «Κανείς δεν έχει υποχρέωση να πιστεύει τα ίδια πράγματα μια ζωή. Μπορεί στην πορεία να διαπιστώσεις πως έχεις κάνει λάθος και κάποιος για τον οποίο μιλούσες με αρνητικές εκφράσεις να σου κάνει εσχάτως "κλικ". Αλλάζω σημαίνει προοδεύω, αλλά από αυτό το σημείο, μέχρι να γεμίζεις σάλια τα γραφεία και να κυνηγάς από πίσω τον πρόεδρο, μόνο και μόνο γιατί σου πέταξε ένα ξεροκόμματο, έχει απόσταση». Όχι τίποτ' άλλο, αλλά σε βλέπει και κόσμος που θυμάται τί έλεγες πριν από μερικούς μήνες, αλλά και τί έλεγε ο πρόεδρος για σένα. Σαλιάρη, ε σαλιάρη…»
Τέλος υπάρχει πάντα η τρίτη κατηγορία, η οποία μπορεί να τιτλοφορηθεί «όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» και αναφερόμαστε στους διάφορους ταλιμπάν της διοικητικής γραμμής, όλους τους άξιους εκπροσώπους της Πράσινης ενημέρωσης. Αυτοί είναι φυσικά εκτός συναγωνισμού και εκτός κριτικής.
Συμπέρασμα: Φέτος έχουμε να ακούσουμε πολλά και να διαβάσουμε ακόμα περισσότερα. Κι επειδή δυστυχώς η ομάδα δεν φαίνεται να βρίσκει άμεσα ένα σταθερά καλό αγωνιστικό πρόσωπο που θα κάνει όλα τα υπόλοιπα να περάσουν σε δεύτερη μοίρα ας είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο και ας φιλτράρουμε δυο και τρεις φορές ότι διαβάζουμε. Λέμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι πάντα Παναθηναϊκός κι αυτό είναι αλήθεια. Είναι όμως γεγονός ότι αν αυτό ισχύει μια φορά εντός παρκέ ισχύει 100 φορές στα «εκτός και επί τα αυτά». Οπότε ας είμαστε προετοιμασμένοι…