Απέραντη θλίψη σκόρπισε στον κόσμο του Παναθηναϊκού η είδηση της οριστικής λύσης της συνεργασίας του Παναγιώτη Γιαννάκη με την ΚΑΕ Ολυμπιακός.. Παρότι ήταν κοινό μυστικό μετά το final four στο Παρίσι (και πολύ περισσότερο μετά τους τελικούς της Α1), όλοι κάπου ελπίζαμε ότι η ΚΑΕ Ολυμπιακός θα του έδειχνε λίγη ακόμα εμπιστοσύνη και αυτός με τη σειρά του (και με υπομονή) θα έκανε την ομάδα πάλι πρώτη.. Δυστυχώς όμως διαψευστήκαμε οικτρά.. Είναι αλήθεια ότι μετά την αποπομπή του Σταύρου Ελληνιάδη είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο κενό και οι αγώνες εναντίον του Ολυμπιακού κινδύνευαν να χάσουν την αίγλη τους.. Ο Δράκος προσπάθησε φιλότιμα ώστε αυτό να μην συμβεί (αν και όλοι εμείς περιμέναμε ότι κάτι τέτοιο θα επιχειρούσε ο Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος όμως φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων) και τα ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό διατήρησαν την αύρα τους..
Για να μιλήσουμε σοβαρά, αίσθησή μας είναι ότι η θητεία του Γιαννάκη στον Ολυμπιακό “τσαλάκωσε” σε μεγάλο βαθμο την (όποια) εικόνα είχε καταφέρει να φιλοτεχνήσει τόσα χρόνια σαν αθλητής αυτός και το περιβάλλον του.. Αντί να κρατήσει χαμηλούς τόνους, επέλεξε (υπό το καθεστώς της πίεσης για το αποτέλεσμα) ν’ακολουθήσει την τακτική της πόλωσης, κυνηγώντας από την αρχή χίμαιρες και μη βλέπωντας πέρα από τη μύτη του.. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του ως προπονητής είναι γνωστά.. Διαβάζοντας πχ, χθες στο allstar ότι οι Αγγελόπουλοι παραδέχονται ότι δεν έχουν δει άλλον προπονητή επί των ημερών τους να δουλεύει τόσο πολύ (κάτι το οποίο κανείς δεν αρνείται, εξάλλου και σαν παίκτης το μεγάλο του προσόν ήταν η εργατικότητα), προκύπτει το εξής ερώτημα: «δηλαδή άμα δεν δούλευε τόσες ώρες, τι έργο θα παρουσίαζε;» Ο Γιαννάκης αφήνει τον Ολυμπιακό με ένα ρεκόρ: το πιο ακριβό κύπελλο στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ.. Θα μας λείψει..