Τις τελευταίες δύο εβδομάδες νιώθω πως έχει υψωθεί ένα αόρατο τείχος για την ομάδα, ένα τείχος που αν καταφέρει να υπερβεί, θα σημαίνει πως είναι σε θέση να κατακτήσει τους δύο εγχώριους τίτλους και ταυτόχρονα θα διεκδικεί τη θέση της στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.. Τα χρονικά περιθώρια για την υπέρβαση αυτή αρχίζουν και στενεύουν και πρέπει άπαντες (προπονητής και παίκτες) να ξεπεράσουν τις δυνατότητες τους και να περάσουν το τείχος.. Δεν είναι όμως εύκολη υπόθεση. Απαιτεί αυτοκριτική, μπόλικη σκέψη, αρκετή δουλειά, συσπείρωση και πίστη στις δυνατότητες της ομάδας.
Το χθεσινό ντέρμπι δεν έκρινε κάποιον τίτλο και σε μία σειρά αγώνων που έπονται, ήταν το λιγότερο σημαντικό. Πρέπει όμως να λειτουργήσει ευεργετικά. Το τεχνικό team οφείλει να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα και οι παίκτες, αφού πήραν μία πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει,να δουλέψουν πάνω στις αδυναμίες τους και να παρουσιαστούν έτοιμοι την επόμενη φορά. Πάμε στα προβλήματα..
– Θέση playmaker (Μπανκς, Ούκιτς). Ο Μπανκς παρουσιάζεται εντελώς αδιάφορος αμυντικά, ενώ και επιθετικά δεν τρελαίνεται να προσαρμοστεί στο ομαδικό παιχνίδι. Κοινώς "ότι βρέξει, ας κατεβάσει" και προσωπικά δύσκολα θα τον εμπιστευόμουν ξανά σε κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. Ο Ούκιτς από την άλλη, αδυνατεί να αποβάλλει τον Ούκιτς από πάνω του και μάλλον θα συνεχίσει να βλέπει το άθλημα ως hobby.. Μία λύση (αν υπάρχει) είναι όταν βρίσκονται αυτοί οι δύο στο παρκέ να μειώσουμε το σετ παιχνίδι και να τρέξουμε περισσότερο. Όμως αυτό προϋποθέτει ενέργεια στην άμυνα, έλεγχο των ριμπάουντ, επομένως πρέπει να αναζητηθούν τα ανάλογα σχήματα.
– Μονοδιάστατη επίθεση. Σε κάθε παιχνίδι μπαίνουμε δυνατά, παίρνουμε διαφορές και στο τέλος το κάνουμε ντέρμπι.. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον μονοδιάστατο τρόπο επίθεσης. Είναι καλό να σημαδεύεις τις αδυναμίες του αντιπάλου σου, αλλά στην πορεία του αγώνα κάποια στιγμή αυτός θα σε διαβάσει. Στα σημεία αυτά ο Πεδουλάκης δείχνει να μην έχει απαντήσεις, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στα δεδομένα τα οποία έχουν διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έχει κάποιο συγκεκριμένο πλάνο ή απλά δεν έχει απαντήσεις;
– Διαχείριση Σόφο. Στα παιχνίδια με Ρεάλ και Ολυμπιακό κάπου τον ξέχασε στο δεύτερο ημίχρονο.. Είναι λάθος να μην ξεκινάει στην αρχή του τέταρτου δεκαλέπτου, ειδικότερα στα παιχνίδια που δεν έχει αντίπαλο.
– Έλλειψη διακριτών ρόλων (Γκιστ, Καπόνο). Είναι προφανές ότι και οι δυο δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως. Γνωρίζαμε τις αδυναμίες τους (ο Γκιστ είναι παίκτης που βασίζεται στο ένστικτο, ενώ ο Καπόνο είναι αδύναμος στην άμυνα) Υπάρχει όμως και ο αντίλογος: Δεν γίνεται ο Γκιστ να μην μπορεί να κάνει τίποτα άλλο στην επίθεση από το να σουτάρει από τις γωνίες; Για τον Καπόνο είχε γίνει και σχετική συζήτηση παλαιότερα στα σχόλια για το (αν) και πως μπορεί να αξιοποιηθεί..
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος πιέζει.. Μετά τον τελικό κυπέλου, παιχνίδι το οποίο κρίνει τίτλο, υπάρχουν κρισιμότατα παιχνίδια για την Ευρωλίγκα (ΤΣΣΚΑ, Ζαλγκίρις, Εφές, Μάλαγα) και δεν υπάρχουν περιθώρια για (πολλές) απώλειες..