«Κόβει εντυπωσιακά ο Βράνκοβιτς!»
Υπάρχουν κάποια πράγματα που τα ξεχνάς την στιγμή που θα συμβούν. Και υπάρχουν και κάποια άλλα που όσα χρόνια κι αν περάσουν σου φαίνονται σαν χτες και ξέρεις ότι δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ.
Τα μαγικό χαρτάκι
Μπορεί να πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από τότε αλλά ποιος να ξεχάσει εκείνη τη βραδιά; Το πρώτο είναι πιο γλυκό λένε και κάτι ξέρουν. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε πανηγυρίσει άλλα 4 αλλά όταν ο νους μου αρχίζει να αναπολεί πάντα ξεκινάει από εκεί, πάντα οι πρώτες φωτογραφίες που βγαίνουν από το κουτί γράφουν πάνω «Απρίλιος 1996, Palais Omnisports Paris Bercy».
Πέμπτη 11 Απριλίου 1996. Πράσινο παντού, μέσα-έξω. Λαοθάλασσα. Άλλωστε οι φίλοι από Αθήνα ήταν σαφέστατοι την προηγούμενη μέρα. «Δεν φαντάζεστε τι γίνεται στην Αθήνα. Της πουτάνας! Ξεκινάνε χιλιάδες για να έρθουν εκεί πέρα!». Και ήρθαν. Και βούλιαξε το γήπεδο. Στο ένα πέταλο λίγοι οπαδοί της Μπαρτσελόνα, στο άλλο πέταλο λίγοι οπαδοί της Ρεάλ και στη μέση η πράσινη λάβα. «Κι όταν το κύπελλο σηκώσω μπορεί να παλαβώσω…»
Πραγματικά τα λόγια είναι φτωχά. Στόγιαν, Ντομινίκ, Μπόζινταρ (γιατί όχι; ), Φραγκίσκο, Νίκο, Παναγιώτη (κι ας πάτησες τη μπανάνα) και βεβαίως Παύλο και Θανάση, ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για εκείνη την βραδιά.
Αντί επιλόγου ένα σύνθημα που τα λέει όλα:
Κι αν έφυγε ο Ντομινίκ Θέε μου,
Κι αν χάσαμε τον Στόγιαν τον τρελό,
Δεν θα ξεχάσω τι μου χάρισαν ποτέ μου
Και μια ζωή θα τραγουδώ…