Ήταν 4 Ιουνίου 1999 όταν ο 40άρης μελαχροινός Σέρβος πέρασε το κατώφλι της ΒΙΑΝΕΞ για να βάλει την υπογραφή του στο νέο του συμβόλαιο. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος αφού είδε κι απόειδε με τον Ιωαννίδη να του κάνει τον δύσκολο και τον κόσμο του Παναθηναϊκού να μαλώνει για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να έρθει ο μισητός ξανθός, πήρε την απόφαση να προχωρήσει παρακάτω. Επόμενος στόχος: Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τον κάλεσε, τα βρήκαν, του έδωσε τα κλειδιά του μαγαζιού, του έδωσε και μια βαλίτσα (λέμε τώρα) εκατομμύρια και του είπε “Πάρ’το πάνω σου!”. Όπερ και εγένετω… Απολογισμός από τότε μέχρι σήμερα; 15 εγχώριοι τίτλοι (9 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα), 4 Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και απεριόριστος σεβασμός στην ομάδα του Παναθηναϊκού από όλη την μπασκετική Ευρώπη.
Δέκα χρόνια τώρα ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα αγωνιστικά θέματα. Άλλωστε και οι ιδιοκτήτες της ομάδας Παύλος και Θανάσης δεν σταματάνε να το δηλώνουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν ότι κουμάντο στην ομάδα κάνει ο προπονητής κι εκείνων η δουλειά είναι να φροντίζουν οι επιθυμίες του να γίνονται πράξη. Και όταν αυτό το δηλώνουν οι πιο τρελοί οπαδοί της ομάδας που παράληλλα είναι και οι πάμπλουτοι ιδιοκτήτες της καταλαβαίνει κανείς ότι ο Ομπράντοβιτς έχει βρει τις ιδανικές συνθήκες εργασίας.
Βέβαια τα χρήματα από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία ούτε τα πρωταθλήματα. Αυτή την δεκαετία ο Παναθηναϊκός είναι χωρίς αμφιβολία η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη και αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον Ομπράντοβιτς. Όχι μόνο γιατί είχε τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις για να τον οδηγήσει στην κορυφή αλλά ακόμα περισσότερο γιατί είχε την ικανότητα να διανείμει τους ρόλους μέσα στην ομάδα με τέτοιο τρόπο που να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση για το μέχρι που φτάνουν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του καθενός. Και τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα. Υπήρξαν αποτυχίες, υπήρξαν εντάσεις ανάμεσα σε εκείνον και τους παίχτες υπήρξε ακόμα και παραίτηση την δεύτερή του χρονιά στον πάγκο (σύμφωνα με το πολύ καλό χτεσινό αφιέρωμα της Πράσινης) την οποία δεν έκαναν δεκτή οι πρόεδροι.
Μπορεί να μην είναι τέλειος (κανείς δεν είναι άλλωστε), μπορεί να έχει κι αυτός τις εμμονές του, τα ελλατώματά του και τα πάθη του, μπορεί κατά καιρούς να κάνει εντελώς άστοχες επιλογές στο ρόστερ, μπορεί να μην έχει πλέον την ίδια διάθεση με παλιότερα και να βρίσκει πιο δύσκολα από άλλωτε το απαραίτητο κίνητρο στα περισσότερα παιχνίδια της σαιζόν αλλά παραμένει η σίγουρη λύση στον πάγκο του Παναθηναϊκού και η πατρική φιγούρα στα αποδυτήρια. Είναι ντόμπρος και ευθύς, ξέρει να δημιουργεί στεγανά και να κρατάει τα της ομάδας μέσα στην ομάδα και πάνω απ’όλα έχει την απόλυτη στήριξη της οικογένειας. Και κάτι μας λέει ότι θα συνεχίσει να την έχει για αρκετά χρόνια ακόμα (ειδικά τώρα που έκανε και δεύτερο triple crown, πάει, μας κατσικώθηκε για τα καλά 🙂 ).
ΥΓ. Αν μετά από όλα αυτά τα χρόνια μας ζητήσει κάποιος να πούμε το κυριότερο χαρακτηριστικό που συνοδεύει τον προπονητή Ομπράντοβιτς θα απαντούσαμε ότι είναι ο προπονητής που δίνει πάντα την σιγουριά ότι στα κρίσιμα η ομάδα θα είναι όπως πρέπει. Και αν η ομάδα είναι σε καλή κατάσταση και ο Ομπράντοβιτς σε εγρήγορση ο Παναθηναϊκός μεταμορφώνεται σε οδοστρωτήρα.
ΥΓ2. Ο κόσμος λένε έχει αλάνθαστο κριτήριο. Αν ισχύει αυτό τότε η ιαχή που ακούγεται σε κάθε ματς που υπάρχουνοπαδοί του Παναθηναϊκού τα λέει όλα…