Ουφ, κερδίσαμε! Αυτό ήταν το αίσθημα καθόλη τη διάρκεια του πρώτου αγώνα μας στην Ευρωλίγκα 2018-2019. Με κακό μπάσκετ, απέναντι σε μια Μακάμπι με αρκετές απουσίες. Σίγουρα, οι νύχτες πρεμιέρας είναι πάντα ιδιαίτερες αλλά χθες ο Spahija έβγαλε στην επιφάνεια πολλές παθογένειες που ο Παναθηναικός θα πρέπει να λύσει ή τουλάχιστον να κρύψει, αν θέλει να προχωρήσει στην Ευρωλίγκα: ‘Ελλειψη 2ου γκαρντ που να παίζει άμυνα πίσω από το Νικ, περιορισμένη δημιουργία μεσω post από τα FW, μέτρια ικανότητα από τη γραμμή του τριπόντου, γηρασμένη γραμμή ψηλών και επιπολαιότητα στις τελικές επιλογές.
Η ομάδα άρχισε δυνατά, έχτισε μια διαφορά 11 πόντων και μετά….απλά σταμάτησε να έχει το μυαλό μέσα στο κεφάλι της. Εδώ μερίδιο ευθύνης φέρει και ο Καταλανός: Δεν είναι δυνατόν να βλέπει τους Ισραηλινούς να ροκανίζουν τη διαφορά και να φτάνουν στο 15-14 επειδή η ομάδα κόλλησε στην επίθεση και να μην παίρνει μέτρα. Οκ, αν δεν ήθελε να πάρει time out, θα μπορούσε να περάσει 2ο χειριστή για να βοηθήσει την επίθεση(Παππάς, Lekavicious). Η επιστροφή αυτή έβαλε πίσω τους Ισραηλινούς στο παιχνίδι και φυσικά, δεν ήταν ηλίθιοι για να βγουν μόνοι τους. Ακολούθησαν πολλά λάθη με βιαστικές επιλογές και λάθη επιπολαιότητας σε όλο τον αγώνα (σκεφτόμουν την Πέμπτη πως ήταν η μέρα της….μαλακίας) που επέτρεψαν στην ομάδα του Τελ Αβίδ να χάσει με μικρη διαφορά.
Αυτά τα χαζά λάθη μας ακολούθησαν καθόλη τη διάρκεια του αγώνα: Υπήρχαν τουλάχιστον 3-4 σημεία όπου είχαμε την τάση να ξεφύγουμε (στo 15-7, στο 75-68, στο 81-71) και εκεί είτε από λάθος είτε από κακή επιλογή στην επίθεση(=έμμεσο λάθος) επιτρέψαμε στον αντίπαλο να μειώσει. Αν τα λάθη αυτά επαναληφθούν, θα φύγουν αρκετές ομάδες με το ροζ φύλλο αγώνα από το ΟΑΚΑ. Και όταν λέω αρκετές, δεν εννοώ την τριάδα Ρεάλ-Φενέρμπαχτσε-ΤΣΣΚΑ. Αυτές είναι οι σίγουρες, μιλάω και για άλλες.
Αφανής ήρωας του παιχνιδιού ήταν ο Θανάσης Αντετονκούμπο-μπήκε και άλλαξε τη ροή του παιχνιδιού, κυνηγώντας σα σκύλο τον Αμερικάνο γκαρντ της Μακάμπι. Το ….Thanasis effect ήταν εμφανές στο τέλος του αγώνα όταν ο Wilbekin έβγαζε τα πνευμόνια του και δεν μπορούσε από την κούραση να σκεφτεί καθαρά. Ο Θανάσης έπρεπε να είχε μπει από τον Καταλανό ΝΩΡΙΤΕΡΑ, όταν ο Wilbekin άρχισε τα όργια από την περιφέρεια και εννοείται πως έπρεπε να μείνει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μέχρι το 4ο του foul (ειδικά εφόσον έχεις και τον Παπαπέτρου από πίσω). Ειδικά στο 4ο δεκάλεπτο, ήταν πλήρως ακατανόητη η απόφαση του Καταλανού να κυνηγά ο (εμφανέστατα ταλαιπωρημένος από τις στομαχικές διαταραχές) Καλάθης τον Wilbekin και όχι ένας από τους Θανασονκούμπο-Παπαπέτρου για να ξεκουράσει το Νικ. ‘Οπως επίσης ακατανόητα χθες ήταν τα 0 λεπτά του Βουγιούκα. ‘Οταν βλέπεις πως ο Black κάνει όργια απέναντι στους (γερασμένους) Lasme-Gist ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στην επίθεση έχεις κολλήσει, πέρνα για 5 λεπτά το Βουγιούκα. Θα ακουμπήσει η μπάλα στο post και είτε θα πας σε ορθολογικές επιλογές με τον Βουγιούκα να πασάρει από τα μέσα προς τα έξω (δημιουργώντας χώρους) είτε θα πάρει κανα foul από τον Black και θα τον φθείρεις. ΔΛδ τι φοβάσαι, μήπως κάνει όργια ο Wilbekin αν τον παίξεις under; ΜΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ!Κακό coach-άρισμα από τον Pascual χθες που ενώ είχε 3 παίκτες απέναντι του επιθετικά (Wilbekin, Black, Roll), δεν στοχοποίησε κανέναν επιθετικά.
‘Οπως άσχημα παίξανε την Πέμπτη και αρκετοί παίκτες: O Gist εκτέθηκε πολλές φορές στην επίθεση όταν η Μακάμπι αποφάσισε να κόψει τον άξονα του pick and roll μεταξύ Nick-Gist, ο Παπαπέτρου έκανε λάθη αμυντικά και επιθετικά (όταν δεν άρχιζε το ποστάρισμα κοντά στο καλάθι ώστε να εκμεταλλευθεί το miss match), o Leka ήταν άοσμος και άχρωμος και ο Παππάς που παρά τη μεστή στατιστική, καλά δεν έπαιξε: Θα μπορούσε να ήταν πιο συγκεντρωμένος, ειδικά όταν η Μακάμπι πίεζε από την επαναφορά και αυτός δεν ήταν εκεί να βοηθήσει. Η φάση στο τέλος του αγώνα με τον Νικ να ψάχνει την πάσα και ο Παππάς να έχει γυρισμένη την πλάτη πηγαίνοντας στην επίθεση (παρότι ήξερε πως η Μακάμπι πιέζει), είναι ενδεικτική του πόσο αφηρημένος ήταν (τελικά ευτυχώς που ήταν ο εξαίρετος Lojo εκεί για να πάρει την μπάλα).
Εμφανίζομαι αυστηρός; Ναι, είμαι αλλά παίδες, η Μακάμπι χθες ήταν για να φύγει με 10-12 πόντους στο κεφάλι. Αυτό φάνηκε σε αρκετά σημεία του αγώνα. Αντιθέτως, της επιτρέψαμε να πάρει εύκολους πόντους από κακές επιλογές (στην πάσα και στην εκδήλωση της τελικής προσπάθειας) και να βάλει τουλάχιστον 10-12 πόντους παραπάνω από όσους έπρεπε. Η αγχωτική νίκη ήταν αποτέλεσμα όχι καλής εικόνας των Ισραηλινών αλλά λόγω της απαράδεκτης εικόνα μας- και εκει έξω υπάρχουν ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Στα θετικά της ομάδας είδαμε πολυφωνία στους σκόρερ, πολλές σωστές πάσσες (22 ασσίστ!), να βγαίνουν συνεχόμενες καλές άμυνες για μεγάλα διαστήματα (τις οποίες πετάγαμε στα σκουπίδια με λάθη), έναν Θανασονκούμπο βελτιωμένο στην επίθεση, τον Lojo να βγάζει φωτιές, έναν Langford να μην εκβιάζει αλλά να παίζει αρκετά εγκεφαλικά, έναν Τhomas να δείχνει πως επιθετικά θα είναι το ίδιο καλός ή και καλύτερος του Rivers και έναν Μήτογλου να μπορεί να παίξει με αξιώσεις κοντά στο καλάθι απέναντι σε μια αξιοπρεπέστατη γραμμή ψηλών. Θα ήθελα λίγη καλύτερη κίνηση δίχως τη μπάλα, ειδικά στις αρχές του β ημιχρόνου αλλά αυτό φαντάζομαι θα λυθεί με την πάροδο του χρόνου.
Το σημαντικό είναι να εμφανιστούμε λιγότερο επιπόλαιοι μέσα στη Βαυαρία, αν και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως ίσως είχαμε και λίγη αλαζονεία την Πέμπτη- κάναμε και λάθη από προσπάθειες που ίσως ήταν υπερβολικά φιλόδοξες. Ο όρος των Εγγλέζων “cocky”, πως δλδ ήμασταν σαν την περηφάνεια του κόκκορα ίσως μας ταιριάζει γάντι: Ειδικά στη λάθος no-look πάσα του Καλάθη, η κίνηση του κεφαλιού του Νικ κατά την πάσα θύμισε το κοκκόρι που γυρνά το κεφάλι πίσω. Ειδικά η διαφορά στο τέλος, πιστεύω πως χάθηκε επειδή οι παίκτες χαλαρώσανε και πολύ απλά, υποτιμήσανε αρκετά τους αντίπαλούς τους. ‘Ομως η Ευρωλίγκα δυσκόλεψε σε σχέση με πέρσυ, πρέπει να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να να δουλέψουμε τις αδυναμίες μας γιατί ο Νοέμβριος είναι μήνας φωτιά και λαύρα.
ΥΓ. Η ομάδα φωνάζει για ένα 3&D guard. ‘Οσο ο Leka είναι υπ’ατμόν, δε γίνεται δουλειά. ‘Η θα πρέπει να παίζει και να πάρει προσπάθειες ή να αντικατασταθεί από έναν παίκτη που θα μπορεί να παίξει άμυνα από την περιφέρεια και να τιμωρεί την αντίπαλη άμυνα όταν κλείνει προς τα μέσα. Αυτή η κβαντική κατάσταση (παιζει δεν παιζει) δε βοηθά.
ΥΓ2. Φάση είχαν οι λίγοι ψυχωμένοι Μακκαβαίοι στο ΟΑΚΑ (που κάνανε φασαρία για 100).