Ήταν ένας κλασικός τελικός κυπέλλου.. Με τον Παναθηναϊκό νικητή, με έπαθλα “ΖΕΥΣ”, αλλά χωρίς τον Τσαρτσαρή MVP.. Υπεύθυνος για αυτό φυσικά και ήταν ο Διαμαντίδης, ο οποίος ανέλαβε δράση όταν έπρεπε και με 3 συνεχόμενα τρίποντα μετέτρεψε το -1 σε +8 καθαρίζοντας το ματς.. Η πλάκα είναι ότι στο χρονικό σημείο δράσης του Διαμαντίδη ο Ολυμπιακός είχε πάρει από νωρίς το bonus των βολών και είχε φάουλ να δώσει σε εμάς (αν και εφόσον αυτά σφυριζόντουσαν..), κάτι που μετά τα απανωτά τρίποντα φυσικά και γύρισε μπούμερανγκ.. Το ταβάνι των 65-70 πόντων του Γιαννάκη (κυριολεκτικά έδωσε ρεσιτάλ, βλ. Μιλόσεβιτς) λειτούργησε για άλλη μια φορά και κάπως έτσι κατακτήσαμε το 12ο συνολικά και 5ο σερί Κύπελλλο Ελλάδας..
“Μεγάλα καλάθια” ήταν και τα τρίποντα των Φώτση και Περπέρογλου λίγο πριν δράσει ο Διαμαντίδης.. Το σχήμα με τους τρεις κοντούς δεν πολυλειτούργησε (όπως ήταν λογικό μας τάραξαν στα επιθετικά ριμπάουντ) και ήταν μάλλον η βασική αιτία επιστροφής του Ολυμπιακού μετά το ιδανικό ξεκίνημα που κάναμε. Επίσης, προβλημάτισαν οι πολλές άστοχες βολές.. Το ζητούμενο πλέον είναι η σωστή διαχείριση της επιτυχίας, καθώς έπεται το ματς στο ΣΕΦ.. Το καλό είναι ότι δείχνουμε πως ορίζουμε εμείς την τύχη μας..
P.S. Τελικά οι Έλληνες παίκτες καθόρισαν το αποτέλεσμα (και απο τις δυο πλευρές..)