Στην αρχή όλοι «παγώσαμε». Η είδηση έπεσε από το πουθενά και ξύπνησε στη μνήμη τις πρόσφατες δηλώσεις των Γιαννακόπουλων ότι έχουν κουραστεί και έχει έρθει η ώρα να αποχωρήσουν. Η συνάντηση του DPG με αμερικάνο επιχειρηματία με ιδιαίτερο παλμαρέ εμπορικών «επιτυχιών» για την πώληση της ομάδας σε αμερικάνους ακούστηκε τρομακτικό αλλά αληθινό σενάριο. Για να γίνει ακόμα πιο πιστευτό μπλέχτηκε και μια φήμη για εφοπλιστή (που είναι και της μοδός) και ο οποίος «μπαίνει στον πάγο» επειδή οι Αμερικάνοι έχουν προτεραιότητα.
Βεβαίως όσο πέρναγαν οι ώρες και η είδηση δεν επιβεβαιωνόταν μαζικά (παρά μόνο από το onsports και το theplayer) η αμφισβήτηση ως προς την εγκυρότητά της άρχισε να μεγαλώνει. Μέχρι ότου ήρθε o Γέμελος στο theplayer με την αγωνιώδη προσπάθεια να πείσει για την «επόμενη μέρα που δεν θα έχει στην καθημερινότητά της την οικογένεια» και όσοι γνωρίζουν τι εστί Γέμελος ουσιαστικά αποκρυπτογράφησαν αυτό το κείμενο αμέσως. Μετά ήρθε και το gazzetta να «αποκαλύψει» ότι επαφή δια ζώσης δεν υπήρξε ποτέ αλλά μόνο μια τηλεφωνική επικοινωνία και ουσιαστικά τίποτα συγκεκριμένο πέρα από μια γνωστοποίηση του «πωλητηρίου» του Παναθηναϊκού και έδεσε το γλυκό…
Φαίνεται λοιπόν ότι θέμα δεν υπάρχει… Σωστά; Λάθος!
Θέμα υπάρχει και μάλιστα σοβαρό. Η δημοσιοποίηση από τον Δημήτρη (με τις ευλογίες του Παύλου ο οποίος έσπευσε να επιβεβαιώσει) μιας τέτοιας «είδησης», σε συνδυασμό με τις δηλώσεις των προέδρων μετά το final four (και πολλάκις έκτοτε) δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Το τι είναι αυτό το κάτι το λέει ξεκάθαρα ο Γέμελος στο άρθρο του και προφανώς είναι αυτό που ισχύει αν υποθέσουμε ότι το άρθρο μάλλον γράφτηκε επί τούτου. Η οικογένεια (μάλλον πιο σωστά ο Παύλος) είναι χολωμένος με αυτή την μικρή μερίδα οπαδών που του επιτίθενται για τους χειρισμούς του στο λαοφιλές και μάλιστα δεν διστάζουν να του προσάψουν κατηγορίες όπως η προδοσία του Παναθηναϊκού. Και ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον Παύλο που νιώθει έτσι; Ό,τι λάθος και να έχει κάνει στο λαοφιλές (και βεβαίως ήταν λάθος που ασχολήθηκε εξαρχής με αυτό) δεν παύει να είναι ευεργέτης της «Παναθηναϊκής ιδέας» τόσο με τα εκατομμύριά του όσο και με το πάθος του και είναι τουλάχιστον άδικο κάποιοι να το “ξεγράφουν” εν μια νυκτί.
Έχει σημασία όμως να αντιληφθούμε από πού πηγάζει το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι αυτοί οι μερικές εκατοντάδες payrollάκηδες και φερέφωνα όψιμων σωτήρων που βρίζουν την οικογένεια όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Ούτε τα μερικές εκατοντάδες ακόμα λαού που σιγοντάρουν μαγεμένοι από το «αδέκαστο» ύφος των πρώτων. Το πρόβλημα πηγάζει από αλλού, πηγάζει από όλους τους υπόλοιπους που δεν αντιδρούμε. Αυτή η ΑΠΑΘΕΙΑ που δείχνουμε είναι τελικά το πρόβλημα.
Και η απάθεια είναι αποτέλεσμα μιας και μοναδικής κατάστασης: ότι Θεωρούμε την οικογένεια ΔΕΔΟΜΕΝΗ.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι τέτοιες οι εικόνες που έχουμε από τους προέδρους στον τρόπο που πανηγυρίζουν, στον τρόπο που πλακώνονται με όποιον πάει να κάνει κακό στον Παναθηναϊκό, στον τρόπο που ευχαριστούν όσους «υπηρετούν την παναθηναϊκή ιδέα», στον τρόπο που μιλάνε όταν αναφέρονται στους παίχτες και τους προπονητές που δεν χωράει στο μυαλό μας ότι μπορεί ένα ωραίο πρωί να φύγουν από την ομάδα. Ίσως αν προσπαθήσουμε για μια στιγμή μέσα στο μυαλό μας να ζήσουμε το σενάριο σα να είναι πραγματικότητα τότε (ίσως λέω) να αντιληφθούμε τι θα σήμαινε μια πιθανή αλλαγή ιδιοκτησίας στον Παναθηναϊκό. Θα σήμαινε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πισωγύρισμα. Ό,τι κι αν ήταν αυτός ο νέος ιδιοκτήτης. Είτε Έλληνας, είτε Αμερικάνος. Ο Αμερικάνος μπορεί να ήξερε να διοικεί ομάδα μπάσκετ αλλά μέχρι να μάθαινε την ελληνική πραγματικότητα θα είχε φάει τόσες μπουνιές που από τα αστράκια δεν θα έβρισκε ούτε την πόρτα να φύγει. Ο δε Έλληνας μπορεί να ήξερε την ελληνική πραγματικότητα αλλά μέχρι να μάθαινε να διοικεί ομάδα μπάσκετ θα ξαναγυρίζαμε στο 1990.
Πώς ακούγεται λοιόν το σενάριο; Επιστημονική φαντασία; Ίσως όχι πλέον…
ΥΓ. Τα περί κερδοφόρας ομάδας είναι τουλάχιστον αστεία. Όποιος το υποστηρίζει αυτό ας έρθει να μας εξηγήσει πως βγαίνουν κάθε χρόνο τα 20+ εκ. ευρώ που χρειάζονται ίσα για να έρθει στα ίσια του ο προϋπολογισμός.
ΥΓ2. Επίσης δεν καταλαβαίνω και αυτή τη σιγουριά περί «παράπλευρων ωφελειών». Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο για να δίνει τέτοια δύναμη που να αξίζει ΑΥΤΗ την επένδυση. Η δύναμη που έχουν ήδη οι Γιαννακόπουλοι από την ΒΙΑΝΕΞ και την εξάρτηση του δημοσίου από τα φάρμακά τους είναι πολλαπλάσια και υπέρ-αρκετή για να πετύχουν τους επιχειρηματικούς τους στόχους.