Και η σωστή απάντηση είναι…

…το (γ) «Θα το διακόψει ο Λάρυ»

Σήμερα στο παρκέ υπήρχαν δύο ομάδες. Μια ΟΜΑΔΑ με ΑΡΧΙΔΙΑ και μια αρχίδια ομάδα. Νόμιζαν ότι ο Παναθηναϊκός θα κωλώσει σε πιθηκιές και κανιβαλισμούς, σε ηλίθια πανό (που ήταν η αστυνομία, δεν είναι προσβολή κατά πρόσωπο αυτά τα πανό;), μπουκάλια και κροτίδες. Ε, η μαγκιά τους κράτησε μισή περίοδο. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι οι παίχτες και το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού δε μασάνε, χέστηκαν επάνω τους. Και αμέσως πήγαν στην ασφαλή αντίδραση. Γκρίνια, «τινάγματα» στα σκριν, ειρωνικά γελάκια, ότι χρειάζεται δηλαδή για να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη.

Και το παιχνίδι συνεχιζόταν… Και όσο νύχτωνε, το αγγούρι μεγάλωνε… Και μεγάλωνε… Και πλέον το είδαν να έρχεται… Déjà vu. Το είχαν ξαναδεί και πέρσι. Το ίδιο κακό όνειρο. Ο ίδιος εφιάλτης… Π.Π.

Και στις εξέδρες τα ίδια συναισθήματα… Έπρεπε να εκπληρώσουν και την υπόσχεσή τους ότι θα γκρεμιστεί το ΣΕΦ. Οπότε, αφού χαμένο ήταν το παιχνίδι έτσι κι αλλιώς είπαν «δε βαριέσαι» ας τα κάνουμε πουτάνα. Και τα έκαναν. Σίγουρα κάποιοι από αυτούς θα πίστεψαν ότι και σήμερα φταίνε οι διαιτητές, όμως νομίζω ότι οι περισσότεροι πλέον ξέρουν, είδαν, κατάλαβαν.

Είσαστε λίγοι κύριοι! Και είσαστε λίγοι γιατί ενώ έχετε προέδρους που αγαπάνε την ομάδα και έχουν όραμα έχετε ποτιστεί ΟΛΟΙ με την μιζέρια του προπονητή σας. Ο πήχης σας θα έπρεπε να είναι στον ουρανό και ο Γιαννάκης τον κρατάει στο πάτωμα. Γιατί μέχρι εκεί μπορεί. Γιατί οι προσδοκίες πρέπει να είναι χαμηλές διαφορετικά θα φανεί η γύμνια του. Γιατί πάντα υπάρχει η εύκολη δικαιολογία, τα «εμπόδια», αυτοί που «θέλουν να κάνουν κακό στο Ολυμπιακό μας», αυτοί που αποτελούν το κατεστημένο. Περιμένω με αγωνία να διαβάσω τι θα πει σήμερα ο …δράκος στην συνέντευξη τύπου. Τι δικαιολογίες θα βρει.

Όπως και να’ χει πάντως η βραδιά είναι του Παναθηναϊκού. Του ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ Παναθηναϊκού που κλείνει την χρονιά όχι απλά παίρνοντας το πρωτάθλημα αλλά ουσιαστικά αφήνοντας τον μεγάλο του αντίπαλο διαλυμένο. Σε όλα τα επίπεδα. Πριν από μερικούς μήνες γράφαμε για το συμφέρον του Παναθηναϊκού να δημιουργηθεί ένταση στους τελικούς. Και αποδίδαμε εκεί τις τότε δηλώσεις του Παπαδόπουλου και του Ομπράντοβιτς. Αποδείχθηκε ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός κατέρρευσε υπό την πίεση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όλη η παραφιλολογία των προηγούμενων ημερών, όλη η ένταση τον καθήλωσε. Στην πραγματικότητα σήμερα ο Παναθηναϊκός έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Κι αυτό γιατί από την μια υπήρχαν παίχτες προσηλωμένοι στον αγώνα κι από την άλλη υπήρχαν μοιρολάτρες εκ των προτέρων εκνευρισμένοι για την αδικία που ΘΑ τους βρει. Αντίθετα με αυτούς του Ολυμπιακού, οι παίχτες του Παναθηναϊκού σήμερα ήταν πραγματικοί καμικάζι. Ποιόν να ξεχωρίσεις; Τον Μπατίστ που τα έσταζε από παντού; Τον Τσαρτσαρή που κατάπιε τον «Πιστολίνας» (τρομάρα σας), τον χέστη τον Κλέιζα; Τον Σπανούλη που για άλλη μια φορά είδε κόκκινο και γυάλισε το μάτι του; Τον Πέκοβιτς που έκανε τον Σοφοκλή να φαίνεται μπαλαρίνα μπροστά του; Τον Νίκολας που ήταν ο πρώτος που έδειξε ότι δεν μασάει και τα έχωσε στον Παπαλουκά και τον Τσίλντρες; Τον Φώτση που σε όλη την σειρά των τελικών έπαιξε την άμυνα της ζωής του; Όλους και καθέναν ξεχωριστά τους ξεχωρίζω. Όμως σήμερα πάνω απ’όλους θα ξεχωρίσω τον Διαμαντίδη. Όχι γι’αυτά που έκανε, αλλά γιατί σήμερα έδειξε ΜΕΓΑΛΑ ΑΡΧΙΔΙΑ. Με ένα ολόκληρο γήπεδο να τον έχει στοχοποιήσει κι έναν τσάμπα μάγκα ψυχασθενή Σέρβο να τον προκαλεί τους έγραψε στις αρχιδάρες του, έκανε το παιχνίδι του και έφυγε. Πραγματικός αρχηγός βρίσκεται επάξια στα βήματα του Αλβέρτη.

Η χρονιά τελείωσε λοιπόν. Το αν είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη μπορούμε να το συζητήσουμε αλλά αυτό που μένει και έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι η ομάδα βρήκε το σθένος μετά από μια καταστροφική περίοδο 3-4 μηνών από Νοέμβριο μέχρι μέσα Φλεβάρη να σηκώσει κεφάλι και να φτάσει στον …μόνιμο στόχο της, το πρωτάθλημα. Και για αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στους παίχτες αλλά και στους προπονητές και ειδικά στον Ομπράντοβιτς (που όλοι ξέρετε πόση κριτική του έχει ασκηθεί από αυτό το blog). Παρεμπιπτόντως πλέον ο Ομπράντοβιτς τα έκανε όλα. Έχει πάρει πρωταθλήματα με κάθε τρόπο. Με πλεονέκτημα, με μειονέκτημα, τώρα πήρε και μέσα στο ΣΕΦ…

Κλείνοντας θέλω να γράψω δύο λόγια για τους Αγγελόπουλους. Τα κλισέ τα σιχαίνομαι αλλά εδώ ταιριάζει απόλυτα αυτό που λένε ότι η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή. Οι Αγγελόπουλοι είναι άξιος αντίπαλος. Έχουν πληρώσει και έχουν πάθει. Μένει να αρχίσουν να μαθαίνουν. Τις τελευταίες μέρες υπέπεσαν σε ένα τεράστιο ολίσθημα, υιοθέτησαν την γραμμή των οπαδών. Μπορεί κανείς να καταλάβει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έπραξαν αυτό το λάθος. Η απογοήτευση, η πίεση του κόσμου, η έλλειψη εμπειρίας. Όμως σαν έξυπνοι άνθρωποι που δεν αμφιβάλλω ότι είναι θα έπρεπε να έχουν διδαχτεί από το παρελθόν. Άλλωστε όπως λέει και το άλλο κλισέ «ο βλάκας μαθαίνει από τα λάθη του, ο έξυπνος μαθαίνει από τα λάθη τω άλλων». Έπρεπε να έχουν μάθει από τα λάθη των Γιαννακόπουλων. Έπρεπε κάποιος να τους δείξει τα βίντεο του Παύλου να πιάνει τους παράγοντες του ΕΣΑΚΕ από τον γιακά και μετά τον Ιωαννίδη να σηκώνει κούπες… Είμαι σίγουρος ότι με την αποθέωση που δέχτηκαν από τον κόσμο του Ολυμπιακού μετά τις περίφημες μπουρδολογίες τους περί αποχώρησης από τον τελευταίο τελικό και το πρωτάθλημα νιώθουν ότι πετάνε. Δεν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα έχουν πατήσει την μπανανόφλουδα και απλά βρίσκονται στον αέρα έτοιμοι να σωριαστούν στο έδαφος.

ΥΓ1. Το ειρωνικό γέλιο του Τόμιτς στον Βορεάδη όλα τα λεφτά.

ΥΓ2. Το είχε πει ο μεγάλος Φραγκιάς και τον κράζαμε: «Το πρωτάθλημα θα το πάρει η ομάδα που θα κάνει το break». Άλλο εννοούσες αλλά έπεσες μέσα μεγάλε!

ΥΓ3. Μια καλή ιδέα τώρα που δεν θα γίνει 5^ος τελικός θα ήταν να προταθεί στον Ολυμπιακό να έρθει για φιλικό την Τετάρτη για την φιέστα. Αν αρνηθεί μπορεί έστω να έρθει μια μικτή διαλεγμένη από τον Μίλος Τεόντισιτς (“Milos and friends” ή κάτι τέτοιο);