Ο στόχος της ανάρτησης αυτής είναι να ξεφύγουμε λίγο από την συνεχόμενη μεταγγραφολογία γιατί πλέον η κατάσταση αρχίζει και ξεφεύγει (όχι στο doubleteam, σε όλα τα υπόλοιπα). Ο κάθε τυχάρπαστος, που έμαθε τί ειναι το wingspan και επειδή διάβασε κάτι για two way teams, 4 out-1 in και τα συναφή, πιστεύει πως όχι απλά πρέπει να εκφέρει με περίσσεια πεποίθηση τη γνώμη του (αυτό είναι ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ στο πλαίσιο της συζήτησης) αλλά να διεκδικεί το αλάθητο του πάπα ex cathedra (δικαιώνοντας τον Clint Eastwood) για το οποιδήποτε θέμα: Γιατί ο άσχετος ο Καταλανός (ή ο όποιος προπονητής) δεν πήρε τον παίκτη που κάποιος του έγραψε πως είναι το perfet fit, γιατί μας έκλεψε η δείνα ομάδα εκείνον τον φτηνό Αμερικάνο που φέτος θα βγάλει μάτια και εμείς έπρεπε να τον είχαμε πάρει πρώτοι, γιατί επιλέγουμε το Α στιλ και όχι το Β. ‘Οοοολα αυτά, κατεβάζοντας φιλιππικούς εναντίον της ομάδας και παράλληλα, αποδίδοντας τις θέσεις του f4 από τις 20/7 (ορισμένοι βγάζουν και το νικητή). Δεν έχει σημασία που το 2014 η Μακάμπι πήρε την κούπα δίχως να ήταν στο f4 για 3 έτη, δεν έχει σημασία που το 2016 είχαμε 2 ομάδες στο f4 που κανείς δεν προέβλεψε στην αρχή της χρονιάς, δεν έχει σημασία που το 2018 η Ζαλγκίρις έφτασε μέχρι τον ημιτελικό και την κούπα την πήρε μια ομάδα με 18χρονο βασικό Play maker και το αστέρι της τραυματία μέχρι και τα play off. Αυτές είναι ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά στον γάτο του πληκτρολογίου που θεοποιεί bloggers, δημοσιογράφους ή tweetαράδες, αρκεί να υπάρχει η υποψία συμφωνίας με την εσωτερική του γνώμη. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε την θερινή προετοιμασία μιας ομάδας ως μια επιδρομή στο γειτονικό παζάρι, όπου παίκτες περιμένουν να αγοραστούν λες και μιλάμε για άψυχα εργαλεία και όχι κάτι ζωντανό και εξελίξιμο. ‘Οχι, εμείς με τον ίδιο προυπολογισμό είμαστε σίγουροι πως θα κάνουμε καλύτερες συμφωνίες (βγάζοντας τον έμπορο των ελ-λάνιων γονιδίων μας) από τους αντιπάλους και θα κατατροπώσουμε την οικουμένη.

Προκειμένου να σταματήσει η θερινή περίοδος της…. αυτοικανοποίησης του Εγώ μας, θέλω να σχολιάσω πόσο πολύ ενδιαφέρουσα κάνει την ομάδα από μη μπασκετικής άποψης η συνύπαρξη των Νικ, Νικόλα, Θανάση και πόσο αναμένω να αυξηθεί το πόσο ενδιαφέρουσα ομάδα είμαστε με τον ερχομό του Παπαπέτρου. Παίκτες όπως ο Νικ, ο Νικόλας,ο Θανάσης είναι σημαντικοί για το club γιατί φέρνουν ΟΠΑΔΟΥΣ και αποτελούν ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ που θέλει ο οπαδός να βλέπει. Είναι παίκτες με τους οποίους τόσο τα παιδιά σε μικρή ηλικία όσο και οι μεγαλύτεροι μπορούν να ταυτιστούν αναλόγως το background τους και έτσι να δεθούν περισσότερο με την ομάδα γιατί βλέπουν μια εναλλακτική αφήγηση του εαυτού τους μέσα στο παρκέ.

Ο Νικόλας ο Παππάς που σκοτώνει στο 1 με 1, που αγαπά τα αδέσποτα, υπερασπίζεται όσους πιστεύει πως αδικούνται, που θα βγει και θα μπει μπροστά για την Αριστερά, τους Μετανάστες, την Παγκόσμια Ειρήνη κοκ, που αντιδρά έντονα όταν τσαντίζεται και τα βάζει με την εξουσία και το κατεστημένο (άσχετα αν έχει δίκιο ή όχι) δίχως να μασά από τις επιπτώσεις. Το πρόσωπο της μεσαίας τάξης που γουστάρει να φανατίζεται, που παίζει μπάσκετ στα γηπεδάκια της γειτονιάς με τα παρεάκια του, που χαζολογά με τα φιλαράκια στο διαδίκτυο, που ψοφά να ψάχνει στόχους στη ζωή της.

Ο Νικ ο Καλάθης, το Αμερικανάκι που μπορεί να μην έχει σουτ (=τρομακτικό ταλέντο) αλλά κάνει την Ευρώπη να παραμιλά επειδή οργανώνει-σκοράρει από κοντά-παίζει άμυνα, που ήρθε να βρει τις ρίζες του, που τον ξέρει όλη η Ευρώπη και όλη η Ευρώπη ταυτίζει την ομάδα μαζί του, που δεν θα κάτσει να φανατιστεί με πολιτικές σταυροφορίες ή με άλλα… βαρετά πράγματα, ο cool αρχηγός που του αρέσει να καίγεται με τις ώρες στο texas hold’em μαζί με οποινδήποτε ξέρει καλά τους νοητικούς κανόνες του παιχνιδιού (του εκάστοτε παιχνιδιού, αν με εννοείτε). Το πρόσωπο ευκατάστατης τάξης, που αντί να αναπαυθεί σε όσα έχει, χρησιμοποίησε την ευφυία του εντός του συστήματος και πολλές ώρες στο γήπεδο για να γίνει ο δικαιωματικός αρχηγός δίχως να στάζει από ταλέντο.

Ο Θανάσης ο Αντετονκούμπο, ο μετανάστης στην Αθήνα, που μεγάλωσε στα Σεπόλια και ζούσε σε αυτές τις παράλληλες διαστάσεις της Αθήνας που όλοι ξέρουμε πως υπάρχουν αλλά προτιμούμε να αγνοούμε. Ο…ανέγγιχτος διαφορετικού χρώματος που μπήκε λόγω τύχης και προσωπικής ικανότητας και αδάμαστης ικανότητας σε σαλόνια που όσοι τον εξουσιάζανε πριν, δε θα δούν ούτε με τα κυάλια. Ο αδικημένος που αντί να υποκύψει στη μοίρα του ή να τα βάλει με το σύστημα, σκύβει και συνεχίζει μέχρι να κερδίσει το σύστημα στο δικό του παιχνίδι. Το πρόσωπο των φτωχών, ο ήρωας από τα χαμηλά που φτάνει στις βουνοκορφές λόγω πεπρωμένου.

Δεν έχει σημασία ποιος δεν μας αρέσει και ποιον θέλουμε να λιθοβολήσουμε, σημασία έχει να ταυτιζόμαστε με αυτόν που νιώθουμε κοντύτερα μας, αυτόν στον οποίο βλέπουμε τμήμα του εαυτού μας. Μετά, μέσω αυτής της ταύτισης με τον ήρωα, θα αρχίσουμε να διηγούμαστε ξανά και ξανά την ιστορική του πορεία μέσα στο χρόνο,  φέρνοντας τη να αγγίζει ένα μυθικό status και μέσω αυτού να περνάει τμήμα δικό μας στη μυθολογία. Φυσικά όσες περισσότερες τέτοιες προσωπικότητες σε μια ομάδα υπάρχουν, τόσο περισσότεροι ταυτίζονται και ασχολούνται με αυτόν τον οργανισμό.

Νομίζω πως ένα από τα πλεονεκτήματα του μπασκετικού Παναθηναικού σε σχέση με οποιαδήποτε άλλο αθλητικό οργανισμό ομαδικού αθλήματος στο Ελλαδιστάν ήταν πως είχε ανέκαθεν τα πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες να εμπλέκονται μαζί του σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους. Για να μην σας τρέχω στον Φαίδωνα τον Ματθαίου και τον Κολοκυθά ας πάρουμε την τελευταία 30ετία: Από τους διόσκουρους Γιαννάκη και Γκάλη στους διόσκορους Αλβέρτη και Οικονόμου, από τον rock star (sex drugs n’Μποντιρόγκα) που είναι μια κατηγορία μόνος του, από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο και Αντώνη Φώτση στον 3D και το Λαρισαίο, από τον τρελοΛιθουανό που έκανε οικογένεια στην Ελλάδα (άλλος ένας μια κατηγορία μόνος του), από τον μεγαλωμένο στην Αφρική Σοφοκλή που τελικά πήγε στην ομάδα της καρδιάς του μέχρι τον Ιωάννη Παπαπέτρου που γυρνά ως άσωτος στην οικογενειακή παράδοση, πάντα οι πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες εμπλέκονταν με την ΚΑΕ ΠΑΟ ανεξαρτήτως του αν έμεναν εκεί. Μιλάμε για πραγματικά ενδιαφέρουσες προσωπικές διαδρομές όμως, όχι για ιστορίες του Φώσκολου σε εφημερίδες για να τις διαβάζουν σπαστά λιμενεργάτες, μεσημεριανές εκπομπές ζωντανών απολιθωμάτων σε κανάλια για συνταξιούχους ή μεταμεσονύκτιες εκπομπές μισθαρνών μπαμπουίνων.

Προφανώς, αυτή η παραγωγή προσωπικών μυθιστοριών δεν αφορά αποκλειστικά παίκτες: Ο μακαρίτης ο Κώστας ο Πολίτης και ο τρόπος με τον οποίον συγκρούστηκε, συνεργάστηκε και διαμόρφωσε την πορεία του μεγαλύτερου Ελληνοαμερικάνου αθλητή, ο Ζοτς (δεν γράφω τίποτε άλλο), ο RG από τα Δυτικά Προάστεια που αναλαμβάνει μια MI το 2012 και μαζί με με άλλους 3 άνδρες (RG, DPG, 3D, Ισλανδός) πετυχαίνει ενάντια σε θεούς και δαίμονες. Για να μην επεκταθώ στον one man show, τον άνθρωπο που δημιουργεί ιστορίες για αφήγηση, θετικές ή αρνητικές όσο εύκολα ο Σίβα δημιουργεί και καταστρέφει Σύμπαντα στις Παράλληλες διαστασεις. Και φυσικά όλες αυτές οι αφηγήσεις, δεν περιορίζονται στα στενά εγχώρια σύνορα, πλέον το brand name είναι τόσο μεγάλο που κινεί την ιστορία του αθλήματος σε αυτή την ήπειρο.

Το πραγματικό μέγεθος μιας ομάδας δεν φαίνεται μόνο από τους τίτλους μιας εγχώριας διοργάνωσης που στέφει πρωταθλητές ομάδες με 9+ πέναλντι στο 90′, με ενστάσεις και βαθμούς στα χαρτιά, με εντεταλμένες διαιτησίες. Φαίνεται από το πόσο επιδρά στην πορεία των ατόμων που ήταν τμήμα της μέσα στο ποτάμι του χρόνου και φυσικά στο ίδιο το άθλημα. ‘Οπως όλα δείχνουν, η ΚΑΕ ΠΑΟ δύσκολα θα βρει αντίπαλο σε αυτό το επίπεδο μέσα στα εγχώρια σύνορα.

ΥΓ. Κάποτε δεν ήταν μόνο η ΚΑΕ το τμήμα του συλλόγου Παναθηναικός που είχε φτάσει τέτοιο επίπεδο. Ευελπιστούμε και τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου να ακολουθήσουν σε επίπεδο επιδραστηκότητας στο άθλημα το δρόμο που έδειξε η ΚΑΕ Παναθηναικός (και δεν αναφέρομαι μονάχα στο τμήμα ποδοσφαίρου).