Για την ακρίβεια η μεγάλη ώρα είναι το Σάββατο το απόγευμα. Ο τελικός κυπέλλου είναι πέραν αμφιβολίας το πιο σημαντικό παιχνίδι της χρονιάς για τον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα αλλά πιθανών ανάλογα με την εξέλιξή του και την …επόμενη μέρα του να αποδειχθεί και το πιο σημαντικό όλης της χρονιάς.
Είναι κοινή ομολογία, ο Παναθηναϊκός δεν παίζει καλό μπάσκετ. Ξεκίνησε τη χρονιά πολύ δυνατά, με πολύ καλές και πολλά υποσχόμενες εμφανίσεις αλλά η αναμενόμενη κάμψη του Χειμώνα έχει γίνει μπασκετικό Βατερλώ. Και το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό είναι αγωνιστικό αλλά και ψυχολογικό. Αγωνιστικό λόγω των πολλών τραυματισμών της χρονιάς (πρωτόγνωρο για τον Παναθηναϊκό τόσοι μαζεμένοι τραυματισμοί σε τόσο μικρό διάστημα) αλλά και ψυχολογικό που αντικατοπτρίζεται στην διάθεση των παιχτών, στην ευστοχία τους, στην αμυντική ενέργειά τους και γενικά στην εικόνα τους εντός παρκέ.
Με αυτά σαν δεδομένα ο τελικός του Σαββάτου μοιάζει το τέλειο φάρμακο. Πάντα μια νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό είναι ισχυρό τονωτικό, όταν αυτή συνοδεύεται και από έπαθλο Ζεύς τότε είναι κανονική ντόπα. Και ήδη οι παίχτες του Παναθηναϊκού στη μυρωδιά και μόνο του τελικού δείχνουν να «ανεβαίνουν». Άλλωστε κακά τα ψέματα είναι εθισμένοι στις νίκες επί του Ολυμπιακού σε τελικούς, είναι λογικό να «φτιάχνονται» από τέτοια ματς.
Τι πρέπει να κάνει λοιπόν ο Παναθηναϊκός; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση καθώς τέτοια παιχνίδια ως γνωστών κρίνονται στις λεπτομέρειες. Οπότε θα πρέπει να κάνει πολλά πράγματα πολύ καλά. Αν θέλαμε παρ’όλα αυτά να …επιλέξουμε 2-3 τομείς του παιχνιδιού που θα αποδειχθούν σημαντικότεροι θα λέγαμε:
α) να πιέσει πολύ στην άμυνα επάνω στα γκαρντ του Ολυμπιακού προσπαθώντας να κόψει τις πάσες χαμηλά ώστε να προστατευτεί από την υπερφόρτωση στην ρακέτα που σίγουρα θα προσπαθήσει ο Γιαννάκης.
β) Να ευστοχήσει στα τρίποντα. Πολύ κρίσιμη η πρώτη περίοδος.
γ) Να μειώσει τα πολλά λάθη που κάνει.
Με καλό ποσοστό στα σουτ απ’έξω, τους Παπαλουκά και Τεόντοσιτς όσο πιο μπλοκαρισμένους γίνεται και ένα ώριμο επιθετικά παιχνίδι με συνετές επιλογές και χωρίς ρίσκα ο Παναθηναϊκός έχει τον πρώτο λόγο. Φυσικά από τα λόγια στην πράξη υπάρχει μεγάλη απόσταση όμως μιλάμε για τον πρωταθλητή Ευρώπης και για παίχτες που αν μη τι άλλο έχουν φάει με το κουτάλι τα κρίσιμα ματς.
Πάντως εκτός από Σάββατο σημαντική θα είναι και η …Κυριακή. Η επόμενη του τελικού θα βρει τον Παναθηναϊκό εκ δύο πραγμάτων το ένα: Είτε θριαμβευτή και τροπαιούχο, είτε στο καναβάτσο με 0/2 από τον Ολυμπιακό και χαμένο τον πρώτο τίτλο της χρονιάς. Σε κάθε περίπτωση η διαχείριση του αποτελέσματος θα είναι εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα αυτό καθ’αυτό. Αν χάσει προκειμένου να χρησιμοποιήσει την ήττα σαν ηχηρό χαστούκι αφύπνισης. Αν κερδίσει προκειμένου αφενός να αφήσει στη λήθη του παρελθόντος την κακή ψυχολογία και αφετέρου να κρατήσει ο Ομπράντοβιτς προσγειωμένους και συγκεντρωμένους τους παίχτες εν όψει των κρίσιμων που ακολουθούν αμέσως μετα.
ΥΓ. Καλά όλα αυτά, αλλά τελικός χωρίς Σάρας είναι τούρτα χωρίς σαντιγί… Την άποψή μας την έχουμε ξαναγράψει και θα την ξαναγράψουμε. Είναι έγκλημα να λείπει ο Σάρας από τέτοια ματς. Ξέρω ότι θα αρχίσουν πολλοί να λένε τα γνωστά «ο Ομπράντοβιτς ξέρει» αλλά συγνώμη ακόμα κι αν υποθέσω ότι τα κριτήρια του κοψίματος του είναι καθαρά αγωνιστικά ο Ομπράντοβιτς θα έπρεπε να είχε κάνει από νωρίς όσα έπρεπε ώστε να είχε φροντίσει ο Σάρας να είναι πανέτοιμος σε αυτό το παιχνίδι. Αν τα κριτήρια είναι εξωαγωνιστικά τότε… no comment!
ΥΓ2. Για να μην ξεχνιώμαστε…