Το’ παν και το ‘καναν. Υποσχέθηκαν ότι θα παλέψουν και πάλεψαν. Μπορεί ατομικά να μην ξεχώρισαν όλοι, μπορεί το ντεφορμάρισμα αρκετών παιχτών να συνεχίζει (δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη αυτά τα πράγματα) αλλά για πρώτη φορά μετά από καιρό ο Παναθηναϊκός ήταν ΟΜΑΔΑ και δείχνει να ξεπερνάει άμεσα την κρίση που πήγε να δημιουργηθεί.
Ένας Παναθηναϊκός ψυχωμένος και στιβαρός λοιπόν μπήκε στο γήπεδο με έναν προσανατολισμό. Δυνατή άμυνα και συγκέντρωση στις δύο άκρες του παρκέ και κυρίως ο ένας για τον άλλο και όλοι για την ομάδα συνεισφέροντας στο παιχνίδι αυτό που μπορεί ο καθένας. Στην μια άκρη θύμισε το παλιό καλό Παναθηναϊκό που κέρδιζε τα παιχνίδια από την αμυντική του απόδοση, που έβρισκε ρυθμό από την πιεστική του άμυνα και που έκανε τους αντιπάλους του να ασφυκτιούν. Στην άλλη άκρη τίποτα περισσότερο από μυαλωμένες επιθέσεις, χωρίς μεγάλα ρίσκα, χωρίς τραβηγμένες προσπάθειες και με σωστό passing game. Αν ήταν πιο εύστοχος και στα (ελεύθερα) τρίποντα…
Αλλά μην τα ζητάμε όλα με το καλημέρα. Ο Παναθηναϊκός παραμένει σε κακή κατάσταση. Δείχνει όμως ότι υπάρχει διάθεση για βελτίωση. Και δεν θέλει πολύ… Λίγη συγκέντρωση παραπάνω, δυο – τρία καλά παιχνίδια, να επανέλθει και ο Σάρας και αλλάζει η ψυχολογία. Και αν ο Παναθηναϊκός αποκτήσει ψυχολογία ποιος θα τον δει και δεν θα φοβηθεί.
Ατομική κριτική σε κάθε παίχτη ξεχωριστά δεν αξίζει να γίνει. Δεν ήταν η απόδοση των παιχτών που έφερε την άνετη νίκη. Ήταν η ομαδική δουλειά. Μια γροθιά, όπως έχουμε συνηθίσει και όπως θέλουμε να βλέπουμε τον Παναθηναϊκό.
ΥΓ. Η διάθεση των παιχτών αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε ορισμένες εξαιρετικά θεαματικές φάσεις στο παρκέ.
ΥΓ2. Ο Χάισλιπ αν βρει ρυθμό θα βοηθήσει πάρα πολύ. Τα αθλητικά του προσόντα είναι απίστευτα. Το …μπλοκ που έριξε στον Όστοιτς θύμισε Αγκάμεζ…