Καλημέρα Κυρίες και Κύριοι,
διπλή αγωνιστική εν όψει και είπαμε να σας ανεβάσουμε νέα ανάρτηση νωρίς για να μην τιγκάρει στα σχόλια η προηγούμενη. Στο δια ταύτα όμως: Είμαστε η νέα “Βασκονία” του ευρωπαικού μπάσκετ;
Το πραγματικό μας status είναι κάτι συζητάω εδώ και 3-4 έτη με φίλους: Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του ΠΑΟ από το 2012 και μετά; Μήπως δεν είναι το 7ο αστέρι; Μήπως τελικά ο στόχος είναι να είμαστε η νέα “Βασκονία”, μια ομάδα που όλοι τη φοβούνται αλλά δεν καταφέρνει να κάνει κάτι άλλο εκτός από συμμετοχή στο f4;
Παρότι ιντριγκαδόρικο, σας καλώ να δούμε μαζί τις ομοιοτητες με την τότε Βασκονία:
- Καύτη έδρα που οι άλλες ομάδες δεν κερδίζουν εύκολα,
- πιστό και μπασκετικό κοινό,
- πραγματικά καλοί παίκτες που αποψιλώνεται συχνά από πλουσιότερες ομάδες
- συνήθες θύμα του Καταλανού Κλεφτοκοτά σε θέματα διαιτησίας,
- αρκετά τρόπαια εντός συνόρων έναντι αντιπάλων που κερδίζανε ευρωπαικά πρότυπα(πχ πρωτάθλημα το 2010 απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Βαρκελώνη),
- εμφανείς αδυναμίες στους εκτός έδρας αγώνες,
- αδυναμία πραγματοποίησης υπέρβασης.
Θα έλεγα λοιπόν πως δεν είναι και λίγες. Υπάρχουν κάποιοες διαφορές (πχ ανάπτυξη νεών ταλαντούχων παικτών που έκανε η Βασκονία) αλλά αυτό οφείλεται θα έλεγα σε δική μας αδυναμία (πχ η αποτυχημένη ελληνοποίηση). Ο Rinos13 σε συζήτηση έριξε και το όνομα της Σιένας αλλά οι ενστάσεις μου ενάντια σε αυτή την ομάδα είναι πως στην Ιταλία δεν υπήρχε πραγματικός εσωτερικός ανταγωνισμός σε αντίθεση με μας και τη Βασκονία.
Και μάλιστα για να συνεχίσω την …προβοκάτσια, πιστεύω πως αυτό έγινε συνειδητά από το 2012 και μετά, δλδ δεν ήταν τυχαίο που η 1η επιλογή του DPG μετά την τριάδα από τα σπλάχνα του συλλόγου (Ζοτς-Ιτούδης-Σάρας) ήταν ο…Ιβάνοβιτς. ‘Οπως επίσης δεν πιστεύω πως τα τουρνουά με το Διαμαντίδη και το όλο PAO BC legacy έγιναν αποκλειστικά για λόγους απόδοσης τιμών: Η διοίκηση, έχοντας πλήρη συνείδηση πως λεφτά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, προσπάθησε να
- να κερδίσει χρόνο ηρεμίας και να θυμίσει επιτυχίες στο μπασκετικό κοινό,
- να υπενθυμίσει το κύρος της στο ευρωπαικό κοινό και το ρόλο της στην ανάπτυξη του αθλήματος.
Φυσικά το ζήτημα είναι να δούμε που αποσκοπεί όλο αυτό; Κατά την ταπεινή αποψάρα του γράφοντος, ουσιαστικα η διοίκηση έχει ενδόμυχα θυσιάσει την δεκαετία που έρχεται (λόγω κοινωνικο-οικονομικών καταστάσεων στη χώρα) και ουσιαστικά βρίσκεται σε αμυντική στάση:
- Προσπαθεί να είναι σταθερά στο top8 της Ευρωλίγκας για να θυμίζει σε φίλους και εχθρούς πως παραμένει ένας σημαντικός παίκτης,
- έχει βαφτίσει υπέρβαση το f4 αλλά όχι το τρόπαιο(!) το οποίο επιδιώκει (ως κολοφώντα της αμυντικής της προσπάθειας),
- έχει αποδεχθεί πως δεν μπαίνει σε πλειοδοσία ταλαντούχων παικτών
- περιμένει υπομονετικά να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση του συλλόγου (με όποιον τρόπο) για να αρχίσει την αντεπίθεση της.
Αν θέλουμε να είμαστε ψυχρά αντικειμενικοί με την όλη μας πορεία από το 2012 και μετά, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως έτσι έχουν τα πράγματα. Και πλέον τα άμεσα ερώτηματα που τίθονται για εμάς τους φιλάθλους είναι: Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί κάθε χρόνο μιλάμε για 7ο αστέρι και όχι απλά να πούμε “να πάμε όσο το δυνατόν μακρύτερα στη διοργάνωση” (όπως σοφά έλεγε ο 3D το 2015-2016); Και αν ισχύει το παραπάνω, γιατί να μη δώσουμε έμφαση στην ανάπτυξη νέων παικτών κρατώντας έναν προπονητή από το να του φορτώνουμε κάθε φορά την ευθύνη να πάμε f4 (λες και το f4 αποτελεί κατάκτηση κάποιου τίτλου); Γιατί να θέλω απλά να συμμετέχω στο f4 μόνο και μόνο να δώσω κύρος στον τελικό νικητή; Μήπως τελικά θα πρέπει να κατεβάσουμε τις πραγματικές προσδοκίες μας κάθε έτος από την ομάδα και να ξεκινήσουμε με στόχο όχι το να πάμε f4 αλλά το να πάμε σε σειρά 5 αγώνων στο top8 (το οποίο έχουμε να δούμε από τη σειρά 2013-2014!);
Ξέρω, γίνομαι γκρινιάρης ή μίζερος αλλά μερικές φορές καλό είναι να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και να μην ζούμε σε ψευδαισθήσεις απελθόντος μεγαλείου για το σε τι κατάσταση είμαστε εδώ και έτη (εξού και η μπηχτή του Sarunas περί “αδιάφοροι εντός παρκέ”). Περιμένω τις γνώμες σας.
ΥΓ. ‘Εχω ξαναπει πολλάκις τη γνώμη μου από το καλοκαίρι: Αν πραγματικά θες τίτλο δίχως να ξοδέψεις λεφτά, δεν στοχεύεις σε ελληνοποιήσεις αλλά δοκιμάζεις συχνά one-shot εγχειρήματα με φερέλπιδες Αμερικάνους (όπως πχ έκανε η Μακάμπι το 2015). Το…σκεπτόμενο μπάσκετ της αυτοαποκαλούμενης ελληνικής σχολής αποδίδει (ειδικά όταν έχεις ΜΕΤΡΙΟΤΑΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ) μόνο όταν έχεις πρωτοκλασσάτους Αμερικάνους. ‘Ολα τα άλλα είναι για να ταίζουν σανό ντόπιοι ΑΡΔ και παράγοντες του χώρου (προπονητές, μάνατζερ, πρόεδροι κοκ) το κοινό με “ελληνική ψυχή” κοκ.