Το διαβάσαμε όλοι. Ο Τυφώνας ήταν ξεκάθαρος. Ο προπονητής δεν θέλει τον Γιασικεβίτσιους οπότε δεν θα τον ανανεώσουμε. Το διαβάσαμε, το ξαναδιαβάσαμε και δεν το πιστεύουμε. Πραγματικά δε μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή την απόφαση…
Ο Σάρας δεν είναι τυχαία το αγαπημένο παιδί της πράσινης εξέδρας. Ο κόσμος τον λατρεύει όχι μόνο για τις μπασκετικές του ικανότητες αλλά για το πάθος του, την «γραφική» γκρίνια του, την αύρα του. Ο Σάρας είναι το (απαραίτητο) αναπάντεχο στην υπερβολικά αυτοματοποιημένη πράσινη μηχανή. Είναι ο παίχτης που όποτε μπαίνει στο παρκέ οι παλμοί αυξάνονται περιμένοντας να δει τι θα γίνει. Θα διαλύσει τους αντιπάλους και θα προσκυνάμε ή θα διαλύσει την λειτουργία της ομάδας; Και ακόμα κι όταν δεν είναι στη μέρα του και αποσύρεται στον πάγκο κακήν κακώς για να μπούν τα «ρομπότ» τον χειροκροτούμε. Γιατί ξέρουμε πως ότι κι αν έκανε μέσα στο παρκέ βγήκε από την καρδιά του και το ένστικτό του. Το ίδιο ένστικτό που τον έκανε αυτό που είναι.
Αλλά όταν είναι στη μέρα του… Ε, ρε όταν είναι στη μέρα του! Τότε είναι που νιώθει μέχρι και το τελευταίο κύτταρο του κορμιού σου τι σημαίνει «μπασκετική απόλαυση». Δεν σε νοιάζει αν θα φας καλάθι. Θέλεις μόνο να τελειώνουν οι «άλλοι» για να πάρει τη μπάλα «εκείνος». Άλλωστε όταν η μπάλα δεν είναι στα χέρια του δεν κοιτάς τον αγώνα. Προτιμάς να χαζεύεις το μαγεμένο πλήθος που εκστασιασμένο μονολογεί «τι έκανε πάλι ο πούστης;».
Ο Σάρας δεν είναι για τα εύκολα. Στα εύκολα βαριέται. Ξενερώνει. Ο Σάρας είναι για τα δύσκολα. Εκεί που η μπάλα καίει και οι ανάσες κόβονται. Εκεί θα το πάρει πάνω του. Κάπως έτσι:
Αυτός ο παίχτης δεν έχει ταίρι σε αυτή την ήπειρο. Και είναι ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος να τον αφήνουμε να φύγει. Ένα τραγικό λάθος την ευθύνη για το οποίο φέρει ο Ομπράντοβιτς. Και μη γυρίσει να πει κανείς «ο Ομπράντοβιτς ξέρει» γιατί και ο οπαδός ξέρει και ξέρει καλύτερα από τον Ομπράντοβιτς τι του αρέσει να παρακολουθεί. Ο Σάρας δεν είναι απλά ένας ακόμα παίχτης. Είναι μπασκετικό αξιοθέατο. Και ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός κάνει triple crown του χρόνου (που σιγά μην κάνει με την περιφέρεια που έχει) ο Σάρας και πάλι θα έχει λείψει αν όχι σε όλους, σε πολλούς από εμάς.
Τέλος πέρα από την εντύπωση που προκαλεί αυτό καθ’αυτό το γεγονός της μη ανανέωσης, μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ο Σάρας να δηλώνει ότι θέλει να μείνει στον Παναθηναϊκό και θα δεχόταν και μείωση αποδοχών και δυο μέρες μετά ο Θανάσης να λέει ότι ο Ομπράντοβιτς δεν τον θέλει. Καλά, στον ίδιο τον παίχτη τόσες εβδομάδες κανείς δεν σκέφτηκε να το πει; Να τον πάρει ένα τηλέφωνο και να του πει «ξέρεις ρε φίλε, δεν σε θέλω». Ή «δεν σε θέλει ο προπονητής. Ψάξε βρες ομάδα». Έπρεπε να βγει να δηλώσει την αφοσίωσή του στην ομάδα για να πάρει απάντηση; Είναι συμπεριφορά αυτή απέναντι σε μια τέτοια μπασκετική προσωπικότητα με τέτοιο γκελ στο κόσμο; Πραγματικά αρνούμαι να πιστέψω ότι ο επίσημος Παναθηναϊκός έκανε τέτοιο λάθος. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν θα ξαναδώ τον Σάρας με την φόρμα του να παίζει με την μπάλα στον πάγκο περιμένοντας να μπει μέσα να μπουμπουνίσει δύο τρίποντα να βγάλει 2 ασίστ, να γκρινιάξει στον διαιτητή, να φάει μια τεχνική ποινή και να βγει έξω. Απλά αρνούμαι…
ΥΓ. Μέσα σε όλα βγήκε και η κα Κούτρα στο basketnet.gr να γράψει από «έγκυρες δημοσιογραφικές πηγές» ότι ήξερε ότι τον Σάρας θα τον «φάει ο Ομπράντοβιτς» γιατί της το είπε «στενός φίλος του προπονητή του Παναθηναϊκού από πέρσι το Καλοκαίρι». Συγνώμη αλλά την έκφραση «Μετά Χριστόν Προφήτες» την ξέρετε κυρία μου; Εγώ νομίζω ότι τον Σάρας τον έφαγε ο Διαμαντίδης όπως έφαγε και τον Σπανούλη. Γιατί θέλει εκτός από ηγέτης στο παρκέ να είναι ηγέτης και στις καρδιές των οπαδών. Επίσης ο Σάρας είναι πιο όμορφος.
ΥΓ2. Για όσους δεν το κατάλαβαν το νόημα του τίτλου είναι διττό…