Ο Νικ Καλάθης υπέγραψε φέτος στην Βαρκελώνη, με προπονητή το Jasikevicious και η φυγή του σηματοδοτεί το τέλος ενός μεγάλου κεφαλαίου στον Παναθηναικό, που πιάνει δύο εποχές- την Ζοτς και την Μετά Ζοτς εποχή. Πλέον δεν υπάρχει ούτε ένας πρωτοκλασάτος παίκτης στην ομάδα που έπαιζε στον Παναθηναικό και επί Ζοτς και μετά την δικαιολογημένη διακοπή συνεργασίας με τον Ιαντα, δεν υπάρχει κανένα συνδετικό στοιχείο του τωρινού ΠΑΟ με την Ζοτς εποχή.
Ο Νικ Καλάθης ήρθε στον Παναθηναικό το 2010 αλλά οι scouters είχαν επισημάνει το ταλέντο του από το 2009. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ΠΑΟ έδωσε μάχη με το gay-ro εκείνη την εποχή για τον Pat Καλάθη, τον αδερφό του Νικ. Ο Pat δεν ήταν κακός παίκτης, την 1η του χρονιά στην Α1 τα πήγε πολύ καλά με τον Κολοσσό αλλά σίγουρα δεν ήταν παίκτης που για το επίπεδο του θα δινόταν μάχη ανάμεσα σε ΠΑΟ και gay-ro. Ο στόχος ήταν εξαρχής ο Νικ που έβγαζε μάτια στο κολλέγιακο ως άσσος. Ο Νικ ήρθε και το 2011, ο Ζοτς αποφασίζει να μην ματσάρει την προσφορά της Βαρκελώνης για Σαρας και να πάει με δίδυμο άσσων 3D-Nick. Ακόμα θυμάμαι τόσο τα άρθρα όσο και τις συζητήσεις μεταξύ των οπαδών “είναι τρελός, δε βγαίνει η χρονιά με μόνο playmaker τον 3D, ο άλλος είναι άπειρος”. Τη συνέχεια την ξέρουμε με αποκορύφωμα της εμφάνισης του Νικ τότε τον 5ο τελικό στο ΟΑΚΑ (όχι, δε θεωρώ αποκορύφωμα το σφυροκόπημα του Navarro για 4 αγώνες). Αυτόν που ο 3D βγήκε εκτός αγώνα στο 1ο δεκάλεπτο και ο Νικ ανέλαβε για 30+ λεπτά να οδηγήσει την ομάδα μόνος του απέναντι σε Παπαλουκά, Teodosic και Σπανούλη. Τέτοιο overperformance ενός παίκτη απέναντι σε πρωτοκλασσάτη γραμμή αντιπάλων είχα να δω μόνο από τον αγώνα Αργεντινή Ελλάδα το 2008, όταν ο Πριτζιόνι έκανε μόνος του μια χαψιά όλη την ελληνική περιφερειακή γραμμή (Παπαλουκάς, 3D, Σπανούλης, Ζήσης).
Ωστόσο, το 2012 η ομάδα διαλύθηκε, φύγανε όλοι πλην 3 (3D, Τσαρτσαρή, DPG) και ο Καλάθης έβγαλε μάτια (και λεφτά) στην Κούμπαν και το Eurocup. Εκεί απόφασισε πως ήθελε να ξαναδοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ σε ένα ενδιαφέρον project που του ταίριαζε-το grit and grind των Grizzlies. Η αμερικανική ομάδα είδε στον Νικ τον low mistake playmaker που θα έβγαζε την ψυχή του αντίπαλου περιφερειακού και του έδωσε το ρόλο του δευτερότριτου guard με σημαντικό χρόνο συμμετοχής (15 λεπτά). Η ομάδα πήγε καλά, μάλιστα έφτασε να αποκλειστεί στους 4 της Δύσης από τους Warriors (με τον Νικ να προσπαθεί ανεπιτυχώς να φυλάξει τον Curry), που τότε άρχιζαν να χτίζουν την εποχή τους.
Και ερχόμαστε στην 2η περίοδο Πικάσσο/Καλάθη στον ΠΑΟ:Το καλοκαίρι του 2015, ο Νικ Καλάθης αποφάσισε να αφήσει τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και να γυρίσει στην Ευρώπη. Κυρίαρχος λόγος ήταν η (πάγια) θέληση του ΝΙκ να είναι αρκετό καιρό στο παρκέ και να παίρνει τις αποφάσεις. Αρκετές ομάδες έδειξαν ενδιαφέρον (CSKA, Fener) για τον 26χρόνο τότε Nick, ωστόσο το στενό μαρκάρισμα του DPG από τα έτη του στο ΝΒΑ έπιασε τόπο- η διοίκηση ήθελε να αντιπαραθέσει αγωνιίως απέναντι στους Μάντζαρη-Σλούκα του gayrou το δικό της “ελληνικό παιδί στα γκαρντ”. Η πρώτη σεζόν επισκιάστηκε αφενός από το last dance του 3D (ο οποίος στην προετοιμασία δεν έκρυβε τη χαρά του για την επιστροφή Καλάθη, αφού μέχρι τότε ήταν ο μόνος πρωτοκλασσάτος άσσος της ομάδας για 3 έτη), αφετέρου από την προβληματικά στημένη ομάδα του Καραφλόσεβιτς. Ο «Εξάστερος» γνώρισε έναν ταπεινωτικό αποκλεισμό στα playoffs της Euroleague από τη Βασκονία με 3-0 ενώ και το τρόπαιο του πρωταθλητή κατέληξε σε ερυθρόλευκα χέρια, με τον Παναθηναϊκό να ηττάται με 3-1 από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Και εδώ ερχόμαστε σε ένα μοτίβο που χαρακτήριζε την περίοδο Νικ στον ΠΑΟ: Ο Νικ απέδιδε αναλόγως το πως ήταν στημένη η ομάδα. Με καλή στελέχωση, έλαμπε και έκανε την ομάδα να δείχνει καλύτερη. Με κακή στελέχωση, με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές, έδειχνε όλες του τις αδυναμίες. Αν σκεφτούμε το ρόλο του (floor general, παίρνει απόφαση ποιος θα κάνει τι), δεν είναι παράλογο. Στην τελική, κανένας project manager δεν μπορεί να σώσει μια κακή ομάδα.
Έτσι, το 2016-17, όταν και ο 31χρόνος πλέον γκαρντ, πήρε το χρίσμα του αρχηγού της ομάδας μετά από υπόδειξη του 3D, ο RG αποφασίζει να στήσει την ομάδα πάνω του. Φέρνει σουτέρ για να καλύψει το έλλειμα του Νικ στο σουτ (Singleton, Rivers, Nichols), κρατά Feldeine, φέρνει 2ο αθλητικό combo guard για να εκμεταλλευθεί την ικανότητα του Νικ στη γρήγορη λήψη αποφάσεων και η ομάδα πήγε εξαιρετικά καλά, παρά τα σκαμπανεβάσματα.. Ηττήθηκε στο top8 από τη Φενέρ του Ζοτς, του Bogdanovic και του Udoh καθώς οι 2 τελευταίοι ήταν ασταμάτητοι στην επίθεση. Τη δεύτερη χρονιά, με τη φυγή του James αλλά με την ίδια shoot n run συνταγή, ο Καλάθης βγήκε εντελώς στο προσκήνιο ως ο καλύτερος guard δίπλα στους Παππά, Leka, Denmon και έκανε όργια πρωτοφανή για παίκτη του ΠΑΟ τα τελευταία 8 έτη (κοινώς, είχαμε να δούμε τέτοια πράγματα από την εποχή Ζοτς). ‘Οταν ο James επέστρεψε,σε αντίθεση με τους φόβους πολλών, η ομάδα του Πασκουάλ έπαιξε πραγματικά όμορφο μπάσκετ, με αποκορύφωμα την τριαντάρα στη Ρεάλ στον 1ο αγώνα του τοπ8. Και εκεί άρχισε ο κατήφορος-ενώ οι παίκτες της Ρεάλ έβγαλαν εγωισμό και έβαλαν τα σώματά τους στη φωτιά, ο ΠΑΟ άργησε να ξυπνήσει και με έναν συνδυασμό softίλας στην ρακέτα, διαιτησίας, αργών αντανακλαστικών, ο ΠΑΟ αποκλείστηκε με 3-1 από την μετέπεταια πρωταθλήτρια.
Ωστόσο, ενός κακού μύρια έπονται: ο ΠΑΟ εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισε να πάρει λάθος μονοπάτια που ακόμα τα πληρώνουμε. Η διοίκηση αποφάσισε πως το μπάσκετ του…Mike James δεν κερδίζει (παρά τους πομφόλυγες πώς ήταν ακριβός ο Νικ και δεν μπορούσε να δώσει 1.5 μύριο, ένα έτος μετά έδωσε 1.7 στον Μορμόνο) ξεχνώντας πως το high rate basketball είναι και το μπάσκετ του Νικ Καλάθη και διέλυσε τον αμερικανικό κορμό του Παναθηναικού με τον οποίο ο Νικ είχε χημεία. Ταυτόχρονα, έκανε δραματικά κακές επιλογές τους ψηλούς: Την πρώτη φορά του άφησε έναν pick n roll σεντερ (ενώ ο Nick χρησιμοποιεί το pick n roll ως εισαγωγικό σχήμα επίθεσης) ενώ τη δεύτερη φορά έκανε…διάνα με τον Wiley (ψηλό με περισσότερα μανταλάκια στα χέρια δεν έχω ξαναδεί). Τέλος, πήρε μια αντιφατική απόφαση: Ενώ αποφάσισε να δώσει στον Νικ ένα υψηλό συμβόλαιο (αντίστοιχο των ποσών που του προσέφεραν τότε Χιμκι, CSKA), αποφάσισε πως πρέπει άλλος παίκτης να κάνει κουμάντο στην ομάδα τα τελευταία δευτερόλεπτα. Για αυτό και έφερε τους Langford, Fredette: Η λογική ήταν η μπάλα στον Νικ για 30 λεπτά και στο τέλος άλλος θα παίρνει την μπάλα και θα κάνει το παιχνίδι του. Το απότοκο αυτής της πράξης το είδαμε τα τελευταία έτη: Αφενός απλά ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να αλλάζει τόσο πολύ τη λειτουργία της μια ομάδα τα τελευταία λεπτά (με αποτέλεσμα να μπερδεύεται σε μεγάλο διάστημα του αγώνα), αφετέρου δε η ομάδα μας ήταν ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ. Στο τέλος όλοι πιάνανε τον shooter και έμενε στον Καλάθη ο Μουντζούρης. Παρόλα αυτά, την 3η χρονιά τον Μάιο έκανε ανέλπιστα όργια ο Νικ, με αποτέλεσμα να ξαναπέσουμε στην Ρεαλ όπου και αποκλειστήκαμε ξανά με σκούπα.
Και έρχεται η τελευταία χρονιά: Οπου ο DPG αποφασίζει πως πρέπει να φέρει αντι-ηγέτη του Νικ, τον…Jimmer τον Fredette, όπως είχε σχεδιάσει την προηγούμενη χρονιά αν έφευγε ο Νικ. Βρήκε και τον προπονητή να συμφωνεί (RG) και η συνταγή ήταν καταστροφικότατη αφού πήγαμε με την χειρότερη στελέχωση των τελευταίων 5 ετών-Johnson, Fredette, Παππάς για άμυνα στα guard και pick n roll center τον Wiley που όχι απλα δεν πιανει μπαλια στα 3 μέτρα αλλά δεν σπρώχνει και στα block out/screens. Σε μια εξαιρετικά δυσλειτουργική ομάδα, ο Νικ λειτούργησε όπως πάντα: ‘Εκανε το καλό καλυτερο και το κακό χειρότερο. Νομίζω πως στο τέλος απλά είχε ξενερώσει τη ζωή του, και αυτός και ο Ρικ.
Και κάπου εδώ πρέπει να δούμε τα πράγματα ψυχρά και αντικειμενικά: Φταίει ο Νικ για τις αποτυχίες των τελευταίων ετών;
Φταίει ο Νικ που στην 1η χρονιά της επιστροφής του ο Καραφλόσεβιτς πήγε στους ψηλούς με Ραντούλιτσα, Κούζμιτς και άμυνα hedge out, με τρια γκαρντ (Feldeine, Calathes, 3D) και έβαζε τριάρι τον Πάβλοβιτς με αποτέλεσμα η Βιτόρια να είναι unguardable?
Φταίει ο Νικ που στη 2η χρονιά ο Bogdan δεν είχε απέναντι του FW να ρίξει ξύλο και ο Udoh έκανε πάρτι;
Φταίει ο Νικ που την 3η χρονιά κάθε κοίταγμα στον Donsic ήταν φάουλ και δεν παίξαμε ποτέ σκληρά στη ρακέτα (με εξαίρεση το 4ο δεκάλεπτο του 4ου αγώνα);
Φταίει ο Νικ που στην 4η χρονιά πήγαμε με έναν pick n roll center (Gist) και τον Langford των 35 ετών να θέλει την μπάλα 8 δευτερόλεπτα για να πάρει απόφαση;
Φταίει ο Νικ που την 5η χρονιά δώσαμε 1.7 στον Jimmer αντί στον James, πήγαμε με βασικό pick n roll το Wiley και επιλέξανε τον Johnson για παίκτη πολυεργαλείο;
Προσωπικά, πιστεύω πως ο Nick φταίει όσο ο απείθαρχος James και ο ράθυμος Singleton για τις αποτυχίες μας : Καθόλου. Προφανώς και οι παραπάνω παίκτες έχουν αδυναμίες (ο Singleton δε ρίχνει ξύλο, ο Νικ σουτάρει κακά, ο James πολλές φορές δε βλέπει γήπεδο τα τελευταία λεπτά) αλλά όλοι έχουν-απλά εμείς αφήσαμε τους παίκτες απροστάτευτους, εντός και εκτός παρκέ. Μην πάμε μακριά-το 2017 ο Νικ καταπινει τον Larkin. Ο Αταμάν όμως τον πιστεύει, στήνει σωστά την ομάδα με βάση τον ΠΑΟ του 2016-2018 και ο Larkin φαίνεται εξωγήινος. Επίσης, έχουμε μια τάση να θυμόμαστε μόνο τις κακές στιγμές κάθε παίκτη: ‘Ολοι θυμούνται τα άστοχα σου του Τζέιμς αλλά όχι τα τρίποντα με Ρεαλ και Ουνιξ που έδειχναν @@, όλοι θυμούνται το πόσο soft ήταν ο Singleton αλλά όχι το πόσες δουλειές έκανε στο γήπεδο κοκ. Και κανείς έτσι δε θυμάται το 2ο αγώνα του Νικ το 2018 στο ΣΕΦ, το ματς στη Βαβέργη του 2016, τον Νικ να κάνει όργια το 2019 στη Μόσχα και το Μιλάνο. Βέβαια, οι αντίπαλες ΣΟΒΑΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ δεν τα ξεχνούν: Για αυτό ο Singleton είναι στην Εφές, ο Nick στη Βαρκελώνη, ο James στη CSKA. Τρεις ομάδες κατά πολύ ανώτερερες μας πλεον. Όχι ταξη μεγέθους αλλά ΤΑΞΕΙΣ ΜΕΓΕΘΟΥΣ.
Το ζήτημα είναι λοιπόν ποτέ δεν πιστέψαμε στο fast paced basketball και κάθε παίκτης του το πρεσβεύει, μας φάνηκε προβληματικός. Αντίθετα, η δαιμονοποίηση Καλάθη (καθόλου τυχαία και κατευθυνόμενη) ήταν το τελευταίο βήμα για το ξήλωμα μιας μπασκετικής φιλοσοφίας. Μιας φιλοσοφίας που πιστεύει σε ένα μπάσκετ πλουραλισμού με γρήγορο ρυθμό και απαιτούσε να πάμε σε αργό, σετ παιχνίδι με έναν παίκτη hero που θα σώζει την ημέρα. Το ότι ο Καλάθης θα έφευγε με προυπολογισμό στα μισά, ήταν κάτι αναμενόμενο αλλά και να μην έφευγε, οι φωνές περί υπερτιμημένου παίκτη μας οδηγούν στην τρέλα σαν τον Macbeth. Και αυτές οι φωνές δεν προέρχονται λόγω τύψεων αλλά λόγω ψευδαισθήσεων μεγαλείου: Pride goes before the fall ή ελληνικά προ συντριβής ηγείται ύβρις (Παροιμία 16:18).
Νομίζουμε πως οι παίκτες μας κάνουν χάρη που παίζουν σε εμάς, πως μας χρωστάνε και δεν τους χρωστάμε. Βέβαια όταν φεύγουν, δεν αντικαθιστούνται. Ο James δεν αντικαταστάθηκε, ο Singleton δεν αντικαταστάθηκε, προφανώς και δε θα αντικατασταθεί και ο Καλάθης. Διότι ούτε λεφτά υπάρχουν, ούτε σοβαρότητα υπήρχε, ούτε οργάνωση υπάρχει. Και στο τέλος με το να παρουσιάζουμε μέτριες ομάδες με υπερπύρινο…λαο, θα καταλήξουμε το ίδιο γραφικοί με τις άλλες δύο ομάδες που πιστεύουν πως είναι το κέντρο του μπάσκετ-τη Βασκονία και το gay-ro της Σερβίας. Γιατί στην προσπάθεια (απαίτηση) μας να είμαστε οι καλύτεροι, ξεχάσαμε πως να είμαστε απλά καλοί, όπως λέει και η Αρβελέρ για τους Ελληνες.
Ο Καλάθης λοιπόν σε αυτά τα 4 έτη, δεν κατέδειξε μόνο τα +/- της στελέχωσης κάθε χρονιάς-κατέδειξε τα καλά και τα άσχημα του συλλόγου. Ας του ευχηθούμε καλή επιτυχία και ας ευχηθούμε το κτίσιμο της νέας ομάδας να είναι καλύτερο για τα χρόνια που έρχονται. Περιμένω να δω τους 4 guard της ομάδας και τους FW.
ΥΓ. ‘Ολοι μέλη στον ΑΟ. Μιαμιση χρονιά έκανε δουλειά ο DPG και η διαφορά φάνηκε. Ας συνεχίσουμε στο έργο του.
ΥΓ2. Καμιά ανακοίνωση για Βοτανικό είχαμε; Τι, δεν τελείωσε το θέμα καλοκαίρι;