Ένας κάκιστος Παναθηναϊκός έχασε από έναν μέτριο Ολυμπιακό 79-72. Σε ένα μισοάδειο γήπεδο οι παίχτες του Ομπράντοβιτς έμοιαζαν να κάνουν αγγαρεία. Συνεχή λάθη, άσχημες επιθέσεις, πολλά χαμένα ριμπάουντ, και μηδενικός ρυθμός ήταν όσα έδειξαν στο παρκέ του ΣΕΦ.
Με τον Πέκοβιτς να σηκώνει το βάρος στην επίθεση αλλά να αποτελεί μαύρη τρύπα στην άμυνα και τον Τέπιτς στον λίγο χρόνο που έπαιξε να ξεχωρίζει ο Παναθηναϊκός δεν είχε τύχη. Ειδικά για τον Τέπιτς πρέπει να γίνει μια ιδιαίτερη μνεία καθώς δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες εμφανίσεις. Κράτησε τον Παναθηναϊκό όρθιο σε όλο το πρώτο δεκάλεπτο με 9 πόντους, μηδέν λάθη και ένα κλέψιμο και είναι απορίας άξιο γιατί έμεινε μιάμιση περίοδο πάγκο και συνολικά πήρε σκάρτα 10 λεπτά συμμετοχή. Τα ίδια και για τον Σάρας που ήταν ζεστός πρώτη φορά μετά από μήνες. Τα 13 λεπτά συμμετοχής ήταν λίγα.
Από τους υπόλοιπους τίποτα.
Ο Σπανούλης με 2 πόντους (στο τέλος) και ένα κάρο κατεστραμμένες επιθέσεις.
Ο Μπατίστ σαν αργοκίνητο καράβι.
Ο Φώτσης με το απόλυτο μηδέν σε όλα, με τον Κλέιζα να τον γλεντάει και ένα κάρο χαμένα ριμπάουντ.
Ο Νίκολας εκτός αγώνα (του έβγαλε την γλώσσα ο Πεν αλλά δεν πήρε και κανένα σκριν της προκοπής).
Ο Περπέρογλου πρέπει απαραίτητα να γίνει αναπληρωματικό τριάρι, είναι αστείο πλέον, βαρέθηκα να τον βλέπω να πετάει την μπάλα και να μαζεύει τάπες…
Ο Τσαρτσαρής έξω από τα νερά του.
Και τέλος ο Διαμαντίδης που αν και σε κακή μέρα γενικά ήταν θετικός (όπως πάντα)…
Πάντως ύστερα και από την σημερινή εμφάνιση (η οποία θύμιζε τον περσινό τέταρτο τελικό) πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί παίζουμε κάθε φορά με την φωτιά. Αντί να μπουν μέσα και να τελειώσουν τον εμφανώς χεσμένο Ολυμπιακό, έπαιζαν σα να είναι εκείνοι με την πλάτη στον τοίχο. Απρόσεκτοι, ασυγκέντρωτοι, σε ένα ροντέο παιχνίδι με επιθέσεις της μιας πάσας. Για ποιο λόγο; Εντάξει, δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός δείχνει ικανός να απειλήσει στο ΟΑΚΑ αλλά γιατί να το ρισκάρουμε; Σε τελική ανάλυση μπάσκετ είναι δεν θέλει και πολύ να γυρίσει η ψυχολογία και να γίνει η στραβή…
ΥΓ. Τα γελάκια του Ιτούδη με τον Τεόντοσιτς λίγο πριν το τέλος πολύ χαρακτηριστικά της ψυχολογίας παιδικής χαράς του Παναθηναϊκού…