Αυτό ήταν το σύστημα του Παναθηναϊκού στις κρίσιμες στιγμές του αγώνα. Όταν μειώναμε στο καλάθι ή την μοναδική φορά που ισοφαρίσαμε (στο 66-66 αν θυμάμαι καλά) η επιθετική ανάπτυξη περιοριζόταν στο εξής απλό σύστημα: “παίρνει τη μπάλα ο Σπανούλης ή ο Γιασικεβίτσιους και το μπουμπουνάνε”. Φυσικά όλα τα κρίσιμα σουτ χάθηκαν και “αντίο Ευρώπη”.
Εδώ που τα λέμε ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε κάτι παραπάνω. Η ομάδα απλά επιβεβαίωσε ότι φέτος είναι σε κάκιστη κατάσταση και κυρίως ότι δεν έχει γίνει η απαραίτητη δουλειά. Η αμυντική συνοχή της περσινής χρονιάς έχει πάει περίπατο οριστικά και αμετάκλητα, ο Παναθηναϊκός πλέον δεν γυρνάει παιχνίδια με την άμυνά του, ενώ στην επίθεση δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας σαφής προσανατολισμός, κανένα σύστημα και κυρίως καμία διάθεση από τον πάγκο να δωθεί η απαραίτητη σημασία στις λεπτομέρειες. Απόδειξη πέραν κάθε αμφιβολίας, το γεγονός ότι σε όλα τα παιχνίδια στη φάση του top 16 σε όλα τα κρίσιμα σημεία ο Παναθηναϊκός έκανε λάθος επιλογές. Τα ίδια στην Τουρκία στο πρώτο παιχνίδι, τα ίδια (και χειρότερα) με την Σιένα στην Ιταλία, τα ίδια και στο ΟΑΚΑ. Σαν να λείπει από την ομάδα η σιγουριά και η υπομονή που πέρσι ξεχύλιζε.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να βλέπουμε μια ομάδα που έδινε τον υπερ πάντων αγώνα απέναντι στην 6η του ομίλου της (στην πρώτη φάση) και αντί να μπει μέσα και να τους πατήσει σαν μεγάλη ομάδα που θέλει να λέγεται, συμπεριφέρθηκε σαν ομαδούλα που προσπάθησε να “κλέψει” το παιχνίδι βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στη θεά τύχη (τρίποντα και τουρλουμπούκια).
Η ήττα αυτή και ο αποκλεισμός λοιπόν ήταν το φυσικό επακόλουθο των εμφανίσεων μέχρι τώρα στην Ευρώπη. Και για να τα λέμε έξω από τα δόντια, ο Παναθηναϊκός έχει δημιουργήσει ορισμένες απορίες οι οποίες νομίζω είναι η καταλληλότερη στιγμή να εκφραστούν και να συζητηθούν:
– Πού είναι τα τριάρια της ομάδας; Εντάξει, ούτε ο Περπέρογλου ούτε ο Ουίνστον είναι Σισκάουσκας, αλλά από εκεί μέχρι το να αποδίδουν το απολύτως τίποτα υπάρχει διαφορά. Ποιός τους διάλεξε για τον Παναθηναϊκό και ποιός έχει την ευθύνη να τους βρει ρόλο ουσιαστικής προσφοράς μέσα στην ομάδα; Δε μπορούν να δώσουν και οι 2 μαζί 30 λεπτά προσφοράς; Το να παίξεις για 10 λεπτά με μικτά σχήματα χωρίς καθαρό τριάρι υποφέρεται, το να παίζεις για 30 λεπτά όμως κατ’αυτό τον τρόπο δεν υποφέρεται. Πόσες φορές θα κάνεις το τρικ με τους 4 κοντούς και δεν θα σε βάλουν στο καλάθι κάποια στιγμή; Στο σημερινό παιχίδι και οι δύο μαζί έπαιξαν 13 λεπτά σύνολο…
– Πού έχει πάει η αυτοπεποίθηση της ομάδας; Γιατί στα κρίσιμα καταρρέουν όλοι; Είναι απόλυτα ενδεικτικό το πως διακυμάνθηκε το σκορ τόσο σήμερα όσο και στα προηγούμενα παιχνίδια, ειδικά τα δύο με την Σιένα. Ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε, μείωνε στους 2-3 πόντους κι εκεί άρχιζαν οι επιπολαιότητες. Βεβιασμένα σουτ, λάθη, κακές επιθέσεις και εύκολα καλάθια στην άμυνα. Ο Παναθηναϊκός έδινε εικόνα ομάδας που δεν πατάει γερά στο γήπεδο και “τζόγαρε” μήπως και καθήσει καλά η μπίλια.
– Τι δικαιολογία υπάρχει για το DNP του Ζίζιτς; Τα έχουμε ξαναπεί για τα DNP. Δε νοείται να λέμε ότι έχουμε βάθος στον πάγκο και να έχουμε σταθερά 2-3 παίχτες DNP και άλλους 2 τουλάχιστον με συμμετοχή κάτω από 7-8 λεπτά. Ο Ζίζιτς ή ο Αλβέρτης μπορεί να έχουν τα 1000 ελλατώματα αλλά είναι παίχτες με εμπειρία. Δε μπορώ να φανταστώ ότι εξάντλησε ο προπονητής στις προπονήσεις πριν τον καθοριστικό αγώνα όλες τις δυνατότητες που είχε για να τους συμπεριλάβει στα πλάνα του και δεν κατάφερε να τους βρει ρόλο. Απλά δεν πείθομαι.
– Πού είναι το σκάουτινγκ; Ο Παναθηναϊκός πλέον δεν μελετάει τα παιχνίδια, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που το έκανε πέρσι. Αυτό έγινε απόλυτα φανερό στο ματς με την Σιένα εντός έδρας, όπου στην πρώτη περίοδο βρεθήκαμε 12 πόντους πίσω αφήνοντας την Σιένα να παίζει ΑΚΡΙΒΩΣ με τον ίδιο τρόπο όπως στην Ιταλία. Σαν να βλέπαμε βίντεο του πρώτου αγώνα. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό. Όπως δεν είανι τυχαίο ότι σε κάθε παιχνίδι υπάρχει ένας (κατά σύμπτωση μαύρος) περιφερειακός που μας αλλάζει τα φώτα. Νίκολας, Μακιντάιρ, Μπούλοκ, Παλάσιο and the list goes on…
– Πέρσι θυμάμαι τι θέμα είχε γίνει για την ικανότητα του Ομπράντοβιτς μετά τα τάιμ άουτ να κάνει την ομάδα να βάζει πάντα καλάθι. Τώρα τι έχει συμβεί; Αργεί που αργεί να πάρει τάιμ άουτ ο Σέρβος (πάντα αργούσε) τώρα πλέον έχει χαθεί και η εμπιστοσύνη. Τα λάθη που έχουν γίνει μετά από τάιμ άουτ φέτος δεν έχουν προηγούμενο. Επίπλέον, μέχρι πέρσι ο Ομπράντοβιτς κατάφερνε να ελέγξει το παιχνίδι μέσα από τις αλλαγές του. Έδινε την αίσθηση ότι ακόμα κι αν στραβώσει κάτι με μια κίνηση από τον πάγκο θα ανακατέψει την τράπουλα και θα βρει τη λύση. Φέτος, λυπάμαι που θα το πω, αλλά κοουτσάρει σαν παλαίμαχος.
– Ζώνη;;; ΖΩΝΗ;;; Ο Παναθηναϊκός ζώνη;;; Από που κι ως που στο κρισιμότερο παιχνίδι της σαιζόν παίζει για πρώτη φορά ζώνη; Προσωπικά, μην παρεξηγηθώ, τη ζώνη τη λατρεύω αλλά δε μπορώ να διανοηθώ ότι μια ομάδα που όλη τη χρονιά δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό ζώνη (ούτε στα φιλικά) αποφάσισε να παίξει στο κρισιμότερο παιχνίδι στα καλά καθούμενα. Το πόσο αποτυχημένη ζώνη ήταν φάνηκε τόσο από τις κουτουλιές του Γιασικεβίτσιους με τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη στην κορυφή όσο και από τα απίστευτα πολλά επιθετικά της Παρτιζάν. Δηλαδή αν δεν παίζαμε ζώνη πόσα επιθετικά θα έπρεπε να πάρουν; For the record η Παρτιζάν πήρε συνολικά 37 ριμπ με 12 επιθετικά. Ο Παναθηναϊκός πήρε συνολικά 18 ριμπ με 11 αμυντικά! Δηλαδή κάτω από το καλάθι μας πήραν περισσότερα ριμπάουντ από εμάς παρ’ότι παίζαμε και ζώνη για τόση ώρα!
– Τον Διαμαντίδη μήπως πλέον τον έχουμε κάψει για τα καλά; Υποτίθεται ότι δυναμώσαμε την γραμμή των κοντών για να πάρει καμιά ανάσα να μην σκάσει. Αντ’αυτού χτες και χωρίς να είναι σε καμιά ιδιαίτερα καλή μέρα χτύπηρε 39 λεπτά συμμετοχή! Και ο Ομπράντοβιτς τον διάλεξε να πάρει το κρισιμότερο σουτ του παιχνιδιού στα 25 δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα να γίνει ένα από πριν καταδικασμένο τρίποντο από τα 7,5 μέτρα…
Τέλος πάντων, θα μπορούσαμε να λέμε μέχρι αύριο. Σημασία έχει ότι είμαστε εκτός Ευρωπης από το top 16 και αυτό είναι ντροπιαστικό για την ιστορία του Παναθηναϊκού αλλά και για το μπάτζετ και τις προσδοκίες της φετινής χρονιάς. Το top 16 είναι η φάση που ξεχωρίζουν οι καλοί από τους μέτριους. Εμείς δυστυχώς είμαστε στους μέτριους. Και επειδή θα διαβάσουμε διάφορα από τις πράσινες φυλλάδες, του στυλ “τώρα γερά για το νταμπλ” η δικιά μας η θέση είναι “ναι, γερά για το νταμπλ (φυσικά), αλλά ας αρχίσει η διοίκηση από τώρα να σκέφτεται το αύριο γιατί ο κύκλος έκλεισε και η ομάδα θέλει ανανέωση ουσίας”.
Και εντάξει, μπορεί στην Ευρώπη φέτος να αποτύχαμε και η χρονιά φέτος να μη μπορεί πλέον να θεωρηθεί επιτυχημένη ότι κι αν γίνει από δω και πέρα (και παρότι είμαστε σίγουροι για την πράσινη απόχρωση του κυπελλου και του πρωταθλήματος), αλλά μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια έχει γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία του και σίγουρα θα συνεχίσει να γράφει και τα επόμενα χρόνια, ειδικά όσο η οικογένεια Γιαννακόπουλου βρίσκεται πίσω από την ομάδα.
ΥΓ. Ντράζεν συγνώμη για το “καπέλωμα”, αλλά ξέρεις ότι αν δεν τα έλεγα θα έσκαγα…