…και φυσικά, όπως συνηθίζει, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Αντιγράφουμε και προσυπογράφουμε ένα απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο Basketblog.gr:
“Με εξαίρεση τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Κώστα Μίσσα που έχουν “γαλόνια” και έχουν δοκιμαστεί σε πάγκους ομάδων (και είναι… ενεργοί, γιατί παράσημα έχουν κι οι άλλοι, αλλά είναι… σκονισμένα), ο μοναδικός που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα είναι ο Μάνος Μανουσέλης. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερος από τους άλλους, είναι όμως… προπονημένος. Οι άνθρωποι που καλούνται να οδηγήσουν τις Εθνικές ομάδες, δουλεύουν έναν μήνα και κάνουν 11 μήνες διακοπές (μετ’ αποδοχών, αλλά αυτό ποσώς με ενοχλεί). Πώς να αντιμετωπίσει το πικ & ρολ ο Κεραμέας όταν ο άνθρωπος κοουτσάρει μάξιμουμ επτά παιχνίδια τον χρόνο; Πώς να είναι σε φόρμα; Μέχρι που τον αδικούμε, δηλαδή, κρίνοντάς τον. Ο Σέρβος προπονητής (Μιγιάτοβιτς) που τον κέρδισε κατά κράτος κοουτσάρει στο πρωτάθλημα της χώρας του (Ζελέζνικ) και θεωρείται (έτσι λένε) ο κορυφαίος νέος τεχνικός της Σερβίας.”
Αγαπητέ Γιώργο δε θα μπορούσες να το θέσεις καλύτερα (η περίπτωση Μανουσέλης χωράει αρκετή συζήτηση αλλά ας μην μείνουμε εκεί…) Συμπληρωματικά στο σχόλιό σου να αναφέρουμε και τα εξής:
Ο προπονητής μιας εθνικής νέων δεν θα πρέπει απλά να είναι προπονημένος όπως αναφέρεις αλλά ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ να έχει αφήσει έργο δουλεύοντας με νεαρούς παίχτες. Μπορούμε όλοι να καταλάβουμε πόσο ιδιαίτερη περίπτωση είναι μια Εθνική νέων. Η διαφορά στην εικόνα της Ελλάδας και της Σερβίας ήταν τέτοια που ακόμα και το λιγότερο έμπειρο μάτι μπορούσε νακαταλάβει την ομάδα που έχει δουλέψει και έχει προετοιμαστεί και την ομάδα που νομίζει ότι το μπάσκετ είναι μόνο θέμα ταλέντου και ότι βγει… Η ζώνη για παράδειγμα που έπαιξε η Εθνική κατά διαστήματα στον τελικό ήταν τόσο αδούλευτη που έμοιαζε λες και ο παίχτες δεν είχαν ξαναπαίξει ζώνη στη ζωή τους. Η δε αντίδραση στο zone press και το man-to-man press που εφάρμοσαν αρκετές φορές τόσο οι Σέρβοι στον τελικό όσο και οι Λιθουανοί στον ημιτελικό δημιουργούσε “τρικυμία εν κρανίω” που λέει και ο Φίλιππας… Το δε καταπληκτικό ήταν αυτό που παρατήρησε και ο Πεδουλάκης στην μετάδοση, ότι η Εθνική το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να περάσει τη μπάλα στον Κουφό. Κι όμως ούτε αυτό δε μπορούσαμε να κάνουμε!
Το σύγχρονο μπάσκετ έχει πάψει να είναι άθλημα των ταλαντούχων παιχτών. Έχει γίνει άθλημα των ομαδικών παιχτών. Και αυτό στην Ελλάδα υπάρχουν προπονητές που όχι απλά το έχουν καταλάβει αλλά το έχουν περάσει και σαν φιλοσοφία πρώτα στον εαυτό τους και κατ’ επέκταση και στις ομάδες τους. Αυτή η φιλοσοφία που έφερε διακρίσεις στην Εθνική αντρών δεν πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να περνάει και στις μικρότερες ηλικίες;