Εντάξει, το γνώριζαν ακόμα και οι πέτρες οτι το σημερινό παιχνίδι θα ήταν διαδικαστικό (τελικό σκορ 85-67). Ο Δήμος όμως δεν καταλαβαίνει από τέτοια και μέσα στη γενική χαλαρότητα βρήκε την ευκαιρία να προσθέσει ακόμα μια καλή εμφάνιση στο ενεργητικό του (17π, 9ρ).
Tο παιχνίδι δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική. Ήταν ένα παιχνίδι “ξεμπουκώματος” για τους διεθνείς που χωρίς άγχος (ειδικά από τη στιγμή που πήρε μια ασφαλή διαφορά στο σκορ) έδειξαν να το διασκεδάζουν ξεφεύγοντας αρκετές φορές από το σύστημα. Φυσικά οι Πορτογάλοι το πάλεψαν όσο μπορούσαν αλλά από τη στιγμή που έμπαιναν (ακόμα και) τα τρίποντα (10/18 συνολικά για την Ελλάδα) δεν υπήρχανκαι πολά να κάνουν.
Ατομικές κριτικές, πέρα από του Ντικ, δεν έχει νόημα να γίνουν αλλά πρέπει να κρατήσουμε την ευστοχία στα τρίποντα για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι. Σίγουρα ένα καλό νέο για την ομάδα που μπορεί να δώσει μεγάλη ψυχολογική ώθηση εν’όψει του προημιτελικού.
Το πιο σημαντικό όμως της βραδιάς, χωρίς αμφιβολία, ήταν η παρουσία του τεράστιου Νίκου Γκάλη δίπλα στην ομάδα την οποία δόξασε και από την οποία δοξαστηκε, να κοιτάει από τα επίσημα τους παίχτες που ο ίδιος πήρε από το χέρι και τα οδήγησε στις μπασκέτες. Γκριζαρισμένος, με αρκετά κιλάκια αλλά πάντα με τα γνωστά ημίσπαστα Ελληνικά, ο Νίκος Γκάλης μας έφερε στη θύμηση όμορφες στιγμές, γεμάτες συγκίνηση και θαυμασμό γι’αυτόν τον μοναδικό αθλητή.