Όλες αυτές τις ημέρες είχαμε βαρεθεί ν’ακούμε για τον “τελικό”.. Δυστυχώς όμως αντί για τον “τελικό” 
παρακολουθήσαμε ένα συνηθισμένο εκτός έδρας παιχνίδι για το top 16 με την συνηθισμένη κατάληξη (ήττα γύρω στους 10 πόντους), η οποία μας οδήγησε μοιραία εκτός οκτάδας.. Στο Βελιγράδι είδαμε αρχικά το συνηθισμένο καταστροφικό 1ο δεκάλεπτο, το οποίο μας ανάγκασε για ακόμα μια φορά να κυνηγάμε στο σκορ και έπειτα το συνηθισμένο φαινόμενο όταν πλησιάζαμε στο σκορ και πρέπει να προηγηθούμε να κάνουμε μονίμως λάθος επιλογές.. Όπως είχαμε πει και την προηγούμενη εβδομάδα μετά τον αγώνα με τη Σιένα “Συνήθως σε τέτοια παιχνίδια μπαίνεις δυνατά και δείχνεις από την αρχή ποιός είναι το αφεντικό..” Η ωμή αλήθεια είναι ότι η Παρτιζάν έλεγχε το παιχνίδι και εμείς πηγαίναμε να το κλέψουμε.. Στο 4ο δεκάλεπτο δεν είδαμε κανένα μα απολύτως κανένα σύστημα, παρά μόνο συνεχόμενα βεβιασμένα τρίποντα.. Επίσης, είναι αδιανόητο σε τέτοια ματς μην έχει βρεθεί κάποιος ρόλος για όλους τους παίκτες της ομάδας.. Δυστυχώς, τη φετινή χρονιά (σε επίπεδο Ευρωλίγκας) το τεχνικό τιμ στάθηκε κατά πολύ κατώτερο των περιστάσεων.. Με βάση το ρόστερ και το μπάτζετ της ομάδας, μάλλον ήταν η χειρότερη Ευρωπαϊκή χρονιά μας την τελευταία δεκαετία..
P.S.1 H νοοτροπία του στυλ: “πάμε για το Κύπελλο” δεν με εκφράζει καθόλου και δεν μου λέει απολύτως τίποτα.. Απλά χρυσώνει το χάπι..
P.S.2 Περιμέναμε κάτι πιο πρωτότυπο από τον Ομπράντοβιτς από το ν’αναφερθεί στην απουσία του Τσαρτσαρή στη συνέντευξη τύπου..