Ένα από τα πιο γνωστά κλισέ στον αθλητισμό είναι αυτό που λέει ότι “το αποτέλεσμα μετράει” και με βάση αυτό ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά βρίσκεται στον τελικό του κυπέλου επικρατώντας 76-72 του Αμαρουσίου στο κλειστό του Αγ. Θωμά μετά από παράταση.
Αφήνωντας όμως τα κλισέ στην άκρη και μένοντας στην ουσία, η χτεσινή εμφάνιση, παρά τη νίκη σε μια δύσκολη έδρα, προσθέτει άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα αναπάντητων ερωτημάτων και αμφισβήτησης του αξιόμαχου της φετινής ομάδας. Το Μαρούσι είναι μια δυνατή ομάδα κι ένας αντίπαλος που ειδικά μέσα στην έδρα του μπορεί να κάνει τη ζημιά κι αυτό φάνηκε και στο πρωτάθλημα, αλλά δεν υπάρχει φυσικά σύγκριση ανάμεσα στις δύο ομάδες ούτε σε ρόστερ ούτε σε εμπειρία. Ο Παναθηναϊκός θεωρητικά εχτές θα έπρεπε να έχει το μέγιστο δυνατό κίνητρο για τη νίκη και να μπει στο γήπεδο προκειμένου να καθαρίσει το παιχνίδι από νωρίς. Αντ’αυτού όμως είμασταν για μια ακόμα φορά στο ίδιο έργο θεατές…
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε το παιχνίδι δείχνοντας μια αποφασιστικότητα, αλλά με αδικαιολόγητη για το επίπεδό του και την εμπειρία του νευρικότητα. Πολύ σωστά επέλεξε να χτυπήσει από μέσα προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την διαφορά ποιότητα ανάμεσα στους δικούς του ψηλούς και αυτούς του Αμαρουσίου. Όμως έχοντας την ίδια στιγμή στην πεντάδα τον αδύναμο κρίκο που κλέγεται Κέτσμαν έδωσε τη δυνατότητα στον Στίβενσον να σουτάρει ελεύθερα τρίποντα και να ευστοχήσει. Μ’αυτά και μ’αυτά βρεθήκαμε γρήγορα στο -10 χωρίς να καταλάβουμε πως… Σε κάθε περίπτωση πάντως ήταν εμφανές από την αρχή ότι το παιχνίδι θα κρινόταν στην άμυνα. Ο Παναθηναϊκός δεν πανικοβάλλεται και συνεχίζει στο πλάνο του inside game ενώ το Μαρούσι συνεχίζει να ψάχνει κατά πρώτο λόγο το τρίποντο και κατά δεύτερο λόγο ένα καλό p’n’r.
Περπέ από το καπέλο
Κάπου εκεί ο Ομπράντοβιτς δοκιμάζει τη λύση Περπέρογλου. Τον ρίχνει στο γήπεδο με σαφή εντολή να κατέβει χαμηλά απέναντι στον Χόφ. Η κίνηση του βγαίνει, ο Μαρκόπουλος ψιλοκοιμάται για κανά 3λεπτο και ο Παναθηναϊκός γρήγορα κλείνει την διαφορά και ισοφαρίζει.
Ανεξήγητα φαινόμενα
Και πάνω που δείχνει ο Παναθηναϊκός να πατάει γερά και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι θα πάρει κεφάλι και θα καθαρίσει το παιχνίδι, αρχίζουν τα ανεξήγητα… Ο Μπατίστ που στο ενδιάμεσο έχει πάρει την θέση του Πέκοβιτς αναλώνεται σε κάτι ανούσια σκριν στην κορυφή χωρίς ρολάρισμα, ο Περπέρογλου προδίδεται από το μακρινό του σουτ απέναντι στον βαρύτερο Καϊμακόγλου, το inside game εξαφανίζεται εντελώς (με Σπανούλη στον άσσο), αρχίζουν τα λάθη και με κάποια απανωτά τρίποντα το Μαρούσι έφτασε στο +11 κάπου στην αρχή του τρίτου δεκαλέπτου. Έτσι απλά…
Ο Σπανούλης πήρε τ’όπλο του
Το παιχνίδι δεν πήγαινε καλά και αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός είχε αποπροσανατολιστεί. Ο Νίκολας ήταν αλλού, ο Διαμαντίδης είχε ζαλιστεί από τον Κις, ο Μπατίστ ήταν μακριά από την ρακέτα, τα σουτ δεν έμπαιναν με τίποτα και κυρίως το Μαρούσι είχε την ψυχολογία με το μέρος του. Τότε ο Ομπράντοβιτς σε μια ασυνήθιστη γι’αυτόν κίνηση (μήπως κίνηση απελπισίας; ) αλλάζει την άμυνα σε ζώνη. Το Μαρούσι πελαγώνει, ο Παναθηναϊκός βγάζει κάποιους αιφνιδιασμούς το παιχνίδι γυρνάει και πάλι και ο Σπανούλης αποφασίζει να πάρει τη μπάλα αγκαζέ και την ομάδα στις πλάτες του. Ευτυχώς του βγαίνει και με μια μικρή βοήθεια παό τον Μπατίστ που μόλις έπιασε τη μπάλα μέσα στη ρακέτα πήρε δύο συνεχόμενα γκολ-φάουλ φέρνουν το παιχνίδι στα ίσα και στην παράταση στην οποία ο Παναθηναϊκός πήρε και τη νίκη.
Σημεία-κλειδιά του ματς
Το χτεσινό παιχνίδι χρίζει ιδιαίτερης ανάλυσης γιατί είχε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για τον Παναθηναϊκό:
α) Ήταν κρίσιμο νοκ αουτ παιχνίδι που έδινε πρόκριση σε τελικό και
β) Ήταν στην έδρα που λίγες μέρες πριν είχε ηττηθεί άνετα και καθαρά
γ) Έπαιζε με μια ομάδα που τον ήξερε καλά και θα έπρεπε να την ξέρει κι αυτός
Τί ανησυχητικά έδειξε λοιπόν ο Παναθηναϊκός;
α) Άγχος και νευρικότητα. Σαν οι παίχτες να μην πιστεύουν ιδιαίτερα στις ικανότητές τους.
β) Απαράδεκτη αστοχία σε ελεύθερα σουτ και βολές. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα άγχους (ανεπίτρεπτο για τόσο έμπειρους παίχτες) ή έλλειψη προπόνησης (το πιο πιθανό)
γ) Κακό σκάουτινγκ. Ώρες ώρες το Μαρούσι έδεινε την εντύπωση του άλυτου γρίφου. Πόσες φορές πρέπει να παίξει κάποιος με τον Μαυροκεφαλίδη για να μάθει ότι δεν έχει νόημα να τον σπρώχνει χαμηλά όταν βρίσκεται στα 3 μέτρα από το καλάθι γιατί θα φάει χουκ πάνω απο κεφάλι του;
δ) Έλλειψη συγκέντρωσης. Μπορεί τα λάθη στο πρώτο ημίχρονο να ήταν λίγα αλλά ο Παναθηναϊκός έδειχνε να χάνει τον προσανατολισμό του μέσα στο παιχνίδι και να μην μπορεί να ακολουθήσει το σαφές πλάνο που είχε από την αρχή (παιχνίδι από μέσα και δυνατή περιφερειακή άμυνα).
Τα θετικά από το χτεσινό παιχνίδι…
α) Ο Περπέρογλου μετά από πολύ καιρό πήρε πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο.
β) Ο Σπανούλης έκανε πάλι τα γνωστά καουμποϊλίκια, ευτυχώς αυτή τη φορά βγήκανε.
γ) Το πάθος του Σάρας αν και ιδιαίτερα άτολμος εχτες.
Τα αρνητικά…
α) Πολλά άστοχα σουτ και πολλές άστοχες βολές. Ειδικά οι βολές έχουν γίνει ταφόπλακα αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια, μην γίνουν και φέτος.
β) Για μια ακόμα φορά ο Φώτσης είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αστοχία στο σουτ αλλά κυρίως έλλειψη αποφασιστικότητας κοντά στο καλάθι.
γ) Ντεφορμέ Διαμαντίδης. Πότε θα ξεκουραστεί αυτός;
Κλέινοντας να αναφέρω ότι κατ’εμέ το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ένα μόνο χτυπητό αδύναμο σημείο στο οποίο αν επικεντρωνόταν στην προπόνηση θα μπορούσε να ανεβάσει το παιχνίδι του ένα επίπεδο πάνω. Αυτό που συμβαίνει είναι από παιχνίδι σε παιχνίδι να υστερεί σε διαφορετικά σημεία, ανάλογα με τον αντίπαλο, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να βελτιώσει το σύνολο του παιχνιδιού του. Κι αυτό όπως καταλαβαίνουν όλοι δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει στα μέσα της χρονιάς…