Η ιστορία της απόλυσης Πεδουλάκη μου θύμισε κάτι περιπτώσεις ανθρώπων που γλύτωσαν από αεροπορικά δυστυχήματα, σεισμούς, τσουνάμι, και τελικά, αφού κέρδισαν το τζόκερ, έφυγαν από πέσιμο σε σκάλα! Έτσι, λοιπόν, ο πρώην πλέον προπονητής της ομάδας, αφού πρώτα γλύτωσε από ένα σωρό φουρτούνες, έχασε τη δουλειά του από τον μύθο των πάγκων, Σκαριόλο! Άντε να το πίστευες ρε Αργύρη αν σου το ‘λεγαν δύο χρόνια πριν..

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή..

Σύμφωνα με το onsports o Πεδουλάκης αποχώρησε γιατί «δεν διαχειρίστηκε σωστά το ρόστερ που επέλεξε εξ ολοκλήρου». Συγκεκριμένα «υπερ – χρησιμοποίησε τους βασικούς», «δεν έδωσε ευκαιρίες στους μικρούς», ενώ «και η συνολική εικόνα της ομάδας μέσα στο παρκέ, ήταν εκτός προγραμματισμού, αλλά και των συμφωνηθέντων από το καλοκαίρι».

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό η ομάδα έδειχνε πως «είχε πιάσει ταβάνι» και όχι μόνο δεν έπαιζε καλό μπάσκετ αλλά αδυνατούσε – με εξαίρεση τον Ολυμπιακό – να πάρει ένα θετικό αποτέλεσμα.. Η εικόνα μάλιστα που έβγαινε στα τελευταία παιχνίδια της Ευρωλίγκας ήταν πως οι παίκτες δεν το πίστευαν και είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα του double. Μερικοί ίσως ήταν και αδιάφοροι.. Οι ευθύνες επιμερίζονται σε όλους αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα την πληρώνει ο προπονητής.

Θα δεχόμουν, ασχέτως αν τη θεωρώ άδικη βάσει των αποτελεσμάτων του, την απόλυση Πεδουλάκη. Θα τη δεχόμουν, όμως, αν όλο αυτό το διάστημα δεν δέχτηκε παρεμβατισμούς στο έργο του. Αν οι Μαυροκεφαλίδης, Μπατίστ ήταν επιλογές του, τότε ναι, έχει ευθύνη. Αν δεν ζήτησε αντικαταστάτη του Ούκιτς από την αρχή, τότε ναι, φταίει. Αν, όμως, δεν ισχύει κάποιο από τα δύο, όπως διαφαίνεται από τα ρεπορτάζ, τότε δεν ευθύνεται αυτός που ο Παναθηναϊκός έχει μόνο έναν ψηλό και αυτόν λίγο πάνω από τα δύο μέτρα..

Η απόλυση του Άρτζι αυτή τη στιγμή καταδικάζει την όποια προσπάθεια για πρόκριση στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας και γεννά ταυτόχρονα αμφιβολίες αν μπορεί η ομάδα να επωφεληθεί του πλεονεκτήματος έδρας στους τελικούς. Την επιλογή Αλβέρτη με Πρίφτη (;) βοηθό δεν μπορώ να τη σχολιάσω. Αφενός μεν γιατί το «ιερό τοτέμ» της ομάδας δεν είναι προπονητής, αφετέρου δε γιατί δεν έχει καταλήξει επίσημα το σχήμα. Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του αυτή τη στιγμή ο πρόεδρος της ομάδας αλλά η προσωρινή αυτή λύση υποδηλώνει «λευκή πετσέτα» και πιθανώς υποδεικνύει τον στόχο του καλοκαιριού.  Διαφορετικά δεν μπορώ να να εξηγήσω για ποιους λόγους δεν κατέφυγε σε λύση  κανονικού προπονητή, όταν μάλιστα η ομάδα είναι ακόμα μέσα και στους δύο εναπομείναντες στόχους.

Τον Πεδουλάκη τον συμπάθησα γιατί βγήκε νικητής σε μία «μάχη» που για πολλούς ήταν εκ προοιμίου χαμένη. Οι περυσινές επιτυχίες, αν λάβουμε υπόψιν μας τα δεδομένα του περυσινού καλοκαιριού, συνιστούν ένα θαύμα. Εύχομαι να μην καταφέρουμε να διαλυθούμε δύο χρόνια μετά..

Τέλος, για να δικαιολογήσω και τον τίτλο, ένα στοιχείο που απολάμβανα στις συνεντεύξεις του Αργύρη ήταν οι φιλοσοφημένες ατάκες του. Top3 αυτών:

1) για Τσαρτσαρή: “Έχει τεράστια εμπειρία. Είναι πάντα εκεί για την ομάδα. Πέρυσι είχε τραυματισμούς, είχε τα νεογέννητα. Εγώ τον πίστευα, τον ήθελα. Μας δικαιώνει. Είναι σαν την… Coca Cola”

2) για την ομάδα: “Εμείς είμαστε ομάδα. Όταν είσαι ομάδα… Όταν κρυώνουν τα δάχτυλά σου, τα βάζεις όλα στην τσέπη”

3) για τον ίδιο: “Εγώ έχω κατασταλαγμένες απόψεις κι έχω φιλοσοφήσει τη ζωή. Είναι όπως στη Formula-1 και στο μποξ, αν φοβάσαι… σταματάς”.

Αργύρη, σε ευχαριστούμε!

υ.γ: Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις.