..τρόπαιο για τη νέα εποχή του τμήματος μπάσκετ είναι γεγονός. Είχαμε αναφέρει και μερικές μέρες πριν ότι ο τελικός θα ήταν ένα κομβικό παιχνίδι, διότι μια νέα ομάδα (αποτελούμενη από παίκτες, η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει κατακτήσει πολλούς τίτλους) εκτός από τις καλές εμφανίσεις χρειάζεται τίτλους, ώστε να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητές της. Το ίδιο ισχύει και για τον προπονητή, καθώς ελπίζουμε μετά την κατάκτηση του κυπέλλου μας παρουσιάσει ακόμα καλύτερα πράγματα στο παρκέ. Πάντως, από πλευράς τίτλων ισοφαρίστηκε η περσυνή χρονιά.. Αναλυτικότερα..

Εξωαγωνιστικά

Όσο οι διοικήσεις και των δύο ομάδων χαϊδεύουν τα αυτιά των οργανωμένων στρατών τους, όσο οι αρμόδιες αρχές δεν μπορούν να εφαρμόσουν ούτε μια απόφαση όπως το να εκκενώσουν πλήρως ένα γήπεδο μόλις 1.800 θεατών, αίσχη σαν αυτά που έλαβαν χώρα στο Ελληνικό απλά θα διαιωνίζονται. Αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν μάλλον να εκκενωθεί το γήπεδο από τις δυο ομάδες και τους αστυνομικούς και να μείνουν οι "υπέροχοι λαοί" και των δυο τους μόνοι τους για να αλληλοεξοντωθούν, μήπως και γλυτώσουμε από δαύτους.

Αγωνιστικά

Στο ξεκίνημα ήταν φανερό ότι θέλαμε περισσότερο το παιχνίδι. Το μάτι γυάλιζε και ήμασταν κυριολεκτικά μαύροι σκύλοι (που έλεγε και μια ψυχή), ελέγχοντας πλήρως τα ριμπάουντ, χωρίς να είμαστε τόσο μονόπατοι επιθετικά. Όμως μετά τη διακοπή και την μερική εκκένωση του γηπέδου, κλείσαμε υπέρ του δέοντος τη ρακέτα, αφήνωντας υπερβολικά ελεύθερα σουτ στον Ολυμπιακό. Κίνηση η οποία σαφώς εμπεριείχε ρίσκο. Μοιραία κάποια στιγμή τα σουτ μπήκαν και το παιχνίδι σε συνδυασμό και με τα δικά μας λάθη γύρισε για τα καλά.. Πάντως, αν δεν είχε κάνει το ανόητο τρίτο φάουλ ο Λάσμε το παιχνίδι, μάλλον δεν θα γύρναγε τόσο εύκολα..

Αν αξίζει να κάνουμε μια ιδαίτερη αναφορά σε κάποιους παίκτες (οι Διαμαντίδης και Λάσμε είναι εκτός συναγωνισμού), αυτοί είναι δυο.. Ο ένας είναι ο Ούκιτς, ο οποίος δικαίως βγήκε MVP, κάνοντας το καλύτερο φετινό του παιχνίδι, τόσο στην εκτέλεση πετυχαίνοντας καθοριστικά καλάθια, όσο και στην άμυνα. Ο άλλος είναι ο Γκιστ, ο οποίος επίσης έκανε την καλύτερη εμφανισή του από τότε που ήρθε στην ομάδα έκανε, όντας δεύτερος τερματοφύλακας μετά τον Λάσμε στην άμυνα, αλλά βοηθώντας και επιθετικά. Το είχαμε πει και θα το επαναλάβουμε, ο Γκιστ αλλάχθηκε με τον Πάνκο κυρίως για τα ματσαρίσματα με τεσσάρια του γαύρου και την περιφερειακή άμυνα στον Σπανούλη. Θα δούμε και στα play-off τι θα γίνει, αλλά για δεύτερο σερί παιχνίδι ο Σπανούλης βραχυκύκλωσε, βρίσκωντας συνεχώς ένα τείχος μπροστά του (είτε Λάσμε, είτε Γκιστ). Τα υπόλοιπα θα τα δούμε προσεχώς, εξάλλου έπονται ΤΣΣΚΑ, Ζαλγκίρις, Εφές, Μάλαγα κλπ.

Τα όσα έγιναν στο τέλος ως επιλογές σε άμυνα και επίθεση προσφέρονται (κλασικά) για συζήτηση. Όπως και να΄χει, η ουσία είναι ότι ο Πεδουλάκης κατέτησε τον πρώτο του τίτλο ως προπονητής του Παναθηναϊκού.. "Ναι ρε Πανάθα" όπως είπε και ο ίδιος αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.. Πάντως, στους πανηγυρισμούς ήταν ο πιο ήρεμος από όλους..

p.s. Η κουτοπονηριά που τους διακατέχει είναι μνημειώδης. Πρώτη κουτοπονηριά με τη Σιένα: κάνουμε την πατάτα με το χρονόμετρο, αλλά κάνουμε τους μαλάκες στο τελευταίο time out μήπως και ευστοχήσουμε στην τελευταία επίθεση και αφού χάσουμε κάνουμε ένσταση.. Δεύτερη κουτοπονηριά στον τελικό κυπέλλου: κάνουμε τους μαλάκες με τον τραυματισμό του Χάινς, παίζουμε κανονικότατα, ο "πύρινος μας κόσμος" κάνει πουτ@να το ματς (ενώ είμαστε πίσω στο σκορ) και αφού χάσουμε στο τέλος κάνουμε ένσταση για τον τραυματισμό του Χάινς.. Είναι να γελάει κανείς..