Ομολογώ πως στο τελευταίο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ απέναντι στη Μπαρτσελόνα ταυτίστηκα με αρκετούς «προπονητές» της κερκίδας, οι οποίοι, όταν δεν ειρωνεύονταν, έδιναν συνεχώς οδηγίες στον Πεδουλάκη για το τι έπρεπε να πράξει. Η ταύτιση αυτή δεν είχε να κάνει με το ποιους έπρεπε να βάλει ή να βγάλει – κλασικά όποιος δεν παίζει είναι ο καλύτερος – αλλά με τη φράση που συχνά ακουγόταν: «τα ίδια και τα ίδια».. Είναι αυτονόητο πως η φράση αναφέρεται στα πεπραγμένα της επίθεσης.

Φεύγοντας, λοιπόν, από τη μία τον δικαιολογούσα σκεπτόμενος ότι «το πάλεψε, στο β’, έφαγε μόλις δεκαεννιά πόντους» και από την άλλη του έριχνα τα μπινελίκια μου μονολογώντας « ε, με τον μαλάκα, όλο τα ίδια και τα ίδια». Το επόμενο απόγευμα, ωστόσο, βλέποντας το παιχνίδι ξανά και όντας περισσότερο ήρεμος, άρχισα να αναθεωρώ. Υπήρξαν σημεία του αγώνα στα οποία πιστεύω πως έπρεπε να ρισκάρει ή να δοκιμάσει κάποια τρικ, αλλά ταυτόχρονα το momentum «έδειχνε» πως έφταναν δύο μεγάλα συνεχόμενα σουτ για να γυρίσει. Δυστυχώς, αν και φτάσαμε τρεις- τέσσερις φορές για να πάει η διαφορά στους δύο ή τρεις πόντους, ούτε μία δεν τα καταφέραμε.. Χάνοντας αυτά, χάθηκε και μία μεγάλη ευκαιρία.

Τι μέλλει γενέσθαι; Είναι πρόδηλο πως υπάρχει επιθετικό πρόβλημα. Αν και καταφέρνουμε να πάμε τους αντιπάλους στους 65 πόντους (μ.ο – καλύτερη άμυνα στο τοπ16), οριακά περνάμε και εμείς τους 70 (70,2 μ.ο). Με αυτά τα δεδομένα είναι ξεκάθαρο πως απέναντι σε μεγάλες ομάδες τα παιχνίδια θα κρίνονται στα μεγάλα σουτ. Με τον ίδιο τρόπο που κερδίσαμε δύο φορές τον Ολυμπιακό, με τον ίδιο τρόπο χάσαμε από Φενέρ και Μπαρτελόνα.

Εξήγηση για τις αιτίες που κατέχουμε την τρίτη χειρότερη επίθεση του τοπ16 δίνουν τρία στατιστικά στοιχεία.

α) Πρωτιά στα λάθη. Αν και ο Πεδουλάκης αρνείται να ρισκάρει στην επίθεση, ταυτόχρονα μαζί με τη Ζαλγκίρις έχουμε τα περισσότερα λάθη (15,6 μ.ο) στο τοπ16. Οξύμωρο θα σκεφτεί κάποιος, λαμβάνοντας υπόψη και τα περί «σκεπτόμενης επίθεσης με στόχο τον έλεγχο του ρυθμού» που ακούγεται σε κάθε συνέντευξη των προπονητών. Το στοιχείο αυτό μας μειώνει τις κατοχές σε παιχνίδι που οι ίδιου επιδιώκουμε λιγότερες κατοχές! Εξίσου αντιφατικό είναι και το γεγονός πως βρισκόμαστε στη τρίτη θέση των ασσίστ. Συνδυάζοντας τα στοιχεία, χαμηλή παραγωγικότητα, λάθη, ασσίστ, ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μία πλήρως «ευνουχισμένη ομάδα» στην οποία απουσιάζουν οι λέξεις «αυτοσχεδιασμός», «προσωπικές φάσεις».

β) Ούκιτς. Δεν είναι και τυχαίο πως στα παιχνίδια που ο Ούκιτς ήταν καλός, ο Παναθηναϊκός κέρδισε εύκολα. Στο τοπ16 ο Κροάτης, αν και μένει στο παρκέ κοντά στα 25 λεπτά, δεν συνεισφέρει στο κομμάτι της επίθεσης. Το 12% στα τρίποντα και οι μόλις 5,4 πόντοι μ.ο είναι μία από τις αιτίες του προβλήματος. Ειδικότερα στα παιχνίδια με Φενέρ και Μπαρτσελόνα, οι Ομπράντοβιτς και Πασκουάλ αντίστοιχα, «έπαιξαν» με το μυαλό των Ούκιτς – Γκιστ. Στον πρώτο έδωσαν τα σουτ (0/7), ενώ τον δεύτερο τον ανάγκασαν να δημιουργήσει, στοιχείο που δεν διαθέτει. Ο Πεδουλάκης αυτή τη στιγμή έχει δύο επιλογές. Ή ζει και πεθαίνει με τον Κροάτη, ή αλλάζει το rotation δίνοντας περισσότερο χρόνο στον Κάρι και ευκαιρίες στον Παππά.

Γ) Σκορ από τη θέση του Center. Μπορεί η παραγωγικότητα του Λάσμε να αυξήθηκε στο τοπ16, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό των πόντων του είναι μετά από δημιουργία ενός guard και κυρίως του Διαμαντίδη. Οι Μπατίστ – Μαυροκεφαλίδης δεν βοηθούν στο σκοράρισμα, με εξαίρεση το καλό τρίτο δεκάλεπτο του Μαυροκεφαλίδη στο παιχνίδι με τη Φενέρ. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε τρεις παίκτες στη θέση αυτή και κανένας τους να μην μπορεί να πάρει δύο φάσεις προσωπικές στο ποστ για να … ξεκουραστούν οι υπόλοιποι. Το αποτέλεσμα είναι Pick n roll στη κορυφή, στη συνέχεια side pick n roll, ξανά και ξάνα κ.ο.κ.. Μία σοβαρή ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα, θα τις βρεις τις λύσεις και θα ελέγξει το παιχνίδι.

Το ερώτημα μετά από τα δύο ανεπιτυχή αποτελέσματα είναι αν μπορούμε να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας και να μπορέσουμε να προσθέσουμε στο παιχνίδι ένα στοιχείο που θα μας ανεβάσει επίπεδο. Προσωπική μου άποψη είναι πως μόνο μικροαλλαγές μπορούν να γίνουν. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός πως απουσιάζουν τα εργαλεία για κάτι διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν θα πρέπει να αλλάξουμε το DNA μας. Η φύση της ομάδας τα τελευταία δύο χρόνια είναι η σκληρή άμυνα, η ενέργεια, η μαχητικότητα. Αν τυχόν προσπαθήσουμε να αλλοιώσουμε το στοιχείο αυτό, χαμένοι θα βγούμε εμείς. Δεν πρέπει να προσαρμοστεί η ομάδα στα πρόσωπα αλλά τα πρόσωπα στην ομάδα. Εξάλλου, όπως είπε ο Μάτζικ σε πρόσφατο τιτίβισμα του, «Defense wins Championships» και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς, από το πρόεδρο μέχρι τον οπαδό…

Το 3-2 στο τοπ16 ουσιαστικά μας έστειλε στο γκρουπ με ΟΣΦΠ και Αρμάνι. Η Μπαρτσελόνα εξασφάλισε την πρωτιά και λογικώς εχόντων των πραγμάτων ένας εκ των Αρμάνι, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού θα διεκδικήσουν τη δεύτερη θέση. Οι Εφές και Μάλαγα δύσκολα θα ακολουθήσουν μέχρι τέλους, ενώ και η Φενέρ με το 1-4 και τις απώλειες των Ζόριτς και Βίντμαρ πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ανατρέψει την κατάσταση. Κοιτώντας το πρόγραμμα μας, είναι πιθανό το 3/3 στη συνέχεια να δώσει το πλεονέκτημα της έδρας.. Επομένως, το παιχνίδι με Μάλαγα είναι ΤΕΛΙΚΟΣ!

Τελικό έχουμε και στην Κρήτη και οφείλουμε να παρουσιαστούμε σοβαροί. Ελπίζω να λάβαμε το μήνυμα από τη Δράμα..